Τριάντα και βάλε χρόνια πίσω, την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, όλα ήταν πολιτικά. Μόνο πολιτικά. Άντε και ελάχιστα κοινωνικά. Οι άντρες διαβάζαμε Νίκο Πουλατζά και οι γυναίκες Οριάνα Φαλάτσι, οι οπαδοί της ελληνικής μουσικής ακούγαμε Θεοδωράκη και οι οπαδοί της ξένης Κουρτ Βάιλ, για καφέ πηγαίναμε στην κομματική οργάνωση, καμάκι κάναμε στα ρεμπετάδικα τραγουδώντας άσματα του «λούμπεν-προλεταριάτου», στους γάμους των συγγενών χορεύαμε το «πάλης ξεκίνημα» αντί για την «Ιτιά τη λουλουδιασμένη», κάθε Πέμπτη αγοράζαμε απ’ το περίπτερο το «Αντί» και στις ταβέρνες που καταλήγαμε μετά την αφισοκόλληση συζητούσαμε μόνο για τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου.  

Τότε ήταν που κάποιος πανέξυπνος επιχειρηματίας, έβγαλε δειλά-δειλά στο κρατικό ράδιο και τηλεόραση μια διαφήμιση για εκείνα τα μικρά, φτηνά, λαϊκής κατανάλωσης βιβλιαράκια με τις απλοϊκές ερωτικές ιστορίες. Ξέρετε τώρα… μια φτωχή απλή καλόκαρδη κοπέλα της επαρχίας που συναντά έναν επιτυχημένο πλούσιο  πανέμορφο άντρα του Κολωνακίου, τον οποίον παρά τις (εσωτερικές και εξωτερικές) αντιξοότητες καταφέρνει στο τέλος να παντρευτεί, μέσα σε μια έκρηξη έρωτα, αστεριών και βεγγαλικών. Η ασπρόμαυρη τηλεοπτική διαφήμιση έδειχνε μια κακόμοιρη νοικοκυρά με φακιόλι μέσα στην κουζίνα της, να κρατά αγκαλιά το βιβλιαράκι και με ύφος χαζό και συνωμοτικό μαζί, να λέει προς την κάμερα: «Μ’ ένα Άρλεκιν,  ξ-ε-χ-ν-ι-έ-μ-α-ι.»

Χασκογελούσαμε εμείς οι κουλτουρο-πολιτικοποιημένοι κάθε φορά που βλέπαμε τη διαφήμιση και αναρωτιόμασταν πως είναι δυνατόν να θεωρούν τόσο ρηχό και βλάκα τον ελληνικό λαό που μοναδικό μέλημα του έχει τον ταξικό και πολιτικό  αγώνα. Και μέχρι να το πάρουμε χαμπάρι, τα Άρλεκιν άρχισαν να πουλάνε όσο η «Σύγχρονη Εποχή», το «Θεμέλιο» και η «Εστία» μαζί. Ξαφνικά, σε κάθε ντουλαπάκι κομοδίνου, σε κάθε οροφή ψυγείου, σε κάθε τραπεζάκι σαλονιού ή κομμωτηρίου εγκαταστάθηκε κι ένα απ’ αυτά τα χαζά βιβλιαράκια. Κανένας δεν ομολογούσε ότι τα αγόραζε ή τα διάβαζε, πλην όποια πέτρα κι αν σήκωνες εύρισκες από κάτω ντάνες τα «Άρλεκιν». Ήταν ολοφάνερο. Τις είχαμε μπουκώσει τις γυναικούλες με τις αναλύσεις μας και τις κοινωνικο-πολιτικές μας αναφορές, με τους Μαρξισμούς, τους Λενινισμούς και τους Μαοϊσμούς μας.  Ήθελαν, βρε αδερφέ, να ξεδώσουν με το happy end μιας χαζής ερωτικής ιστορίας, μόνο που εμείς δεν το ‘χαμε πάρει χαμπάρι.

Θα με ρωτήσετε τώρα, τι σχέση έχουν αυτές οι μακρινές μου αναμνήσεις με τα γενέθλια του site μας. Μην το λέτε, διότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που κι εγώ το έχω αγαπήσει τόσο:

«Μ’ ένα protagon, ξ-ε-χ-ν-ι-έ-μ-α-ι.»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News