Η κυρία Μαρία είναι από την Κολομβία, γύρω στα πενήντα, παντρεμένη με Έλληνα. Την ξέρω γύρω στα 18 χρόνια τώρα. Μου τη σύστησε η κυρία Πέππα, οικιακή βοηθός, που, στο μεταξύ, είχε βρει δουλειά σε μια γιαγιά για όλες τις μέρες της βδομάδας, με καλά λεφτά. Όταν πρωτοαντίκρισα την κυρία Μαρία σκέφτηκα ότι μάλλον δεν θα τα καταφέρει με τις δουλειές του σπιτιού, λόγω «ευτραφούς διάπλασης». Διαψεύστηκα. Η κυρία Μαρία αποδείχτηκε αστέρι. Είναι πανέξυπνη, πολύ ευγενική, πάντα με το χαμόγελο, και τις δουλειές τις καταφέρνει μια χαρά. Έχει γίνει η αφέντρα του σπιτιού. Όλα στον αυτόματο. Μόνη της κανονίζει πότε θα βάλει πλυντήριο (άσπρα ή χρωματιστά), πότε θα σιδερώσει, πότε θα αλλάξει σεντόνια και μαξιλαροθήκες, πότε θα ξεσκονίσει τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες, κ.λπ. Εγώ δεν ασχολούμαι καθόλου. Παλιά ερχόταν τρεις φορές την εβδομάδα και μαγείρευε κιόλας, να οι κατσαρόλες με κοτόπουλο, να τα ταψιά με γεμιστά. Με την κρίση πάνε αυτά, πήγαμε στις δύο φορές τη βδομάδα, και τώρα στη μία. Για μαγείρεμα ούτε συζήτηση.

Πριν από δέκα χρόνια, έρχεται μια μέρα κλαμένη. Τι συμβαίνει βρε Μαρία; Δεν αντέχω άλλο κύριε Λασκαράτο. Με τα χαρτιά μου. Δύο χρόνια τώρα με ταλαιπωρούν. Τη μία, φέρε από την Κολομβία το τάδε χαρτί, την άλλη το άλλο. Ο φάκελός μου από τη μία υπηρεσία στην άλλη. Στο τέλος χάθηκε και ο φάκελος. Η μία υπηρεσία λέει ότι τον έστειλε στην τάδε υπηρεσία, η τάδε λέει ότι δεν τον έλαβε ποτέ! Στο τέλος μου βάλανε και τις φωνές. Να σταματήσω, λέει, να τους ενοχλώ. Είμαι απελπισμένη. Κατάλαβα ότι εδώ χρειαζόταν «μέσο», δηλαδή ρεγάλο. Χάρη σε έναν γνωστό μου, και σε έναν μυστηριώδη ρωσοπόντιο που είχε κάνει επάγγελμα την «προώθηση» τέτοιων θεμάτων μέσα στις υπηρεσίες, ο φάκελος βρέθηκε και τα χαρτιά τακτοποιήθηκαν σε μία βδομάδα. Ρεγάλο 300 ευρώ. Στη συνέχεια, και μετά από κάποιο διάστημα, η κυρία Μαρία πήρε και την ελληνική υπηκοότητα. Ταυτότητα, κ.λπ. Όλα καλά.

Έρχεται, που λέτε, την Τετάρτη με ένα πλατύ χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Τι έγινε Μαρία, ψήφισες; Ναι, είναι η τρίτη φορά που ψηφίζω. Και γι’ αυτό είσαι τόσο χαρούμενη; Και γι’ αυτό, αλλά πιο πολύ γιατί όταν πήγα στο εκλογικό τμήμα, η κυρία στην οποία έδωσα την ταυτότητά μου, αφού την κοίταξε, μου λέει, έπρεπε να είσαι εδώ από τις επτά το πρωί. Η ώρα ήταν έντεκα. Γιατί της λέω; Γιατί είσαι στην εφορευτική επιτροπή. Δεν σε ειδοποίησαν από την αστυνομία; Όχι, δεν με ειδοποίησε κανείς. Πήγα που λέτε με τον άντρα μου στο Μεταξουργείο να ψηφίσει, μετά τον πήγα σπίτι (είναι ανάπηρος) και μετά ξαναγύρισα στο Περιστέρι στο εκλογικό μου τμήμα. Και τι έκανες εκεί; Έφτιαχνα τις δεσμίδες με τα ψηφοδέλτια, και μετά τις επτά το βράδυ, όταν άρχισε η καταμέτρηση των ψήφων σημείωνα, φτιάχνοντας τετραγωνάκια με μία γραμμή διαγώνια, πόσους σταυρούς είχε πάρει ο κάθε υποψήφιος στα διάφορα κόμματα. Τα ονόματα μου τα λέγανε οι άλλες δύο κυρίες. Τι ώρα τελείωσε αυτό το πανηγύρι; Στις δύο το πρωί. Σου φέρθηκαν καλά; Πάρα πολύ καλά και πολύ ευγενικά. Είμαι πολύ χαρούμενη. Μάλιστα η μία κυρία μου μίλησε για κάποια σχολεία που τα λένε Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας. Εκεί, μου είπε, μπορώ να μάθω να γράφω ελληνικά, μια και τώρα μόνο να διαβάζω μπορώ. Ψάξαμε στο διαδίκτυο και τα βρήκαμε αυτά τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας (Σ.Δ.Ε). Υπάρχει, μάλιστα, ένα στο Περιστέρι όπου μένει η κυρία Μαρία. Σημειώσαμε τηλέφωνο και διεύθυνση για τα περαιτέρω…

Η κυρία Μαρία είναι μια άξια και περήφανη Ελληνίδα.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News