Το ότι ένας καθηγητής της Μέσης Εκπαίδευσης έκοψε την Παρασκευή τις φλέβες του χεριού του μέσα στην τάξη πιστεύω πως θα έπρεπε να συζητιέται ακόμη και σήμερα και πάνω από όλα τα άλλα θέματα. Και όμως, στην ουσία ένα κείμενο που ήλθε από την Πάτρα γράφτηκε και το αναπαρήγαγαν σχεδόν τυπικά μερικοί άλλοι ιστότοποι. Με την τελευταία φράση να είναι: «ο καθηγητής πάει για απόλυση, όταν θα βγει από το νοσοκομείο». Μπορείς άνετα να μιλήσεις για μια αναισθησία που τρομάζει.

Γονείς, μαθητές, δημοσιογράφοι είμαστε όλοι νομίζω σε κώμα. Και δεν είναι περίεργο που έχουν αφεθεί πολιτικοί σαν τον Αρβανιτόπουλο και τον Λοβέρδο να χειρίζονται ένα από τα πιο σοβαρά θέματα της ελληνικής κοινωνίας που είναι τα σχολεία.
Έτυχε την ίδια ημέρα και ώρα που συνέβη ό,τι συνέβη στην Πάτρα να βρίσκομαι σε κάποιο Λύκειο, για κάποιο χαρτί που χρειάστηκα, και περιμένοντας παρακολούθησα την αναστάτωση σε αυτό το σχολείο διότι μια καθηγήτρια βγήκε στο διάλειμμα και εξαιρετικά ταραγμένη έλεγε ότι απειλήθηκε από κάποιον μαθητή στη διάρκεια του μαθήματος. Εκεί δεν έτρεξε αίμα, προς το παρόν. Από όσο κατάλαβα κάπως τακτοποιήθηκε το θέμα, αλλά η πιο σωστή λέξη είναι «μπαλώθηκε».

Οι γονείς έχουν στο μυαλό τους ότι οι εκπαιδευτικοί είναι υποχρεωμένοι να αντιδρούν με την ψυχραιμία και την αποτελεσματικότητα του θηριοδαμαστή, που όμως εκείνος έχει περάσει άπειρες ώρες πριν με τα θηρία της παράστασης και έχει χρησιμοποιήσει μεθόδους που δεν θα έπρεπε να τις εγκρίνεις ούτε για τα ζώα. Οι εκπαιδευτικοί όμως, μπαίνουν στις τάξεις έχοντας να κάνουν πολύ σοβαρά πράγματα αλλά εντελώς στερημένοι των απαραίτητων εφοδίων γι' αυτό. Μπορεί, δηλαδή, να τους έχουν στείλει να διδάξουν σε μάθημα παραπλήσιας ειδικότητας για να βγει το ωράριο, με βιβλίο αθλίου περιεχομένου και οπωσδήποτε χωρίς καμία γνώση ψυχολογίας ή αντιμετώπισης δύσκολων καταστάσεων. Και πού τον στέλνουν τον εκπαιδευτικό αυτόν; Να μπει σε μια τάξη όπου πολλά παιδιά δεν έχουν καν πεισθεί για τη χρησιμότητα του μαθήματος που θα θελήσει να τους παραδώσει (και μερικές φορές έχουν και δίκιο να είναι δύσπιστα). Επιπλέον, σε αντίθεση με ό,τι στην υπόλοιπη ζωή τους έχουν πλέον συνηθίσει, σε διαδραστικές καταστάσεις, δηλαδή να συμμετέχουν ενεργά σε διαδικασίες μάθησης (υπολογιστής, κινητό, παιχνίδια), επί δώδεκα χρόνια ζουν καθηλωμένα στο 90% του χρόνου τους στη λεγόμενη μετωπική διδασκαλία, δηλαδή σε ένα ατελείωτο και αμφισβητούμενο μπλα-μπλα, που έρχεται από μία μόνον κατεύθυνση. Πολλά από τα παιδιά, λοιπόν, όντας στην εφηβική τους ηλικία τρομερά αυστηροί και παρατηρητικοί κριτές, έχουν την ευκαιρία να κάνουν πια πολλές περισσότερες συγκρίσεις με ανθρώπους πέρα και από τους γονείς τους, και από νωρίς καταχωρούν στο μυαλό τους τον εκπαιδευτικό είτε με την ένδειξη «καλός» είτε με την ένδειξη «κακός», κυρίως όταν έχει μια αποκλίνουσα ως προς αυτά συμπεριφορά. Και μπορούν πλέον να αντιδρούν πολύ πιο βίαια και επίμονα ενάντια στους «κακούς». Επιπλέον, γρήγορα συνειδητοποιούν πως τα όσα θέλει να τους μάθει το σχολείο δεν τους δίνουν καν τη γνώση για να καταλάβουν ούτε τη φλόγα ενός σπίρτου, όχι πια για να κερδίσουν στην αγορά έξω μια αντιμισθία για τις γνώσεις τους. Εκεί έξω η πιο συχνά προσφερόμενη εργασία είναι μόνο φυλλάδια να μοιράζουν και αυτό δεν χρειάζεται να ξέρεις καν ανάγνωση.

Οι πολιτικοί, τα κόμματα, οι κατευθυνόμενοι από αυτά συνδικαλιστές τους, οι αποχαυνωμένοι Σύλλογοι Γονέων κάθε σχολείου και η αναίσθητη ΟΛΜΕ βολεύονται με το σημερινό σχολείο και με το να μαλώνουν έτσι προσχηματικά γι' αυτό. Για κενά και για αξιολόγηση. Αντί να έχουν καταλάβει ότι πλέον αυτή η μορφή σχολείου χρεοκόπησε και να πάνε να χαθούν μέσα στα κενά τους και το τίποτα πώς ακριβώς να αξιολογηθεί, που φωνάζουν μερικοί για τους εκπαιδευτικούς; Ήδη σε πολλές χώρες προβληματίζονται γόνιμα και σε άλλες όπως η Δανία και η Φινλανδία καταργούν την καθημερινή διδασκαλία στο σχολείο. Κάθεσαι σπίτι σου, προσπαθείς μόνος, με καθοδήγηση μέσω υπολογιστή και πηγαίνεις στο σχολείο για ορισμένες ημέρες με ορισμένο σκοπό. Εκεί δεν εγκλωβίζεσαι μέσα σε μιαν άθλια τάξη μετρώντας τα λεπτά μέχρι να ακουστεί ο απελευθερωτικός κτύπος από το κουδούνι, αλλά πηγαίνεις για να κάνεις εργασίες με νόημα, δεν σε υποχρεώνουν να μάθεις την Παλαιά Διαθήκη και του Ελάσσονες προφήτες (Ωσηέ, Αμώς, Μιχαίας, Ιωήλ, Οβδιού, Ιωνάς, τους έμαθα κάποτε και μόλις σήμερα για πρώτη φορά μού χρησίμευσαν!), να ζητήσεις βοήθεια από έναν ενημερωμένο και καλά προετοιμασμένο εκπαιδευτικό που την υπόλοιπη ώρα δεν κοιτάζει πώς να φύγει από το σχολείο, έχοντας στη χειρότερη ρυθμίσει ίσως το πρόγραμμά του και με το πότε έχει λαϊκή και πότε έρχεται η παραδουλεύτρα στο σπίτι. Ο καθηγητής, όπως γράφτηκε έτσι στα γρήγορα «είχε ψυχολογικά προβλήματα». Αλήθεια, ποιος είχε εξετάσει αν τα απέκτησε στο σχολείο ή τα είχε από την υπόλοιπη ζωή του και ποιος μηχανισμός υπάρχει (τ’ ακούς ΟΛΜΕ) για να ασχοληθεί με την κατάστασή του; Και πώς βγήκε το συμπέρασμα ότι θα πρέπει να παυθεί; Αν έπαθε ό,τι έπαθε λόγω ακριβώς του ότι έπρεπε να υπηρετήσει ακολουθώντας τις επιταγές ενός τόσο απαράδεκτου μηχανισμού;

Και οι γονείς άβουλοι, στη μέση, απλά επωφελούνται από αυτόν τον βολικό χώρο παρκαρίσματος που τους παραχωρούν οι πολιτικοί με αντάλλαγμα άλλο ένα ατελέσφορο υπουργιλίκι. Να, λοιπόν, πεδίο δόξης λαμπρό: στις εκλογές που έρχονται κάποιοι να έχουν να προτείνουν, με ρεαλισμό και όχι χρησιμοποιώντας τις γνωστές μπαρούφες, το πώς δεν θα φθάσουν οι άνθρωποι να κόβουν ομαδικά τις φλέβες τους μέσα στα σχολεία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News