Στην Ελλάδα των Μνημονίων, ένα μεγάλο μειονέκτημα του να συζητάς  το τι πρέπει να γίνει είναι πως η συζήτηση είναι πάντα θεωρητική. Αφού τα μέτρα  αποφασίζονται  έξω, γιατί να ταλαιπωρούμαστε; Θέλεις η χώρα σου να προσελκύσει επενδυτές κι είσαι υπέρ της χαμηλής φορολογίας για τις επιχειρήσεις; Ή αντίθετα προτιμάς να αναδιανεμηθεί ο πλούτος και σαν τον Ολάντ να επιβληθεί υψηλή φορολογία στους πλουσίους; Ξέρω, υπάρχουν υπέρ και κατά όπως και να το δεις, αλλά μη χολοσκάς ψάχνοντας να τη βρεις τη λύση τη πιο σωστή. Καρφί δεν τους καίγεται. Θέλεις προστασία των θέσεων εργασίας όσων κοντεύουν να βγουν στη σύνταξη;  Ή απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με μαζικές απολύσεις τώρα, ώστε να προσληφθεί κάποια στιγμή την επόμενη δεκαετία και κάποιος νέος, έστω, για δείγμα; Δεν μπορείς να αποφασίσεις τι είναι πιο σωστό; Ρίξε άλλη μια βουτιά και μη χαλάς τη ζαχαρένια σου. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν ασχολείται.

Έλα όμως που κι αυτές ακόμα οι συζητήσεις που δεν γίνονται έχουν τα δικά τους πρακτικά αποτελέσματα. Πάρε για παράδειγμα τη Χαλυβουργία Ελλάδος. Εκατό και πλέον εργάτες θέλουν να απεργήσουν. Το δικαίωμα στην απεργία είναι θεμελιώδες δικαίωμα και προστατεύεται συνταγματικά. Άρα; Άρα κανένα πρόβλημα, διεκδικούν δυναμικά καλύτερους όρους εργασίας και πολύ καλά κάνουν. Μαζί τους ως εδώ. Μερικές άλλες εκατοντάδες εργάτες της ίδιας εταιρείας δεν θέλουν να απεργήσουν. Το δικαίωμα στην εργασία δεν είναι κι αυτό εξ'ίσου, αν όχι πιο σημαντικό; «Όπως υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία, έτσι υπάρχει και αυτό στην εργασία», είπε χθες στον ΣΚΑΙ ο Σωτήρης Λεμονής, εργαζόμενος του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο. Εντάξει λοιπόν, ιερό και το δικαίωμα στην εργασία οπότε μαζί και με όσους εργαζομένους της Χαλυβουργίας θέλουν να δουλέψουν και με λίγα. Και τότε; Με ποιόν είμαστε; Αδιέξοδο.

Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ωραία δημόσια συζήτηση για την σύγκρουση των δύο δικαιωμάτων. Για το τι ισχύει σε άλλες χώρες και τι πρέπει να ισχύει στην Ελλάδα μας.  Η Άκρα Αριστερά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζεται ως υπέρτερο του δικαιώματος στην εργασία το δικαίωμα στην απεργία και οι «νοικοκυραίοι» της ΝΔ κι οι φιλελεύθεροι να λένε τα δικά τους. Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα υπέρ και της μίας και της άλλης πλευράς. Ωστόσο, δεν κάνουμε αυτή τη συζήτηση.  Στην κλινικά νεκρή Ελλάδα της Μεταπολίτευσης μια τέτοια συζήτηση θα ήταν μόνο θεωρία, βαρετή, ανούσια.

«Με τα ΜΑΤια της Τρόικας» έγραφε το κυριακάτικο πρωτοσέλιδο της Αυγής, χαρακτηρίζοντας την επέμβαση της αστυνομίας στη Χαλυβουργία «ανίερη πράξη» και «εξευμενισμό των δανειστών».  Από την άλλη, «σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να αφήσουμε το εργοστάσιο να κλείσει καθώς θα στέλναμε λάθος μηνύματα στην διεθνή κοινότητα», δήλωσε ο βουλευτής της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης. Και οι δύο πλευρές δεν χάνουν σάλιο και μελάνι για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην εργασία ή στην απεργία έτσι όπως το αντιλαμβάνονται. Ξεκάθαρα δηλώνουν πως όλα γίνονται για τα μάτια της Τρόικας, για να μη μας κοιτάνε στραβά οι ξένοι δανειστές. Ε, τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό; Είτε εσείς υποστηρίξετε το δικαίωμα στην απεργία είτε οι άλλοι στην εργασία είτε εγώ στην απόλυση, όλοι παίρνουμε άριστα στη θεωρία. Στην πράξη; Στην πράξη η Χαλυβουργία όντως συμβολίζει κάτι. Αργήσαμε αλλά το πιάσαμε το υπονοούμενο. Να πούμε ΝΑΙ; Να φωνάξουμε ΟΧΙ;  Δεν ξέρω, πάντως δεν έχει πια σημασία.

Κανείς δεν μας ακούει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News