Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν τα πάω καλά με του θρησκόληπτους. Όχι μόνο γιατί κολλάνε σε μια άποψη χωρίς να την σκεφτούν, αλλά και επειδή την υπερασπίζονται διακαώς, φοβούμενοι μήπως τους τιμωρήσει ο Πανάγαθος, αν δεν δώσουν τη μάχη τους. Μιλάμε δηλαδή για παράνοια και επικίνδυνη άγνοια.

 

Παίρνω τον λόγο από τον Γιάννη Σιδέρη και προσπαθώ να δώσω τη δική μου εκδοχή, ίσως, επειδή κατ’ επιλογή σπούδασα στη Θεολογική Σχολή. Δεν το μετάνιωσα στιγμή. Εκεί τα είδα όλα. Δεν είναι του παρόντος οι λεπτομέρειες. Είναι άλλωστε πολύ προσωπικές και μοναχικές αυτές οι διαδρομές. Αποζημιώθηκα, όμως, με το παραπάνω και είδα σφαιρικά, πιστεύω, πολλά από εκείνα που αφορούν και το κομμάτι «Ιησούς», και το κομμάτι «Χριστιανισμός» και το κομμάτι «θρησκεία» και το κομμάτι «πίστη» και το αιώνιο μυστήριο του ανθρώπου, θέμα βραχνάς, τη Μεταφυσική.

 

Ξεκαθαρίζουμε, λοιπόν, ότι καμία σχέση δεν υπάρχει ανάμεσα στα πέντε! Μα καμμία. Ο Ιησούς είναι το αποδεκτό πρόσωπο από όλες τις θρησκείες που αν λείπει η πίστη, το φαινόμενο των θαυμάτων και της Ανάστασης ερμηνεύεται, είτε ως εκπαίδευση, είτε ως οφθαλμαπάτη, είτε ως απόλυτη καθαρότητα σκέψης και ψυχής που του επιτρέπει την υπέρβαση.

 

Το φαινόμενο «Χριστιανισμός» είναι η ομαδοποίηση των Χριστιανών που ακολούθησαν -θεωρητικά πάντα- τις ρήσεις του Χριστού προσπαθώντας να πετύχουν και το καθ΄ ομοίωση. Εδώ επιτρέψτε να σας υπενθυμίσω το απόφθεγμα του Γκάντι: «Θα ήμουν ευχαρίστως Χριστιανός, αν οι Χριστιανοί ήταν Χριστιανοί όλο το 24ώρο».

 

Το φαινόμενο «θρησκεία» είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα να ομαδοποιήσει τα άτομα και κάποιες φορές- για να μην πω τις περισσότερες- αναλόγως της θρησκείας, οδηγούν στην αποχαύνωση ή στον προσηλυτισμό.

Το φαινόμενο «Μεταφυσική» είναι ένα άλλο τεράστιο κεφάλαιο που καθορίζεται από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα προηγούμενα, αν και είναι ιδιαίτερα ουσιαστικό. Στηρίζεται στις υποθέσεις και στην πίστη. Ή αλλιώς Πίστη.

 

Άφησα για το τέλος το πιο σημαντικό: το θέμα της Πίστης. Είναι εκείνη που καθορίζει τη στάση ζωής μας, τα πιστεύω μας και το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Αν υπάρχει πίστη μπορούμε να δεχτούμε τα πάντα. Από το Τζιχάντ των ισλαμιστών μέχρι τους «Καμικάζι» – μην τους ξαναπείτε μωαμεθανούς, αποτελεί για αυτούς προσβολή, ή μουσουλμάνους θα τους ονομάζετε ή ισλαμιστές! Από τους ινδουιστές ασκητές που έχουν αναπτύξει ικανότητες εξαιρετικές (έχουν απενεργοποιήσει τον πόνο, τις φυσικές ανάγκες- διούρηση, πείνα, δίψα, ύπνος κλπ) μέχρι τους σατανιστές. Λειτουργούν με τη δύναμη της πίστης τους, όποια και αν είναι αυτή.

 

Αυτή λοιπόν η Πίστη έχει τόσες δεκαετίες δώσει χώρο στα εικονίσματα στους νοσοκομειακούς διαδρόμους. Δεν είναι ούτε στοιχείο πολυτέλειας- δεν αντέχω στους τεράστιους και φωταγωγημένους ναούς- ούτε και στοιχείο καλαισθησίας. Είναι θύμηση και Πίστη. Η Πίστη που δίνει την ελπίδα σε όλους, όσοι βρίσκονται είτε με το ένα πόδι στην απέναντι όχθη, είτε με το βλέμμα εκείνων που βλέπουν τους δικούς τους σιγά – σιγά να απομακρύνονται από κοντά τους, να τους λένε το αιώνιο γεια χαρά! Έχετε «αποχαιρετήσει» άνθρωπο σε τέτοιο χώρο; Έχετε νοιώσει ότι τα πάντα τελείωσαν και τώρα πια… τι …; Έχετε νοιώσει δικό σας άνθρωπο να βρίσκεται εκεί μέσα ακροβατώντας στην κόχη; Έχετε νοιώσει την ανάγκη να προσευχηθείτε κάπου, ακόμα και εκεί που πριν δεν καταδεχόσασταν να ρίξετε το ορθολογιστικό σας βλέμμα; Αυτό ακριβώς το ρόλο παίζουν οι εικόνες στα νοσοκομεία. Ενίσχυση της πίστης και ενδυνάμωση τόσο του ασθενούς, όσο και του φίλου-συγγενή-δικού (δεν ξέρω όπου πιστεύει ο καθένας, προσωπικά σε τέτοιες στιγμές βλέπω μόνο τους «δικούς» μου και τους φίλους μου). Αν ναι, τότε αντιλαμβάνεστε για τι σας μιλώ…αξιότιμε κ Διευθυντά και φίλοι που συμφωνείτε μαζί του.

Η απεικόνιση των ιερών προσώπων, όπως ορίζει ο καθένας τη ιερότητα και την αγιοσύνη, είναι το βάλσαμο. Και αυτό δεν έχει δικαίωμα κανένας νόμος, καμμία μόδα, καμμιά ομαδοποίηση, κανένας εκσυγχρονισμός να το στερήσει από εκείνους που έχουν την ανάγκη να το ζήσουν. Και κυρίως ανόητα επιχειρήματα περί καλαισθησίας. Η καλαισθησία πηγάζει από μέσα μας. Δεν μετριέται ούτε με μεζούρες ούτε με καρφιά.

 

ΥΓ: Στον Γιάννη Σιδέρη: μόνο θαυμαστικά. Γιατί τα λόγια, είναι φτώχεια!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News