Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα πως εξουσία δεν είναι μόνο η πολιτική. Είναι τουλάχιστον, άλλες τρεις. Η πνευματική, η οικονομική και η πολιτιστική. Κάθε συγκεντρωτική δύναμη που λειτουργεί κάθετα και διαμορφώνει καταστάσεις εξουσία λέγεται.

Και οι τέσσερις είναι αρκετά ανήθικες για να οδηγήσουν στον πάτο την ελληνική κοινωνία. Με τη σειρά λοιπόν.

Το πολιτικό παιχνίδι αυτή τη στιγμή παίζεται μεταξύ χυδαιότητας και τυχοδιωκτισμού. Η κυβέρνηση θα είχε πέσει από καιρό, αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μία, γίνεται μια αγχωτική και λυσσαλέα προσπάθεια να διασωθούν όλοι αυτοί (υπουργοί, δήμαρχοι, συνδικαλιστές, διεφθαρμένη οικονομική ελίτ) για τους οποίους κανείς δεν έχει αντίρρηση ότι είναι απατεώνες. Από την άλλη, οι επερχόμενοι, χρησιμοποιούν τον αμοραλισμό ως σημαία αντίστασης στην κλεπτοκρατία του παρελθόντος. Από παντού ακούς το απίστευτο επιχείρημα ενός κουτοπόνηρου παιδιού που επενδύει απλά στο μίσος για το διεφθαρμένο με υπόσχεση νέας διαφθοράς! Μια αντιπαράθεση μίσους που αναπαράγει τον κατακερματισμό και την εκδικητικότητα, ως βασικά ένστικτα επιβίωσης.

Η πνευματική εξουσία στα πανεπιστήμια, έως τώρα τουλάχιστον, αναπαρήγαγε την ανομία, ως στοιχείο  αντισυστημικής ηθικής σε κάθε πολιτική εξουσία που δεν εξυπηρετούσε τα δικά της συμφέροντα. Όσο για την Εκκλησία, συντηρεί όπως πάντα, την απολυτότητα και την αυθεντία για να ποτίσει με μεγαλύτερη μισαλλοδοξία τις μάζες εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Στην οικονομία, δημοσιονομική και ιδιωτική, μετά τις φούσκες που εμπέδωσαν τη σκοπιμότητα της αρπαχτής, η διαχείριση της κρίσης διδάσκει σε όλους την αδικία κα τον εμπαιγμό. Τα χρέη συσσωρεύονται και το ίδιο το κράτος διδάσκει κουτοπόνηρους τρόπους εξαθλίωσης των πολιτών του, με παράλογους φόρους και «κρατικοποίηση» περιουσιών.

Τέλος στα μίντια, αναπαράγεται καθημερινά η κουλτούρα του «ξέκωλου», της φλυαρίας και της κιτσάτης ανοησίας της πρόκλησης.

Πρόκειται σίγουρα, για ένα εκρηκτικό μίγμα που προτάσσει την ευκολία του λαϊκισμού σε συνδυασμό με την αποθέωση του αμοραλισμού, ως βασικού μέσου δύναμης και επιβολής.

Έχεις πλέον την αίσθηση πως όσο περισσότερο ξεσαλώνουν οι εξουσίες, τόσο περισσότερο στρατεύονται στην υπηρεσία τους αυτοί που απειλούνται από την πτώση τους (πολύς κόσμος θα έχανε τον ύπνο του με τη διάλυση της κομματοκρατίας…). Γιατί το αδιέξοδο είναι πλέον εμφανές. Σου δίνουν την εντύπωση ενός οργανωμένου σχεδίου, με πολλά εναλλακτικά πλάνα, χωρίς δυνατότητα απόδρασης. Σαν να μαζεύονται γύρω από ένα τραπέζι ο πολιτικός, ο εκδότης, ο παππάς κι ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας, δίνοντας όρκο τιμής να μην παραδοθούν. Και για προπέτασμα προστασίας «ρίχνουν» στην αγορά περισσότερη κουτοπονηριά, ξιπασμό, αλαζονεία, σκοπιμότητα, δημαγωγία, κιτς, προπαγάνδα και λαϊκισμό.

Κι όμως, το μεγάλο όπλο των διεφθαρμένων εξουσιών ήταν πάντα η προσποίηση ότι είναι παντοδύναμες. Δεν είναι παντοδύναμες. Γιατί προσκρούουν στη διαφορετικότητα και την ανομοιογένεια της μάζας. Κι εκτός από αυτό, επενδύουν πλέον τις δυνάμεις τους εκτός κοινωνίας, κλεισμένες στο γυάλινο κόσμο της «φασματικής» επιρροής, σε μίντια, οικονομικές φούσκες και εκκλησίες. Ο κόσμος όμως, δεν είναι ίδιος κι αλλάζει. Οι μειοψηφίες που είναι πρόθυμες ακόμα να εκκολάπτουν τα αυγά του αμοραλισμού και να τρέφονται με «αποφάγια» όλο και λιγοστεύουν.

Ας ελπίσουμε ότι πιάνοντας πάτο, θα γυρίσει το βαρέλι ανάποδα και θα ξεκινήσουμε από την αρχή. Η διαφορετικότητα θα μας σώσει. Σωτήρες δεν υπάρχουν πια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News