Το ίδιο πλάνο 4-5 φορές τον χρόνο. Φλεγόμενος κάδος, νύχτα, ΜΑΤ, ασπίδες, στα σκούρα κουκουλοφόροι, κλεισμένοι δρόμοι, βιτρίνες σπασμένες, αυτοκίνητα τούμπα, ζωντανή σύνδεση και μεταδόσεις στα όρια της υστερίας. Ένας κύκλος στο κέντρο της Αθήνας κλειστός, απομονωμένος, «μπαρουτοκαπνισμένος».

Κι όμως τα Εξάρχεια είναι στο κέντρο του αστικού ιστού. Μένουν γιαγιάδες, παππούδες, μικρά παιδιά. Έχουν εκεί τα σπίτια τους, ποτίζουν τα μπαλκόνια τους, πάνε στη γειτονιά για καφέ και ψώνια. Κανονικοί άνθρωποι – κανονικές ζωές.

Τα Εξάρχεια έχουν μερικά απ´ τα καλύτερα και ιστορικότερα στέκια της πόλης. Στην Καλλιδρομίου, τη Βαλτετσίου, τη Ναυαρίνου. Έχουν καλή αγορά: ζαχαροπλαστεία, ψαράδικα, χασάπικα, βιβλιοπωλεία και την πιο ζωντανή λαϊκή το Σάββατο.

Την Κυριακή το πρωί, μετά τα γεγονότα μνήμης του Γρηγορόπουλου, γύρω στις 9 παρά, κατέβηκα για εφημερίδες. Ο ήλιος είχε ανέβει, οι δρόμοι ήταν καθαροί και στο ψιλικατζίδικο ένας κύριος 80άρης με παντόφλες και ρόμπα καρώ ρώταγε εάν το βράδυ κύλησε καλά. Αστός στο στιλ και τη συμπεριφορά. Παλαιού τύπου ευγένεια.

Του χαμογέλασα και βγαίνοντας παρατήρησα ότι τα νεράντζια κρέμονται ακόμα, σαν μπάλες στολισμένες στο έλατο. Οι βόλτες στη χριστουγεννιάτικη αγορά είναι μια καλή ευκαιρία να σπάσει το υποτιθέμενο άβατο. Ξεστρατίζεις απ´ τη Σταδίου, τη Σκουφά, την Πατησίων και κάνεις τα ψώνια σου μαζί με άλλους κανονικούς ανθρώπους που μερικές νύχτες τον χρόνο φοβούνται να βγουν από τα σπίτια τους αλλά τον υπόλοιπο καιρό έχουν αυτό που χάνεται στην υπόλοιπη Αθήνα: Γειτονιά. Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι η γειτονιά μου είναι σαν γυναίκα. Ευάλωτη, μυστηριώδης, γοητευτική, τραυματισμένη, με ένα σκοτεινό κομμάτι κρυμμένο στις νύχτες της. Μπορεί να χαίρεσαι τη χαρά της αρκεί να προσέχεις τις επικίνδυνες μέρες του μήνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News