Δε θα ξεχάσω ποτέ μια πραγματική σκηνή που μου διηγήθηκαν με πρωταγωνιστές έναν αγρότη και έναν δημόσιο υπάλληλο. Τέλη δεκαετίας του ΄70 σε μία υπηρεσία του υπουργείου Γεωργίας τότε. Οι νεοπροσληφθέντες δημόσιοι υπάλληλοι με ύφος εκατό καρδιναλίων δε διστάζουν να προσβάλλουν κάθε αγρότη που περνά το κατώφλι τους για να ρυθμίσει κάποιο ζήτημα που αφορούσε την φτωχή του παραγωγή. Είχαν μάλλον ξεχάσει από πού κρατούσε η δική τους σκούφια και δεν έβλεπαν πια στο πρόσωπο του αγρότη τον μπαμπά ή τον παππού τους .

Ένας αγρότης, με ταλαιπωρημένο πρόσωπο, ευγενικό αλλά φοβισμένο βλέμμα φορώντας το χιλιοφθαρμένο γαμπριάτικό κοστούμι του με το ζωνάρι σφιγμένο πολύ πιο μέσα και από την τελευταία τρύπα και την κλασσική τραγιάσκα μπαίνει σκυφτός στο γραφείο με το άφιλτρο τσιγάρο του στο χέρι λίγο πριν το τελειώσει. Τότε ένας εξαγριωμένος δημόσιος υπάλληλος αφήνει τον δικό του καπνισμένο πάγκο, πηγαίνει κοντά του και του ουρλιάζει σαν δάσκαλος στο σχολιαρόπαιδο να σβήσει το τσιγάρο. Ο αγρότης χαμηλώνει κι άλλο το βλέμμα του, μαζεύεται από τη ντροπή του, ανοίγει την παλάμη του και σβήνει εκεί μέσα το τσιγάρο του.
Ως εγγονή αγρότη αυτή η σκηνή με θύμωσε πολύ όμως με έμαθε να θαυμάζω και να αγαπάω τον παππού μου ακόμη περισσότερο.

 

Ξαναφέρνω στο μυαλό αυτήν την ιστορία κάθε φορά που βλέπω τους καλοζωισμένους και ροδαλούς αγροτοπατέρες να υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους. Σήμερα οι αγρότες είναι εκείνοι που πήραν το ρόλο του "φωνακλά". Τότε τους λυπόμασταν τώρα μας "τη σπάνε". Βολικά και τα δύο και για εμάς και για εκείνους. Κι ας μην τους αξίζει κανένα από τα δύο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News