Μιας και αυτή την περίοδο συζητιέται για μια ακόμη φορά η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια, ήθελα να καταθέσω και τη δική μου εμπειρία την οποία έζησα πριν επτά χρόνια όταν επέστρεψα στην Ελλάδα και εργάστηκα για έναν κουτσουρεμένο χρόνο στο Μετσόβιο πολυτεχνείο. Όχι, δεν θα γράψω για εγκαταστάσεις, εξοπλισμούς και κτίρια. Θα ήταν άδικο να τα συγκρίνω όλα αυτά με άλλων χωρών όπου εργάστηκα που είναι κατά πολύ πλουσιότερες. Βέβαια θα μου πεις και τι έγινε αν έχεις πολλά χρήματα ή όχι… αν είσαι νοικοκύρης τότε θα κρατήσεις αυτό που έχεις σε καλή κατάσταση αν θες να είσαι περήφανος. Ούτε θα μιλήσω για το ότι κάθε τρεις και λίγο δεν μπορείς να εργαστείς επειδή έχει κατάληψη ή απεργία και μερικές φορές κινδυνεύεις από τους φοιτητές ή εργαζόμενους ιδιοκτήτες του πανεπιστημίου (ποιος είπε ότι δεν έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια η χώρα). Όπως είπε και ένας κωμικός, στην Ελλάδα αν είσαι ξένος και μαθαίνεις τη γλώσσα άνετα μπορείς να περάσεις τις λέξεις «απεργία» και «κατάληψη» για μέρες της εβδομάδας. Ούτε θα γράψω για το ότι γίνεται καταφύγιο μπουμπουκιών και πεδίο ποινικών αδικημάτων κατά καιρούς.

Όχι, θέλω να γράψω για κάτι πιο ακαδημαϊκό και αυτό είναι το κομμάτι της κατοχύρωσης και εκμετάλλευσης αποτελεσμάτων. Για τις πατέντες μου στο εξωτερικό είχα πάντα τη στήριξη των ιδρυμάτων όπου δούλευα και έτσι εγώ εστίαζα στο ερευνητικό κομμάτι μόνο και όχι στο νομικό εφόσον αυτό το αναλάμβαναν άλλοι. Και στο Μετσόβιο υπάρχει ένα γραφείο διαμεσολάβησης για τέτοια θέματα. Τον υπεύθυνο δεν τον βρήκα ποτέ τότε που τον χρειαζόμουν διότι είχα βγάλει κάποια ενδιαφέροντα αποτελέσματα και θέλαμε να τα πατεντάρουμε. Στο γραφείο αυτό δούλευαν δυο κοπέλες. Στην τρίτη μου επίσκεψη προκειμένου να μάθω ποια είναι η διαδικασία άκουσα το φοβερό «Σπυράκο (ε, υπήρχε οικειότητα πλέον) εμείς εδώ δουλεύουμε με συμβάσεις μικρές και μέχρι να μάθουμε τι γίνεται φεύγουμε». Αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας μόνος. Στην ερώτησή μου «πώς λειτουργεί το σύστημα και ένα πανεπιστήμιο κατοχυρώνει;» η κυρία στην άλλη άκρη της γραμμής γέλασε. Μου λέει «Κύριε Κιτσινέλη, τα πανεπιστήμια δεν έχουν τέτοια οργάνωση και έτσι όποτε ένας καθηγητής έχει μια καλή ιδέα/αποτέλεσμα και θέλει να πατεντάρει το κάνει ως ιδιώτης». Αν αυτό ισχύει τότε ούτε κίνητρο έχουν οι ερευνητές ούτε κέρδος το ίδρυμα αν κάποιος θέλει να προχωρήσει. Εν τέλει έγραψα την πατέντα με τη βοήθειά τους (μου 'χαν φανεί αξιόλογες οι υπηρεσίες του ΟΒΙ) και κατοχυρώσαμε για έναν χρόνο με χρήματα του πρότζεκτ μια εθνική πατέντα (πού λεφτά για ευρωπαϊκή ή παγκόσμια κατοχύρωση). Ο χρόνος πέρασε, κάποια στιγμή με πήραν τηλέφωνο για να μάθουν αν θα ανανεώσω, είπα όχι και έτσι έληξε το θέμα και η σχέση μου με το Μετσόβιο.

Μια ακόμα εμπειρία στην Ελλάδα που δεν ξέρω αν σε κάνει πιο δυνατό αλλά σίγουρα πιο κυνικό. Επειδή όμως όταν αγαπάς κάτι τότε ο κυνισμός σε οδηγεί στο μονοπάτι της αδιαφορίας εγώ θα προτιμούσα να φτιάχναμε τα πράγματα και όχι απλά να βρίσκαμε τη δύναμη να τα αποδεχτούμε. Ελπίζω ακόμα και αυτό το άρθρο να συμβάλλει κάπως. Ίσως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ίσως δεν ήταν ποτέ έτσι και έπεσα στην περίπτωση (δεν το πιστεύω). Πάντως όποιος/α έχει εμπειρίες για το θέμα πατέντα και ελληνικό πανεπιστήμιο θα ήθελα να τις μοιραστεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News