Τον λένε Λεωνίδα, είναι 68 χρόνων και ζει στο Άσυλο Ανιάτων από το 2013. Τα τελευταία πολλά απογεύματα δανείζεται ένα αναπηρικό καρότσι και φεύγει για το Πεδίον του Άρεως. Λίγο πριν έχει μαζέψει φαγητό από εκείνο που δεν περισσεύει στους τροφίμους του Ασύλου. Είναι μια μεταξύ τους συνεννόηση. Τι το κάνει; Το πηγαίνει στα παιδιά των μεταναστών που «κατοικούν» πια στο πάρκο του Πεδίου του Άρεως. Κυκλώνουν το καρότσι του και τον φωνάζουν Mr.

Είναι μια μεγαλειώδης πράξη να είσαι σε δεινή θέση αλλά να συμμερίζεσαι και μάλιστα να βοηθάς ανθρώπους που βρίσκονται σε μεγαλύτερη δυστυχία. Αυτός ο άνθρωπος βάζει σε κίνδυνο το έτσι κι αλλιώς ταλαιπωρημένο σκαρί του για να φτάσει λίγο φαγητό στους Αφγανούς μετανάστες που εγκλωβίστηκαν στη χώρα μας. Στο χάλι των δρόμων μας, στη βιασύνη των οδηγών της πόλης…

Μαθαίνοντας για αυτό που συμβαίνει, αναρωτιόμουν αν πρέπει να γραφτεί ένα ακόμη κείμενο για την ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική μας ή ακόμη για τις δηλώσεις της αρμόδιας Υπουργού που πότε νομίζει ότι αυτοί οι άνθρωποι λιάζονται στις πλατείες, πότε δεν ξέρει τι να κάνει… Αποφάσισα πως όχι. Η γενναιοδωρία του Λεωνίδα και των άλλων τροφίμων που τον βοηθούν σ’ αυτό… γεννά ερωτήσεις, απαντά, μα πάνω απ’ όλα υπογραμμίζει συμβολισμούς που καμιά φορά πρέπει να μένουν σε απόσταση από τις λέξεις των δημοσιογράφων.

ΥΓ: Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν αφήσει για πάντα πίσω την κάποτε ζωή τους -συγκεκριμένα ο κ. Λεωνίδας έζησε μια πολύ έντονη ζωή- είναι η απόδειξη πως αυτός ο χώρος, το Άσυλο Ανιάτων, που έχει τόσο δοκιμαστεί μέσα από τις κάθε φορά κρίσεις της χώρας μας, παραμένει στενά δεμένος με την κοινωνία. Άσυλο αξιών. Άσυλο αλληλεγγύης…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News