Δεν έχω ιδέα πώς περνούν τον χρόνο τους οι σημερινοί καταληψίες. Στη δική μου εποχή πάντως, στις ένδοξες μέρες του Γαβρίλου δηλαδή, την κάναμε ταράτσα. Τάβλι, μουσικούλα, κάνα τσιγάρο στα μουλωχτά, εφηβικές γκομενίες και -οπωσδήποτε- σπανακόπιτα. Μ’ έναν περίεργο τρόπο ο εγκέφαλός μου αυτή τη σύνδεση έχει κάνει. Θα ‘ναι που κάθε μέρα όλο και κάποια απ’ τις μανάδες μας έσκαγε με το ταψί ανά χείρας να μας ταΐσει. Με τον φόβο, πιθανότατα, της ελληνίδας μάνας μη διολισθήσουμε και σε πιο ακραίες μορφές αγώνα, όπως η απεργία πείνας. Με το που δω, λοιπόν, τον υπουργό Παιδείας να αναφέρεται στους καταληψίες ή τον ΣΥΡΙΖΑ στους «αγωνιστές των καταλήψεων», μου μυρίζει αυτό το απίστευτο μείγμα από σπανάκι, φετούλα, άνηθο και μπόλικο κρεμμυδάκι φρέσκο. (Το μυστικό για την καλή σπανακόπιτα, πάντως, είναι να βάλεις μέσα και λίγο κρεμμύδι ξερό και κάνα-δυο πράσα ψιλοκομμένα).

Προβλήματα η παιδεία είχε πάντα. Και θα 'χει πάντα. Δεν θυμάμαι οι καταλήψεις να έχουν λύσει κάποιο απ’ αυτά. Όταν όμως ακούω να μιλούν καταληψίες για τα αιτήματά τους και να τα προσεγγίζουμε κι εμείς οι υπόλοιποι ως βάση νομιμοποιητική του λουκέτου στα σχολεία, νιώθω πως παίζω σε κάποια φάρσα.

Οι καταλήψεις στα ελληνικά σχολεία είναι έθιμο. Όπως το Πάσχα κι ο χαρταετός την Καθαρά Δευτέρα. Μόνο που είναι έθιμο θλιβερό. Όπως και τα χιλιάδες κενά στα σχολεία ή οι δεκάδες απόπειρες εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που στο τέλος της ημέρας απλώς έχουν δώσει στον εκάστοτε υπουργό που τις ενεπνεύσθη μια θέση στην αιωνιότητα (βλ. νόμος Διαμαντοπούλου, μεταρρύθμιση Αρσένη κτλ κτλ).

Οι μαθητές κάνουν τον χαβαλέ τους, η δικαιοσύνη επίδειξη αντανακλαστικών (πόσο επιλεκτικά, αλήθεια!), τα κόμματα κατά περίπτωση είτε κήρυγμα είτε επαναστατική γυμναστική και τα φροντιστήρια χρυσές δουλειές.

Προφανώς, προφανέστατα, δεν θα αφορίσω τις καταλήψεις. Η λογική υπαγορεύει το αντίθετο αλλά θα ήταν από μέρους μου απολύτως υποκριτικό. Δεν ξέρω κανέναν που να καταστράφηκε το μέλλον του από τις καταλήψεις. Αντιθέτως, μπορώ να σκεφτώ κάποιους- αρκετούς, των οποίων το μέλλον καταστράφηκε επειδή έπεσαν πάνω σε έναν κακό δάσκαλο ή εξαιτίας της παντελούς έλλειψης επαγγελματικού προσανατολισμού ή σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης κτλ κτλ, αλλά αυτά όλα θα μπορούσαν να είναι θέματα άλλων αναρτήσεων.

Εδώ που 'χουμε φτάσει, πιο ρεαλιστική φαντάζει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση: Ας πάρει ένας υπουργός Παιδείας τη γενναία απόφαση να αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να την εντάξει στο εκπαιδευτικό ημερολόγιο και πρόγραμμα. 

Εξηγούμαι: Δεν είναι τυχαίο, φαντάζομαι, πως οι μαθητές παραδοσιακά κλειδώνουν τα σχολεία στα μέσα φθινοπώρου. Αντί, λοιπόν, να συζητάμε για «λευκή εβδομάδα» και διακοπές για σκι (λες κι ο μέσος Έλληνας κερώνει το πέδιλο κάθε Νοέμβριο και ξεχύνεται ακράτητος στις βουνοκορφές), ας θεσμοθετήσει το υπουργείο ένα πενθήμερο «μαθητικού συντονισμού», ας πούμε! Ας αποφασίσει με γενναιότητα ότι για πέντε ημέρες τον χρόνο, δεν θα γίνονται μαθήματα κι οι μαθητές όλης της χώρας θα συνομιλούν και θα προτείνουν μέτρα βελτιωτικά της κατάστασης με τελική εισήγηση στο υπουργείο, ας πούμε. Ένα πενθήμερο μαθητικό φεστιβάλ προβληματισμού. Να ικανοποιείται το αγωνιστικό ένστικτο, να γίνεται ουσιαστικός διάλογος για τα θέματα της παιδείας, να παραμείνει ο χαβαλές, να φύγει αυτή η εικόνα διάλυσης.

Αφού συμβαίνει που συμβαίνει, ας το αναγνωρίσουμε ως πραγματικότητα κι ας του αφαιρέσουμε όλο το επιπλέον, που οι σοβαροφανείς προσεγγίσεις, του προσδίδουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News