Η είδηση είναι των τελευταίων ημερών και δεν είναι καλή. Η προχειρότητα της απόφασης του υπουργείου Εργασίας σχετικά με τις προϋποθέσεις για την ίδρυση και λειτουργία των φορέων παιδικής προστασίας, βάζει σε δύσκολες δοκιμασίες το Χαμόγελο του παιδιού και άλλες ΜΚΟ που πραγματικά στηρίζουν τα παιδιά, στερώντας τους ουσιαστικά τη δυνατότητα να λειτουργούν.

Πρόκειται για 2 νομοθετήματα. Ένα υπό διαβούλευση νομοσχέδιο και μια εκδοθείσα τον Οκτώβριο Υπουργική απόφαση με  Αρ. Πρ. Δ27/οικ/34481/1526 (ΦΕΚ Β΄ 2792/17-10-14). Στόχος της κυβέρνησης είναι να περιοριστεί η λειτουργία ΜΚΟ και φορέων εντός και εκτός Ελλάδας, με αμφίβολο αντικείμενο δράσης  που καρπώνονται επιχορηγήσεις. Επιθυμητό από κάθε άποψη… αν δεν ήταν έτσι πρόχειρο. Η ελάχιστη υποχρέωση του κράτους απέναντι σε φορείς όπως το Χαμόγελο του παιδιού, τα παιδικά χωριά SOS, η κιβωτός του κόσμου, θα ήταν να προνοήσει για αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά όταν αυτοί οι φορείς λειτουργούν συμπληρωματικά απέναντι στο κράτος. Το Χαμόγελο του παιδιού, σύμφωνα με στοιχεία, κατά το α’ εξάμηνο στήριξε 57.000 παιδιά (πενήντα επτά χιλιάδες!) που δεν είχαν τα απολύτως αναγκαία!

Σημειώνουμε ότι στην περίπτωση του Χαμόγελου, μιλάμε για έναν φορέα που αυτοβούλως ελέγχεται σταθερά από ορκωτούς λογιστές της Ernst & Young και της PWC παλαιότερα. Παρ’όλα αυτά για το υπουργείο τέτοιοι φορείς υπολογίζονται σαν την τελευταία ΜΚΟ που δεν αποδίδει μετρήσιμο έργο.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Το υπουργείο με την εν λόγω απόφαση διαχωρίζει τα σε κίνδυνο παιδιά σε δυο κατηγορίες. Σε αυτά που μεγαλώνουν σε χώρους που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου και στα άλλα που μεγαλώνουν σε χώρους που ανήκουν στο δημόσιο, χωρίς ωστόσο να διασφαλίζεται το οικογενειακό πρότυπο διαβίωσης όπως προβλέπει η σύσταση της Επιτροπής Υπουργών προς τα κράτη μέλη (2005). Τα παιδιά σύμφωνα με την απόφαση διαχωρίζονται σύμφωνα με την ηλικία τους. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για αδελφάκια που πια θα πρέπει να διαχειριστούν και τον μεταξύ τους χωρισμό, μετά από τον χωρισμό με τους γονείς και το οικείο περιβάλλον.

Τα κενά και τα λάθη στην υπουργική απόφαση είναι αμέτρητα. Διαβάζοντάς τα κανείς με προσοχή διαπιστώνει πόσο πίσω από την ιδιωτική πρωτοβουλία βρίσκεται το κράτος. Τα 13 σπίτια που έχει ως σήμερα καταφέρει το Χαμόγελο του παιδιού, αλλά και οι τόσες άλλες δράσεις του, ομοίως η κιβωτός του κόσμου, τα παιδικά χωριά SOS και ο ξενώνας Ελίζα για κακοποιημένα βρέφη είναι έτη μπροστά από ό,τι εκείνοι που νομοθετούν θέλουν να εφαρμόσουν στην παιδική προστασία.

Κλείνοντας ας υπογραμμίσουμε αυτό. Στο άρθρο 7 που αφορά στη δυναμικότητα της μονάδας, χρησιμοποιείται ο όρος «ασθενείς» για να περιγράψει τα παιδιά που θα διαμείνουν στις μονάδες προστασίας. Παιδιά που δεν ασθενούν απαραίτητα. Μπορούν άραγε να σκεφτούν κάτι άλλο πέρα απ’ το να φτιάξουν φορείς – ιδρύματα; Πότε η Παιδική Προστασία θα ξεκολήσει από το βαρύ, ξεπερασμένο και πολυδάπανο νοσοκομειακό μοντέλο για να περάσει σε ελαφρές δομές και δράσεις μέσα στην κοινότητα; Αυτές που θα κινούνται διακριτικά και δεν θα στιγματίζουν;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News