Τα τελευταία 4 χρόνια κάνω τη διαδρομή Κηφισιά-Πειραιάς δύο και πλέον φορές την εβδομάδα. Ποτέ άλλοτε το έδαφος δεν είχε τόσες καθιζήσεις. Και δεν είναι ο αέρας στα λάστιχα του αυτοκινήτου, όπως νόμιζα μια νύχτα. Το φως της μέρας δεν αφήνει περιθώρια. Ανησυχώ πολύ για τους φίλους μου που οδηγούν μηχανές. Για τα μωρά στα καρότσια. Για μένα που πέφτω από το άχρωμο συννεφάκι μου σε καθιζάνον έδαφος.

Κατάντια το αντιλαμβάνομαι αυτό. Βήματα προς τα πίσω. Ντροπή και ανασφάλεια. Και καθώς όλοι τους ίδιους δρόμους χρησιμοποιούμε, νιώθω πως πια είναι ο μόνος τρόπος όχι μόνο να αντιληφθούμε την καθίζηση στη χώρα, αλλά να τη νιώσουμε. Γιατί μπορεί κάποιοι να έχουν την «άλλη επιλογή» στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην εργασία αλλά όχι και στους δρόμους.

Οι Δήμοι φορούν τα χριστουγεννιάτικα στις πόλεις τους. Μια ιδέα θα ήταν να φωτίσουν ένα παραπάνω με τα λαμπιόνια τους, τα τσακισμένα οδοστρώματα. Είναι χρήσιμο να βλέπεις εκεί που το έδαφος καθιζάνει…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News