Η εικόνα σκληρή και αποτρόπαιη. Το ίδιο σκληρή με τις εικόνες των αιμόφυρτων διαδηλωτών τους περασμένους μήνες. Η πορεία στο κέντρο της Αθήνας μόλις έχει τελειώσει. Ένας νέος άνδρας πεσμένος με αίματα στο πρόσωπο στην πλατεία Συντάγματος περικυκλωμένος από διμοιρίες των ΜΑΤ.

«Είναι αστυνομικός, τον ανακάλυψαν οι αναρχικοί και άρχισαν να τον χτυπάνε» λένε διάφοροι αυτόπτες μάρτυρες. Αυτή τη φορά δεν είναι ένας διαδηλωτής ή ένας «αναρχικός». Είναι ένας από τους «άλλους». Σε όλα τα πηγαδάκια στην πλατεία Συντάγματος ο κόσμος είτε κάνει χιούμορ είτε υποστηρίζει κυνικά πως «του άξιζε, όταν μας δέρνουν αυτοί είναι καλύτερα; καλά να πάθει». Λόγια και κουβέντες, όχι από χείλη νέων με παράξενα κουρεμάτα και μοντέρνα ρούχα. Απλοί άνθρωποι, άνω των σαράντα που δε δείχνουν, όπως παλιά την ίδια συμπάθεια προς τους αστυνομικούς. Ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς έλεγαν πως δεν είχε κανένα δικαίωμα να είναι στην πορεία με το όπλο του και πως τέτοια περιστατικά είναι οι κίνδυνοι του επαγγέλματος.

Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να μην εκτιμούν τους «μπαχαλάκηδες με τα μαύρα» αλλά τον τελευταίο χρόνο έχουν αρχίσει να μην εκτιμούν καθόλου και τους αστυνομικούς. Ας αμοίβονται κι αυτοί με πενιχρούς μισθούς, ας πλήρωσαν κι αυτοί το χαράτσι, ας τους μειώθηκε ο μισθός.

Ίσως, όλοι μας να έχουμε χωριστεί σε διάφορα στρατόπεδα και να έχουμε συνηθίσει το τελευταίο διάστημα τέτοιου είδους εικόνες στο κέντρο της πόλης. Όταν ήρθε το ασθενοφόρο- με καθυστέρηση μιας ώρας- να παραλάβει τον τραυματία αστυνομικό το θέαμα τελείωσε. Κάποιοι χειροκρότησαν ειρωνικά και οι τελευταίοι εναπομείναντες αποχώρησαν μαζί με τις διμοιρίες των ΜΑΤ. Ο δρόμος δόθηκε και πάλι στην κυκλοφορία και όλα επανήλθαν στο κανονικό. Σαν να μη συνέβη τίποτα. Μέχρι την επόμενη φορά.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News