«Πώς να εξηγήσω στον εξάχρονο γιο μου, γιατί ο δολοφόνος του παππού του είναι στην τηλεόραση», απάντησε ο Κώστας Μπακογιάννης, γιος του δολοφονηθέντος από τη 17 Νοέμβρη Παύλου Μπακογιάννη, όταν στο κεντρικό δελτίο του Mega ρωτήθηκε τι τον δυσκολεύει περισσότερο. Σας ακούγεται μελό, τραβηγμένο ή συναισθηματικά εκβιαστικό; Εμένα όχι. Μια εβδομάδα τώρα εκφραζόμαστε όλοι ελεύθερα, χωρίς να αυτολογοκρινόμαστε, υπερασπιζόμαστε ή αντικρούουμε επιχειρήματα σχετικά με την κυκλοφορία του βιβλίου του Κουφοντίνα. Πολλοί μάλιστα με μια ευκολία τόσο εξοργιστική όσο και η βεβαιότητα του αλάθητού τους. Ασφαλώς και η τρομοκρατία ως φαινόμενο μας αφορά όλους. Ασφαλώς έχουμε άποψη για την αλληλεπίδρασή της με την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Κι ασφαλώς μπορούμε να εκθέτουμε τις απόψεις μας ιδιωτικώς ή δημοσίως.

Δεν είμαστε «έξω από τον χορό». Δεν είμαστε, όμως, και μέσα στον χορό όσο είναι ο Κώστας Μπακογιάννης, οι συγγενείς και τα προσφιλή πρόσωπα των θυμάτων της τρομοκρατίας. Αυτοί κι αν δικαιούνται να έχουν λόγο και μάλιστα δημόσιο. Κι αυτοί ξέρετε, δεν έχουν ουδεμία ευκολία να θυμούνται, να εκφράζονται και να εκτίθενται. Τουναντίον. Για αυτό μετρούν πάντα τα λόγια τους, για αυτό η φωνή τους είναι η τελευταία που ακούγεται. Προηγούνται τα ουρλιαχτά εκείνων, που είτε ξιπάζονται πως είναι οι συνεχιστές του Βολταίρου, είτε των άλλων, που θα επιθυμούσαν να κάνουν τους αναστενάρηδες πάνω στο βιβλία των τρομοκρατών. Αυτό που θέλω να πω είναι πως μπροστά σε ζητήματα τόσο λεπτών ισορροπιών, όσο η τρομοκρατία, μας φτάνουν οι παθιασμένοι. Και μας περισσεύουν. Η ψυχραιμία λείπει. Η δεύτερη σκέψη, η τρίτη και η τέταρτη πριν μιλήσουμε. Έτσι όπως μετρά τις σκέψεις του ο Κώστας Μπακογιάννης, πριν μιλήσει στον γιο του για τον δολοφόνο του παππού. Έτσι όπως το κάνουν καθημερινά όλα τα εν ζωή θύματα της τρομοκρατίας.

Όταν τελειώσουν τα δελτία ειδήσεων, όταν τελειώσει το κρασί που συνοδεύει τη συζήτηση για την τρομοκρατία στην παρέα, όταν τελειώσει η μπαταρία του κινητού και δεν μπορώ να τσεκάρω το timeline του twitter, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μου μένει είναι ο βαθύς σεβασμός για την αξία της ζωής. Και για τον πόνο των ανθρώπων, που θρηνούν ακόμη για τον θάνατο των αγαπημένων τους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News