Τώρα, λογικά, θα κατάλαβαν οι περισσότεροι το περιεχόμενο αυτού του νεολογισμού της εποχής, το τι σημαίνει «ιδιοκτησία του προγράμματος»: αυτό ακριβώς που δεν μπορεί να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κορυφαίοι υπουργοί-μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι που έβαλαν την υπογραφή τους για την ιδιωτικοποίηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, μία ιδιωτικοποίηση που το κόμμα τους είχε καταγγείλει ως ξεπούλημα που απειλεί την εθνική ασφάλεια.

Η κυβέρνηση όχι μόνον δεν ακύρωσε τον σχετικό διαγωνισμό, όπως είχε εξαγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υλοποίησε το αποτέλεσμά του χωρίς την παραμικρή απόπειρα βελτίωσης, ώστε να προστατεύεται κάπως «η εθνική ασφάλεια».

Θετική μεταστροφή, θα μπορούσε να πει κάποιος από αυτούς που τάσσονται υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και του μεταρρυθμιστικού προγράμματος των Μνημονίων.

Όχι ακριβώς. Η σχετική απόφαση πάρθηκε και υπεγράφη μία ημέρα πριν από τη συζήτηση και ψήφιση του Μνημονίου ΙΙΙ στη Βουλή και κρατήθηκε επτασφράγιστο μυστικό μέχρι την -αναγκαστική- δημοσίευσή της στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, πέντε ημέρες μετά.

Το κωμικό είναι πως ο ανάδοχος, η γερμανική Fraport στην οποία κατακυρώθηκε ο διαγωνισμός, διστάζει να προχωρήσει στην επένδυση, φοβούμενη εκ νέου ανατροπές και απαιτώντας εγγυήσεις καλής εκτέλεσης της σύμβασης που θα την προστατεύσουν από έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον.

Δύο βασικά πράγματα μας διδάσκει το περιστατικό:

• Κυβέρνηση με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται ποτέ να υλοποιήσει μεταρρυθμίσεις.

Οι ιδεολογικές καταβολές του κόμματος και των στελεχών του, οι ξεκάθαρες δεσμεύσεις που ανέλαβε τα τελευταία πέντε χρόνια απέναντι στο εκλογικό σώμα, το άκρως αντιμεταρρυθμιστικό πολιτικό του πρόγραμμα και η ακραία αντιμνημονιακή ρητορική, όλα αυτά που έφεραν το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τον καθιστούν ακατάλληλο για να ηγηθεί οποιασδήποτε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.

Απολογούμενος για τις πολιτικές του ίδιου του δικού του Μνημονίου και προσπαθώντας να τις υπονομεύσει εκ των ένδον, δεν πρόκειται ποτέ να πείσει κανέναν για την αναγκαιότητά τους, δεν πρόκειται να κινητοποιήσει δυνάμεις, ούτε να συμπτήξει κοινωνικές συμμαχίες των ομάδων που ασφυκτιούν υπό το βάρος των περιορισμών του πατερναλιστικού κράτους και των εγκαθιδρυμένων κλαδικών και ιδιωτικών συμφερόντων, μικρών και μεγάλων, ώστε να γεννηθούν μέτωπα ικανά να δώσουν ώθηση υπέρ των αλλαγών.

• Το πλήγμα που έχει δεχθεί η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα και την οικονομία της είναι τόσο βαθύ που θα χρειασθεί χρόνος και μεγάλη προσπάθεια για να αντιμετωπισθεί.

Όταν μία εταιρεία που ήταν διατεθειμένη να εισφέρει δικά της κεφάλαια και να δανεισθεί προκειμένου να επενδύσει δισεκατομμύρια, τόσο ώστε να λάβει μέρος σε έναν διεθνή διαγωνισμό και να τον κερδίσει απέναντι σε σοβαρούς αντιπάλους, διστάζει να προχωρήσει μπροστά σε αυτό που εκτός Ελλάδος μοιάζει συλλογική παράνοια, τότε τι μπορούμε να περιμένουμε σε άμεσες επενδύσεις, ξένες και ελληνικές, που θα μπορούσαν να μας βγάλουν από το υφεσιακό τέλμα και τη μαζική ανεργία;

Για να υλοποιηθεί Μνημόνιο και, πιο σημαντικό, για να πεισθεί οποιοσδήποτε να επενδύσει ώστε να έρθει η ανάπτυξη, χρειάζονται πολύ περισσότερα από κουτοπονηριές με μυστικές υπουργικές υπογραφές, από κάποιες εκβιαστικά αποσπασθείσες θετικές ψήφους στη Βουλή και από πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις εφαρμογής που σερβίρονται μαζί με αυτοαντιπολιτευτικές κορώνες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News