Ποτέ δεν πίστεψα στην αλήθεια των αριθμών. Τουλάχιστον όχι στην αυταπόδεικτη και σίγουρα όχι όταν έχει να κάνει με ανθρώπους. Εκατό χιλιάδες χθες στην πορεία. Για άλλους τριακόσιες. Είναι αριθμός αυτός; Είναι για θριαμβολογίες; Αν όχι χθες ένα εκατομμύριο στους δρόμους, τότε πότε; Δεν είναι έτσι όμως. Οι δυναμικές, οι βουβές ορμές, και ο τρόπος που γίνονται γινόμενα τα φτωχά αθροίσματα, έχει αποδειχτεί πως δεν χωράνε στην εξίσωση. Χίλιους λόγους μπορώ να σου βρω για όσους δεν κατέβηκαν αλλά ήθελαν να ουρλιάξουν ακριβώς τα ίδια συνθήματα. Ξέρω τον αντίλογο των διαφωνούντων. «Τους γνωρίζεις προσωπικά  έναν έναν ρε μεγάλε και ξέρεις πως ήθελαν, αλλά διάφοροι λόγοι τους κράτησαν σπίτι;» Η απάντηση είναι ένα ξερό «ναι». Συγγνώμη, αλλά καταλαβαινόμαστε, μην πιάσουμε πάλι την αλφαβήτα.
     
Δεν μετριόμαστε στην πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους. Ή μάλλον δεν μετριόμαστε μόνο εκεί. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός διαδηλωτών που ρίχνει κυβερνήσεις. Δηλαδή από διακόσιες χιλιάδες και πάνω, μια κυβέρνηση πέφτει, και με ο,τιδήποτε λιγότερο μένει; Δεν είναι εκλογές οι διαδηλώσεις, δεν αποτιμώνται με αναλογικό τρόπο. Είναι μία από τις εκφράσεις βούλησης ανάμεσα σε άλλες. Βέβαια είναι η αιχμή του δόρατος και δεν πρέπει να αποδυναμωθεί ο ρόλος τους. Αλλά υπάρχουν και ποιοτικά στοιχεία που πολλές φορές λένε την αλήθεια περισσότερο από το άθροισμα. Χθες κατέβηκαν στον δρόμο και «νοικοκυραίοι». Άνθρωποι που δεν είναι ούτε της σύγκρουσης, ούτε της ανατροπής, σχεδόν «συστημικοί». Αυτό ναι, μπορεί να ρίξει κυβερνήσεις. Αυτό, μπορεί να ενέχει συμπεριφορά ανατροπής. Οι αριθμοί δεν λένε όλη την αλήθεια. Οι άνθρωποι όμως την λένε. Και η αλήθεια που διέκρινα εγώ χθες λέει: «διακόσιες χιλιάδες χθες στον δρόμο και μερικά εκατομμύρια που παρακαλούσαν και εύχονταν να ήταν περισσότεροι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News