Οι μνημονιακές απαιτήσεις άγγιξαν και τον χώρο των ΑΕΙ. Τα νούμερα που παρουσιάζονται υπαγορεύουν ότι περισσεύει διοικητικό προσωπικό στα ΑΕΙ (αύριο μπορεί και στο διδακτικό). Αυτό που γίνεται εδώ και μια πενταετία στον ιδιωτικό τομέα, χτυπάει πια και την πόρτα του δημόσιου πανεπιστημίου. Θα έχετε ακούσει πρόσφατα τις κινητοποιήσεις που γίνονται στα ΑΕΙ για να μην τεθούν σε διαθεσιμότητα περίπου 1.500 από τους διοικητικούς υπαλλήλους τους. Κάποιοι, λοιπόν, αντιστοιχούν και στο ΕΜΠ. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ το Πολυτεχνείο να είναι υποστελεχωμένο στο διοικητικό κομμάτι, γιατί όντως επιτελεί σημαντικό έργο. Η εργαστηριακή φύση άλλωστε των σπουδών και η ισχυρή του εξωστρέφεια χρειάζεται ισχυρή διοικητική υποστήριξη. Ας δούμε όμως πώς δημιουργήθηκε το θέμα στο ΕΜΠ, αλλά και σε άλλα ΑΕΙ.

Από το 2000 και μετά έγιναν μαζικές προσλήψεις, κυρίως ερευνητών με θέσεις υπαλλήλων Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ). Με αυτόν τον τρόπο επιχειρήθηκε να καλυφθεί στρεβλά το κενό που υπήρχε στο ΕΜΠ για ερευνητές οι οποίοι πραγματοποιούν ερευνητικό αλλά και επικουρικό διδακτικό έργο και βέβαια υπάρχουν σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Μέχρι τότε οι ερευνητές, πλην μελών ΔΕΠ, ήταν στην πλειοψηφία τους υποψήφιοι διδάκτορες οι οποίοι χρηματοδοτούνταν κυρίως από ερευνητικά προγράμματα. Αν έπαυαν τα ερευνητικά προγράμματα έπαυε και η χρηματοδότησή τους. Η πολιτεία έκλεισε λοιπόν το μάτι στο ΕΜΠ ώστε να βαφτίσει το κρέας ψάρι, και αρκετοί ερευνητές προσελήφθησαν ως διοικητικοί υπάλληλοι. Βέβαια, όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα, η δυνατότητα αυτή έγινε αντικείμενο κατάχρησης με επακόλουθο να εμφανίζονται σήμερα φουσκωμένα τα νούμερα των διοικητικών υπαλλήλων στο ΕΜΠ (περίπου 850 σήμερα).

Η είδηση για διαθεσιμότητα διοικητικών υπαλλήλων με συγκεκριμένα νούμερα ήρθε μέσα στο καλοκαίρι. Καθότι όμως οι άνθρωποι δεν είναι νούμερα, στο ενδεχόμενο της διαθεσιμότητας σε μια τέτοια εποχή, οι 850 διοικητικοί υπάλληλοι στο ΕΜΠ θεωρούν τους εαυτούς τους οιονεί «διαθέσιμους». Η μεγάλη ανασφάλεια που υπάρχει στους εργαζομένους είναι ότι αν τελικά τεθούν κάποιοι σε διαθεσιμότητα δεν θα είναι αυτοί που δεν προσφέρουν, αλλά αυτοί που δεν γνωρίζουν τα κατάλληλα πρόσωπα. Μέσα σε στενό χρονικό διάστημα, χωρίς μελέτες αξιοποίησης ανθρώπινου δυναμικού, η αντικειμενικότητα ίσως θεωρηθεί περιττή πολυτέλεια. Άλλωστε η οποιαδήποτε κουλτούρα αξιολόγησης ποτέ δεν ήταν από τα δυνατά μας σημεία.

Ενώ καταλαβαίνω αυτήν την αγωνία απέναντι στο ενδεχόμενο της διαθεσιμότητας στις σημερινές δύσκολες μέρες, δεν μπορώ να υπερασπισθώ το δικαίωμα του «κλείνω το Πολυτεχνείο» απαγορεύοντας τις λειτουργίες του. Όχι μόνο τις διοικητικές λειτουργίες, αλλά και τις ερευνητικές και εκπαιδευτικές, ακόμα και την πρόσβαση στα γραφεία κι εργαστήρια. Η περιφρουρούμενη διαμαρτυρία είναι με face control στην είσοδο της Πολυτεχνειούπολης. Οι συνελεύσεις των διαφόρων συλλόγων γίνονται σε απαράδεκτες για Πανεπιστήμιο συνθήκες επιτρέποντας την πρόσβαση από συγκεκριμένη είσοδο, για συγκεκριμένη ώρα και για συγκεκριμένο σκοπό, ενώ υπάρχει υπόμνηση ότι «…τα κτήρια θα είναι κλειδωμένα και θα περιφρουρούνται και θα επιτρέπεται η προσπέλαση ΜΟΝΟΝ στον χώρο που θα πραγματοποιηθεί η Συνέλευση» (τα κεφαλαία δεν είναι δικά μου, είναι των ανακοινώσεων). Τέτοιες ανακοινώσεις παραπέμπουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης κι όχι σε ανοιχτό Πανεπιστήμιο, υποτάσσοντας κάποιες θεμελιώδεις αρχές σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις.
Πιστεύω ότι καμία ομάδα εργαζομένων δεν έχει το δικαίωμα, όσο και να την πνίγει το δίκαιο, να κλείνει με αυτόν τον τρόπο το Πανεπιστήμιο. Ο μιθριδατισμός όμως της πανεπιστημιακής κοινότητας σε τέτοιου είδους φαινόμενα το κάνει να φαίνεται ως φυσιολογική ενέργεια. «Και τι έγινε αν κλείσει το Πολυτεχνείο μια ή δυο βδομάδες ή έναν μήνα;». Κι εσύ, κ. Μαυρωτά, θα κάθεσαι σπιτάκι σου να δουλεύεις (αν θες) και οι φοιτητές θα «αναπληρώσουν» (κι έχουν νόημα τα εισαγωγικά) τις χαμένες ώρες διδασκαλίας ή ακόμα και τις εξετάσεις, οπότε είμαστε όλοι αλώβητοι. Δεν είναι όμως αλώβητο το επίπεδο σπουδών και κατά συνέπεια το κύρος του ΕΜΠ και του κάθε ΕΜΠ. Και το σημαντικότερο, δεν είναι αλώβητη η ιδέα του πανεπιστημίου ως ελεύθερου χώρου.

Οι θιγόμενοι εργαζόμενοι (σήμερα οι διοικητικοί, αύριο μπορεί τα μέλη ΔΕΠ) πρέπει να βρίσκουμε μορφές πάλης που δεν θα «καίνε το σπίτι μας». Σύγχρονους τρόπους και πρωτότυπες ιδέες. Η λογική του «Κλείνουμε το Πανεπιστήμιο αντιστεκόμενοι στο κλείσιμο στο οποίο το οδηγεί η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης και η τρόικα» είναι κατά τη γνώμη μου μια λογική αδιέξοδη που φέρνει την κοινωνία απέναντι στο όποιο δίκαιο της διαμαρτυρίας. Και όσο δίκαιο και να υπάρχει στη συγκεκριμένη διαμαρτυρία σπάει τα μούτρα του στις κλειστές πόρτες της Πολυτεχνειούπολης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News