Ο παππούς μου είχε αλιευτικά καΐκια. Αυτή ήταν η δουλειά του. Πριν από πολλά χρόνια η ευρωπαϊκή οδηγία για την προστασία του θαλάσσιου πλούτου αποζημίωσε τους κατόχους αλιευτικών και έσπασε τα καΐκια τους. Ήμουν μικρή τότε όμως θυμάμαι πως ήταν μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της οικογένειας. Ο παππούς είχε συνταξιοδοτηθεί και το σπάσιμο ήταν μονόδρομος. Το συναισθηματικό κόστος μεγάλο. Σας έχω μιλήσει ξανά για το τι είναι το κάθε φορά σκαρί για τον ναυτικό, στο κείμενό μου «Τα σπίτια των θαλασσόλυκων».

Διαβάζω ότι ακόμη 16 σε ακινησία πλοία πρόκειται να απομακρυνθούν από το λιμάνι του Πειραιά, καθώς κρίνονται επιβλαβή και αποτελούν κίνδυνο στη ναυσιπλοΐα. Οι κάτοχοι των πλοίων κλήθηκαν να τα απομακρύνουν. Σε αντίθετη περίπτωση ο ΟΛΠ θα προκαλέσει την εκποίησή τους μέσω ανοιχτού πλειοδοτικού διαγωνισμού. Δεν ξέρω πόσο λάθος ιδέα θα ήταν σ’ αυτή τη χώρα, μ’ αυτή τη ναυτική παράδοση να υπήρχε ένα σύγχρονο ναυτικό μουσείο. Όχι ένα νεκροταφείο των παροπλισμένων, μα ένας τόπος για τη Μαρούλα, την Πανωραία, τον Νικόλαο, τον Ταξιάρχη Μιχαήλ, το Δελφίνι και τ’ άλλα παιδιά. Ένας τόπος φιλόξενος για επισκέπτες που θέλουν να σταθούν όρθιοι δίπλα στα πλοία στους ίσους όρους της στεριάς. Τόπος για επισκέπτες που θέλουν απλώς να χαϊδέψουν τη λαμαρίνα. Να νιώσουν την ψύχρα και το αλύγιστο που πάντα και μόνο σκίζει τα κύματα και ξεμακραίνει. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News