Καταλαβαίνεις ότι πλησιάζεις σε δημόσιο οργανισμό από τα μαγαζιά που συναντάς στο τετράγωνο. Δυο φωτοτυπάδικα, τρία ιδιωτικά παρκινγκ και ένα μπουγατσάδικο φίσκα στον κόσμο, ακριβώς δίπλα από το κτίριο του Ο.Α.Ε.Δ της Πύλης Αξιού στη Θεσσαλονίκη. Φτάνω στις δέκα, παίρνω το χαρτάκι με αριθμό «150». Μέσος όρος αναμονής ενενήντα λεπτά- τρόπος του λέγειν. Αν και το ωράριο εξυπηρέτησης κοινού είναι από 8.00-14.00, κάθε πρωί από τις εφτά σχηματίζεται ουρά δεκάδων ανθρώπων στην είσοδο για να προλάβουν να πιάσουν σειρά. Δεν είναι παράλογοι, αφού ο πραγματικός χρόνος αναμονής ξεπερνάει το λιγότερο τις τρεισήμισι ώρες. Αν είσαι τυχερός, μπορεί κάποιος να βαρεθεί να περιμένει και να σου δώσει το χαρτάκι του. Ανάσα αισιοδοξίας, βρέθηκα στο «128».

Καθημερινά, ο συγκεκριμένος οργανισμός εξυπηρετεί περίπου τετρακόσια άτομα, εκ των οποίων οι μισοί –τουλάχιστον αυτό φαινόταν από το ξεχωριστό μηχάνημα που έχει τοποθετηθεί- καταθέτουν τα χαρτιά τους για το επίδομα ανεργίας. «Από τα μέσα του 2009 αυτό που βλέπεις γίνεται κάθε μέρα δίχως σταματημό», μου λέει ο υπάλληλος Δημήτρης Δαγκίδης. Το επώνυμό του το είδα να αναγράφεται με μπλάνκο πίσω από την πράσινη ξεχαρβαλωμένη καρέκλα όπου καθόταν, το όνομά του το άκουσα επειδή τον φώναξε ο προϊστάμενός του. Δίχως να το ξέρει, θέλω να τον ευχαριστήσω από εδώ. Ζωντανό παράδειγμα ενάντια σε όσους κατηγορούν συνεχώς κι απροκάλυπτα τους δημόσιους υπαλλήλους. Υπόδειγμα συμπεριφοράς και για την ανάγωγη κι υστερική συνάδελφό του στον παραδίπλα γκισέ. Πολύ ευγενικός, εξυπηρετικός και γνώστης του αντικειμένου. Η δουλειά στο τμήμα του έχει πολλαπλασιαστεί. Όχι μόνο εξαιτίας του κύματος ανέργων, αλλά και γιατί τέσσερις συνάδελφοί του συνταξιοδοτήθηκαν και λόγω περικοπών δεν αντικαταστάθηκαν.

Μέχρι να φτάσει ο αριθμός μου, είχε φτάσει τρεις το μεσημέρι. Δύο ώρες πριν είχαν τελειώσει τα χαρτάκια προτεραιότητας και γύρω στις 14.00 οι υπάλληλοι έκλεισαν την πόρτα του πρώτου ορόφου. Στο μεσοδιάστημα, κατέβηκα δυο φορές κάτω να κάνω βόλτα, σε πιάνει ασφυξία εκεί μέσα. Και στενοχώρια. Άνεργοι όλων των επαγγελμάτων, από οικοδόμους και σερβιτόρους μέχρι γραμματείς και ηθοποιούς. Ξεχωριστές χάντρες στο κομπολόι της κρίσης. Πιάνω κουβέντα με την ιδιοκτήτρια του μπουγατσάδικου. Μου λέει ότι το τελευταίο εξάμηνο πουλάει πάνω από τριακόσιους καφέδες την ημέρα και καμιά δεκαριά κιλά μπουγάτσες. Καθαρό βάρος για τις γλυκές, κανέλα κι άχνη δεν πιάνονται. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι πωλήσεις στο ένα από τα δύο φωτοτυπάδικα, όπου πήγα για να φωτοτυπήσω το βιβλιάριο ασθενείας. Αριθμός εξωφρενικός, διακόσιες φωτοτυπίες σε έξι ώρες, δηλαδή 33 φωτοτυπίες την ώρα. Μόνο για τον Ο.Α.Ε.Δ.

Η αλήθεια είναι πως όταν γύρισα σπίτι ένιωθα αρκετά κουρασμένος. Παρά την πολύωρη αναμονή, δεν ταλαιπωρήθηκα. Το συγκεκριμένο τμήμα λειτουργούσε ρολόι, δίχως ακρότητες. Ακόμη θυμάμαι τις άδειες κούπες καφέ που είχαν οι υπάλληλοι τη μία δίπλα στην άλλη, δείγμα ότι σηκώνονταν σπάνια από την καρέκλα τους. Κουράστηκα όμως με τα στενοχωρημένα και απελπισμένα πρόσωπα που αντίκρισα. Ξεχωριστά κομμάτια σε ένα πάζλ θλίψης με φόντο την αφίσα που προέτρεπε τους άνεργους να αναζητήσουν δουλειά στη Γερμανία. Η αφίσα ήταν αναρτημένη δίπλα στις έντεκα αγγελίες για πρόσληψη που είχαν δημοσιοποιηθεί στον πίνακα ανακοινώσεων. Δουλειές με το σταγονόμετρο. Αποφάσισα να αφήσω κατά μέρους το πάζλ, και να κάνω κολλάζ με τα πρόσωπα των υπαλλήλων που εξυπηρετούσαν τόσο καλά τους πολίτες. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω, που δεν τους παίρνει σβάρνα η κρίση. Στα ερείπια κάτι κινείται. Φιλότιμο που γεννά αισιοδοξία.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News