Είναι πασίγνωστη η ιστορία της Ρόζα Πάρκς, της δυναμικής μαύρης μοδίστρας από το Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα που το 1955 αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άνδρα στο τοπικό λεωφορείο, παραβαίνοντας τον σχετικό νόμο που ήθελε τους μαύρους να κάθονται στις πίσω θέσεις και μόνο αν δεν υπήρχαν όρθιοι λευκοί. Η Πάρκς συνελήφθη και υπέστη τις κυρώσεις του νόμου ενώ ταυτοχρόνως πυροδότησε ένα μουκοτάζ στη χρήση των συγκοινωνιών από τους μαύρους που κράτησε 350 μέρες. Στο διάστημα αυτό αναπτύχθηκε μία πρωτοφανής αλληλεγγύη μέσα στην κοινότητα των εγχρώμων, με ομαδικές χρήσεις αυτοκινήτων και άλλων μέσων καθώς και ταξί με μαύρους οδηγούς που χρέωναν τιμές λεωφορείου.Περί τους 13 συμμετέχοντες στο μπουκοτάζ τιμωρήθηκαν με φυλάκιση για παρακώλυση συγκοινωνιών (μεταξύ τους και ο άγμωστος τότε Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ) και το τελικό αποτέλεσμα ήταν η ακύρωση του νόμου από το Ανώτατο Δικαστήριο.

Πρόκειται για ένα από τα εμβληματικότερα κινήματα πολιτών της σύγχρονης ιστορίας που συμπυκνώνει τις αρχές που κρατούν ευδιάκριτη τη γραμμή που χωρίζει το συντεταγμένο κίνημα πολιτών απο την ανεξέλεγκτη διάχυση της ανομίας. Δηλαδή τις αρχές της πλήρους αποφυγής βίας,της ευρείας συλλογικότητας,της επιδίωξης συνολικού και όχι ατομικού οφέλους και κυρίως της καταβολής του κόστους των επιλογών. Οι άνθρωποι παρανόμησαν εντός του θεσμικού πλαισίου, πληρώνοντας δηλαδή το τίμημα που ο νόμος προέβλεπε για το αδίκημά τους με απώτερο σκοπό την αλλαγή του νόμου. (Ας μη παρασυρθούμε σε εύκολες σκέψεις- στην Αμερική των μέσων του 20ου αιώνα το θεσμικό πλαίσιο ήταν ρατσιστικό και η ανατροπή του επήλθε κυρίως με δύσκολους ειρηνικούς αγώνες).

Αναφέρω την ιστορία αυτή για να ξαναθυμηθούμε τι ακριβώς σημαίνει κίνημα πολιτών , πόσο αυστηρά οριοθετημένο είναι και πόσο απέχει από το να χαρακτηριστεί έτσι η σημερινή, εκτός κοινωνικού συμβολαίου , πρωτοβουλία των αρνητών των διοδίων και εισιτηρίων.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News