Λογοθεραπευτής, Λογοπεδικός, Λογοπαθολόγος, Παθολόγος του Λόγου… Μια σειρά ξεχωριστών λέξεων για να περιγράψουν ένα και μοναδικό πράγμα: τον επιστήμονα που ασχολείται με οποιαδήποτε διαταραχή αφορά την ομιλία και τη γενικότερη επικοινωνία ενός ανθρώπου. Από την πιο απλή και ανώδυνη περίπτωση (π.χ. ένα παιδί δεν προφέρει καθαρά έναν ήχο), μέχρι παιδιά με σοβαρές παθολογίες (αυτισμό, εγκεφαλική παράλυση κ.λπ.). Χωρίς να ξεχνάμε και τους ενήλικες που αντιμετωπίζουν προβλήματα επικοινωνίας, καθώς και ασθενείς μετά από εγκεφαλικά επεισόδια, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις κ.ά.

Η πραγματικότητα της λογοθεραπείας στη χώρα μας, όπως πολλά άλλα στην Ελλάδα, αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού. Αναγνωρισμένοι και αυστηρά ελεγχόμενοι επιστήμονες – εδώ και πολλά χρόνια, στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες – οι λογοθεραπευτές στην Ελλάδα εργάζονται χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς κανένας (αν)αρμόδιος φορέας να πιστοποιεί την επιστημονική τους κατάρτιση. Κανένας λογοθεραπευτής δεν χρειάζεται άδεια για να είναι λογοθεραπευτής!

Η αλήθεια είναι ότι η λογοθεραπεία ήρθε στη χώρα μας με καθυστέρηση δεκαετιών. Οι πρώτοι λογοθεραπευτές, απόφοιτοι ελληνικών ΤΕΙ, αποφοίτησαν το 2000 – μέχρι τότε όσοι (ελάχιστοι!) εργάζονταν ως λογοθεραπευτές είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό. Κανένας αρμόδιος δεν έλεγχε τα πτυχία, κανένας δεν θεσμοθέτησε άδεια, όπως συμβαίνει με πολλά επαγγέλματα που σχετίζονται με την υγεία. Εξάλλου, η λογοθεραπεία ήταν ανύπαρκτη ή αφορούσε έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων.  Όταν, λοιπόν, έγινε αναγνωρισμένη επιστήμη και για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, δικαίως οι λογοθεραπευτές περίμεναν ότι ο αρμόδιος φορέας θα αναλάμβανε την ευθύνη να ελέγξει και να ορίσει μια άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, που θα προστάτευε όχι μόνο τους ίδιους ως επιστήμονες αλλά, κυρίως, όλους όσοι αναζητούσαν τις υπηρεσίες τους, παρέχοντάς τους τη σιγουριά ότι θα λάβουν τη δέουσα επιστημονική υποστήριξη. Θα επισκεπτόταν, άραγε, κανείς κάποιο γιατρό αν ήξερε ότι εργάζεται χωρίς άδεια;

Στο μεταξύ, τα πράγματα άλλαξαν πάρα πολύ: η λογοθεραπεία έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό, η δυσλεξία απενοχοποιήθηκε, τα κέντρα λογοθεραπείας, δυσλεξίας, μαθησιακών δυσκολιών, συμβουλευτικής, κλπ ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια. Ωστόσο το ερώτημα είναι ποια από αυτά παρέχουν πραγματικά επιστημονική παρέμβαση και θεραπεία, αφού λογοθεραπευτής μπορεί να δηλώσει ο απόφοιτος ΑΕΙ εξωτερικού,  ο απόφοιτός ΤΕΙ, ο απόφοιτος ΙΕΚ, ο απόφοιτός ιδιωτικού κολλεγίου, οι πτυχιούχοι άλλων σχολών (φιλοσοφίας, ψυχολογίας, φιλολογίας, προσχολικής εκπαίδευσης, κ.ά.) μετά από –ή και χωρίς- μεταπτυχιακό εξπρές, καθώς και κυριολεκτικά ο οποιοσδήποτε, αφού για να κάνει κάποιος έναρξη επαγγέλματος ως «λογοθεραπευτής» δεν είναι υποχρεωμένος να καταθέσει αναγνωρισμένο πτυχίο λογοθεραπείας!

Οι επιστήμονες λογοθεραπευτές συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τη σταθερή αδιαφορία της πολιτείας, να στέλνουν επιστολές, να παίρνουν μέρος σε ατελείωτες συναντήσεις και συσκέψεις, να περιμένουν από το αρμόδιο υπουργείο Υγείας να προστατέψει την επιστήμη και το επάγγελμά τους και να τονίζουν πως η ανεξέλεγκτη λογοθεραπεία εγκυμονεί κινδύνους για την ψυχοκινητική εξέλιξη, την υγεία – ακόμα και τη ζωή – χιλιάδων ανθρώπων. Οι λογοθεραπευτές ζητούν, εδώ και πάνω από μια δεκαετία, το αυτονόητο: να θεσμοθετηθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, ώστε να αναγνωριστούν τα ακαδημαϊκά και επαγγελματικά τους προσόντα και να προστατευθούν οι θεραπευόμενοι. Ακούει κανείς;

*Η Μαρούσα Φειδάντση είναι λογοθεραπεύτρια.

**Ο Σύλλογος Επιστημόνων Λογοπαθολόγων – Λογοθεραπευτών Ελλάδος (ΣΕΛΛΕ) ιδρύθηκε το 2002 από τους αποφοίτους των ΤΕΙ Λογοθεραπείας. Πρόκειται για έναν επιστημονικό και επαγγελματικό Σύλλογο που κύριο στόχο έχει την προώθηση της επιστήμης της Λογοθεραπείας. Σήμερα αριθμεί περισσότερα από χίλια μέλη. Ο ΣΕΛΛΕ είναι μέλος του International Association of Logopedists and Phoniatrists (IALP).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News