Όταν κάποιος ανέφερε στην Τζέσικα Λάνγκ πως υπάρχει μια τρανς γυναίκα στο εξώφυλλο του Vanity Fair και ότι της μοιάζει, η άμεση αντίδρασή της στο twitter ήταν: «Αλήθεια; Μου μοιάζει; Θα ήθελα πολύ να δω αυτή τη φωτογραφία». Σαφώς, απορία. Πιστεύω πως και για μια οποιαδήποτε γυναίκα να της έλεγαν αυτό, το ίδιο θα απαντούσε. Είναι το life style της υπόθεσης; Το Χόλιγουντ; Οι ανησυχίες ανθρώπων που δεν βολεύονται απλά στην ετεροκανονικότητά τους και δηλώνουν -έστω και με μια εσάνς… πιπεριού- τη συμπαράστασή τους;

Τι έχουμε εδώ; Έναν Ολυμπιονίκη, διαβάζω, ίνδαλμα των 80’s, που ξαφνικά -λες και έτσι ξύπνησε βρε αδερφέ- μια ωραία πρωία είπε να «αλλάξει» το φύλο του. Δεν είχε τι άλλο να κάνει. Πόσοι άραγε έδωσαν σημασία στον εγκλωβισμό που ένιωθε και βίωνε τόσα χρόνια, για να μη χαλάσει την ψυχική ηρεμία των οικείων της… για τον εαυτό της; Ασχολήθηκε κανείς με όσα υπέστη; Όχι.

Πιστεύουμε, λοιπόν, ότι αφού έκανε τον επαναπροσδιορισμό του φύλου της -έλεος με αυτή την αλλαγή φύλου, δεν είναι πίτα να αλλάξεις το φύλο, ούτε πουκάμισο- έγινε γυναίκα. Ναι;Τρομάρα μας! Εκεί ακριβώς πρέπει να εστιάσει ένας νους που αν μη τι άλλο πιστεύει σε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Να βάλει τον ντελβέ του κάτω και να αναρωτηθεί, έστω για λίγο. Γιατί αυτός ο άνθρωπος, σε κάποια ηλικία, «αποφάσισε» να τινάξει στον αέρα μια ολόκληρη καριέρα, μια ολόκληρη «στρωμένη» ζωή;

Μήπως, απλά, ήταν γυναίκα; Γιατί σας είναι τόσο ακατανόητο να διαχωρίσετε το κοινωνικό φύλο από το βιολογικό;
Επειδή στη δική μου περίπτωση έγινε ακριβώς το αντίθετο -εννοώ πως δεν περίμενα, δεν υπήρχε χώρος σκέψης στο μυαλό μου για κάτι διαφορετικό από αυτό που έπραξα- δεν μπορώ να διανοηθώ τον πόνο και τις διεργασίες που θα έκανε με την ψυχή του αυτός ο άνθρωπος τόσα χρόνια.

Εάν αυτή η περίπτωση συνέβαινε στην Ελλάδα με κάποιον διάσημο, θα έψαχνα λαγούμι να κρυφτώ από ντροπή για το είδος που λέγεται Έλληνας. Η κιτρινίλα που ξεπήδησε από δεκάδες φυλλάδες, και δη ηλεκτρονικές, για άλλη μια φορά αναδεικνύουν μεν την άγνοια αλλά περισσότερο τη ΜΗ διάθεση των ΜΜΕ να διαμορφώνουν, σε τόσο ευαίσθητα θέματα, συνειδήσεις. «Το ντεμπούντο του έκανε χθες ως γυναίκα ο Μπρους Τζένερ, ο Αμερικανός ολυμπιονίκης που έγινε γνωστός στο παγκόσμιο κοινό ως πατριός της διάσημης τηλεπερσόνας Κιμ Καρντάσιαν». Και φυσικά δεκάδες φωτογραφίες ως μάτσο αθλητής. Για να πει ένα ανήμπορο, φτωχό μυαλό «κρίμα στο παιδί».

Από πού να το πιάσω και πού να το παρατήσω; Από τη μια λέω κουράστηκα. Δεν θέλουν πολλοί να δουν. Η ετεροκανικότητά τους δεν τους αφήνει περιθώρια για κάτι διαφορετικό. Είναι λες και φοβούνται. Και μεταξύ μας, φοβούνται. Φοβούνται το θάρρος. Την αλήθεια. Την ευτυχία, έστω κι αν ήρθε στα 65. Είναι παράλογο από μόνο του. Πόσο μάλλον αν το επεξεργαστεί και ένας νους που είναι μπερδεμένος και «κακοποιημένος» απο παραπληροφόρηση.
Αυτός είναι ο ρόλος μας, ως συλλογικότητα αλλά και ατομικά.

Έχει εκδοθεί από το ΣΥΔ και τη Μαρίνα Γαλανού ένα μικρό βιβλιαράκι-οδηγός, ειδικά για ΜΜΕ και υπηρεσίες: «Ταυτότητα και έκφραση φύλου. Ορολογία, διακρίσεις, στερεότυπα και μύθοι». Αποδεικνύεται ότι πάρα πολύ λίγοι δημοσιογράφοι έστω το ξεφύλισαν. Και για «καλή» τους τύχη υπάρχει και διαδικτυακά να το διαβάσουν ελεύθερα.

Όσο και να πουλάει ένα θέμα, όταν αφορά ανθρώπινα δικαιώματα πρέπει να πάψει ο κακοποιητικός λόγος. Ήδη βάλλεται η τρανς κοινότητα από παντού. Τελευταίο δείγμα βίας και μιασαλλοδοξίας, ο πυροβολισμός τρανς ατόμου στο κέντρο της Αθήνας. Δεν ζητάμε να μας συμπονέσετε. Να μας καταλάβετε και να μην κακοποιείτε προσωπικές ζωές.

Η Κέιτλιν ζει στο παλάτι της – και πολύ καλά κάνει και ζηλευτό είναι. Στην Ελλάδα οι τρανς πεθαίνουν σε δεύτερα υπόγεια. Λίγη τροφή για σκέψη… στα «κίτρινα» κλικς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News