Ο καθένας μπορεί να θυμώσει- αυτό είναι το εύκολο. Αλλά το να θυμώσει με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και στην σωστή στιγμή ,για την σωστή αιτία και με τον σωστό τρόπο-αυτό δεν είναι εύκολο.
                                            Αριστοτέλη,  Ηθικά Νικομάχεια

Περίσσεψαν οι βαθυστόχαστες αναλύσεις των πλατειοκολάκων αλλά και άλλων για το τι είναι και που πάνε οι «αγανακτισμένοι». Ορισμένοι μάλιστα δεν ενδιαφέρονται για το που πάνε, τους αρκεί, όπως λένε, ότι θέτουν προβλήματα και συνεγείρουν συνειδήσεις. Το μπαμ να γίνει και το που θα πάνε τα σκάγια το βρίσκουμε μετά. Οι συνάξεις της «κοινωνίας των πολιτών», μας λένε, δεν έχουν υποχρέωση να παράγουν πολιτικό και ιδεολογικό λόγο, αυτό είναι δουλειά των κομμάτων. Τα οποία κόμματα- όχι μόνο τα συγκεκριμένα αλλά γενικώς τα κόμματα- απαγορεύεται να πλησιάσουν, βουλευτές αποκλείονται, φυγαδεύονται και προπηλακίζονται και το κοινοβούλιο στοχοποιείται. Όσοι μάθαμε γράμματα στην μεγάλη σχολή της παλιάς καλής (με τα όποια κουσούρια της) Αριστεράς ξέρουμε ότι κινήματα ουδέτερα δεν υπάρχουν, είναι προοδευτικά ή αντιδραστικά και όλα είναι βαθύτατα πολιτικά και ιδεολογικά. Ότι η μαζικότητα δεν είναι αποδεικτικό προοδευτικότητας. Ότι ο λαϊκισμός από τον μεσοπόλεμο και μετά ουδέποτε ευνόησε την προοδευτική παράταξη αλλά πάντα την δεξιά και την ακροδεξιά.

Μέσα στην παραζάλη, την σύγχυση και τον κουρνιαχτό, τις «δύο πλατείες», τα πομπώδη «δεν χρωστάω, δεν πουλάω, δεν πληρώνω», το σούρσιμο μιας κυβέρνησης που από τον Σεπτέμβρη βλέπει το παγόβουνο και πάει κατά πάνω του, η οικονομική κρίση γίνεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς κρίση δημοκρατίας. Για τις καλοπροαίρετες (;) αυταπάτες της «καλής» κάτω πλατείας Συντάγματος διαβάστε το εξαίρετο άρθρο του Παύλου Αθανασόπουλου
στην Μεταρρύθμιση με τον χαρακτηριστικό τίτλο « Οι επικίνδυνοι μύθοι των αγανακτισμένων». Επειδή η άμεση δημοκρατία ούτε στην Ελβετία αποδίδει πλέον και εν πάση περιπτώσει μάλλον δεν θα λύσει το θέμα του ελληνικού χρέους ας προσέξουμε το μήνυμα της «κακής» άνω πλατείας που είναι σαφέστατο, αντιδημοκρατικό, εθνικιστικό και αντικοινοβουλευτικό. Και επειδή τα σύνορα ανάμεσα στις δυο πλατείες παραμένουν ιδεολογικά αφύλακτα είναι το σαφές στίγμα που θα εκτοπίζει το ταρατατζούμ και το τραλαλά της άμεσης δημοκρατίας και όχι το αντίθετο.

Και οι δυο πλατείες υποδέχονται με ενθουσιασμό τον «αγωνιζόμενο κλήρο» που καταφθάνει με πούλμαν από την Αιγιαλεία μισθωμένα από τον εγνωσμένης δημοκρατικότητας Μητροπολίτη Αμβρόσιο, που ανησυχεί μήπως το μνημόνιο βάλει χέρι στην εκκλησιαστική περιουσία. Σε ευθεία γραμμή οι Θεσσαλονικείς «αγανακτισμένοι» αποπέμπουν τον εκλεγμένο δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη από την «πλατεία» τους. Και αν μπορούσαν να ψηφίσουν ( αλλά η πρώτη τους ανακοίνωση δεν θέλει «επιτροπές και ψήφους») θα εκλέγανε τον Μίκη και τον Λαζόπουλο, αυθεντικούς εκπροσώπους του αχαλίνωτου λαϊκισμού, για να βγάλουν την χώρα από το αδιέξοδο. Ελληνικές και βυζαντινές σημαίες στο ένα χέρι, μούτζες στο κοινοβούλιο από το άλλο….τι μου θυμίζουν όλα αυτά, τι μου θυμίζουν;  «Μα, δεν είναι ολοι έτσι, οι περισσότεροι ειλικρινά ανησυχούν για το μέλλον τους, τις δουλειές τους, τα παιδιά τους» είναι ο εύκολος και βολικός αντίλογος. Ναι, αλλά γίνονται άθελα τους ντεκορ σε μια εκδήλωση που η στόχευση της κυμαίνεται ανάμεσα στο χάος και το αντιδημοκρατικό παραλήρημα.

Παρά το ότι η ζημιά είναι μεγάλη στις συνειδήσεις  των νέων ανθρώπων, προφανώς άμεσος κίνδυνος για την δημοκρατία μας δεν υπάρχει. Ο ορατός κίνδυνος που ούτε τον φαντάζονται οι περισσότεροι από τους θιασώτες της κατά φαντασίαν άμεσης δημοκρατίας είναι να επιδεινωθούν οι πολιτικοί συσχετισμοί στην υπαρκτή έμμεση αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Όταν δηλαδή καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός στο βάθος να φανεί… Πορτογαλία, δηλαδή όλοι οι «αγανακτισμένοι» να δουλέψουν τελικά για τον Σαμαρά. Και στην Πορτογαλία τουλάχιστον είχε προηγηθεί μια συμφωνία των βασικών πολιτικών δυνάμεων που δείχνει να εγγυάται μια μετεκλογική σταθερότητα. Εδώ έχουμε μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική της και μια αξιωματική αντιπολίτευση που δεν έχει πολιτική και ψαρεύει στα θολά νερά της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Σε αυτό το ψάρεμα η «πλατεία» χωρίς να το συνειδητοποιούν οι περισσότερο βοηθάει με τον τρόπο της, αυξάνοντας την ένταση και την πίεση, ώστε κάποια στιγμή μόνη λύση αποσυμπίεσης να φαντάζουν οι εκλογές. Και τότε το μετεκλογικό αδιέξοδο θα είναι ακόμα μεγαλύτερο.

Η παραδοσιακή Αριστερά και ιδιαίτερα ο επιρρεπής στο μπάχαλο ΣΥΡΙΖΑ καλό είναι να μελετήσουν τα αποτελέσματα των εκλογών στην Πορτογαλία. Το Πορτογαλικό ΚΚ ομογάλακτο του ΚΚΕ διατήρησε τις δυνάμεις του στο 8%. Το Μπλόκο, ο αντίστοιχος του ΣΥΡΙΖΑ, έκανε βουτιά από το 9,855% στο 5, 19%. Ήταν, όπως και στην Ελλάδα, οι πλέον καταγγελτικοί στο μνημόνιο και στους σοσιαλιστές. Διευκόλυναν τελικά την άνοδο της δεξιάς χωρίς να τους προσκομίσει μια επι πλέον ψήφο η πολιτική τους. Ίσως γιατί αριστερά της αριστεράς, είναι η δεξιά .

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News