Ευτυχώς που γέρασα νωρίς, λέει ο φίλος μου ο Γιάννης και τείνω να τον πιστέψω. Η αλήθεια είναι ότι μου μένουν πολλά χρόνια ακόμα μέχρι να πάρω σύνταξη και μέχρι τότε ποιος ζει ποιος πεθαίνει.Περισσότερη εμπιστοσύνη έχω στους φίλους μου, που αν χρειαστεί θα με περιθάλψουν, παρά στο κράτος, που το κακόμοιρο αν δεν έχει, τι να δώσει; Η αλήθεια είναι ότι αν δεν δώσεις δεν θα πάρεις ποτέ.

Είπα όμως Κράτος και θυμήθηκα την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Η Ελλάδα σαν Κράτος ή ακόμα καλύτερα σαν εθνότητα άρχισε να χάνεται με το τέλος των ελληνιστικών χρόνων και την απαρχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ξέρω, ξέρω θα μου πείτε για ελληνίζουσες πόλεις, θα μου πείτε ότι κάποιοι από τους νόμους του Βυζαντίου γράφτηκαν στα ελληνικά, ότι η σικ γλώσσα του παλατιού ήταν στα ελληνικά και άλλα τέτοια. Όμως το Βυζάντιο δεν ταυτίζεται με την Ελλάδα, μια επαρχία του ήταν ο ιστορικός χώρος της Ελλάδας. Και περισσότερους Ιλλυριούς αυτοκράτορες είχε παρά Έλληνες.

Βέβαια υπήρχε κάτι που συντηρούσε την έννοια της κοινής ελληνικής καταγωγής. Η κοινή γλώσσα τα ελληνικά και η κοινή θρησκεία η ελληνορθόδοξη. Δεν είναι και λίγα αυτά τα δύο πράγματα. Οι λίγοι μορφωμένοι της τότε ιστορικής Ελλάδας είχαν φύγει από την επικράτεια για να βρουν την τύχη τους αλλού. Όσοι είχαν μείνει ήταν τζομπαναρέοι, μικρογεωργοί, σε ελάχιστες περιπτώσεις βιοτέχνες, κάτω από τους Βυζαντινούς στην αρχή και τους Τούρκους εκ των υστέρων. Το Διοικητικό σύστημα επέβαλλε Κοτζαμπάσηδες, ένα είδος επάρχου δηλαδή. Τέτοιοι Κοτζαμπάσηδες ήταν ή Τούρκοι ή Αλβανοί ή Έλληνες που λογοδοτούσαν στους τοπικούς πασάδες ή και κατευθείαν στην υψηλή πύλη.

Λένε ότι οι Έλληνες Κοτζαμπάσηδες ήταν οι πιο σκληροί απ’ όλους και οι πιο φιλοχρήματοι. Και μέσα από αυτό το χάος και πολλά χρόνια πριν την επανάσταση του 21 άρχισε ένα σκουλήκι να σκαλίζει τις ψυχές των Ελλήνων. Ένα σκουλήκι που στόχευε στην ανεξαρτησία τους. Κάτι βιβλία που διαβάζανε τις νύκτες στις εκκλησιές, ένας οραματιστής Παπάς σαν τον Κοσμά τον Αιτωλό που γύριζε και έλεγε για το χαμένο έθνος και κάτι τζομπανόπουλα, που για κάποια πολύ απλοϊκά γεγονότα γεννήθηκε μέσα τους το αίσθημα ανεξαρτησίας από τον κατακτητή.

Τέτοιοι ήταν ο Κατσαντώνης, ο Μπότσαρης , ο Καραϊσκάκης, ακόμα και ο Κολοκοτρώνης. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βάρος σηκώσαν στις πλάτες τους.

Μερικοί από αυτούς ήταν καλά βολεμένοι, σχεδόν πλούσιοι θα έλεγα, σε άλλους βρωμούσε το χνώτο τους. Κι όμως αντιστάθηκαν. Μεταξύ μας την στιγμή που το έκαναν χωρίς πολλές ελπίδες για ανάσταση του έθνους.

Άσε που άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους και να ρουφιανεύει ο ένας τον άλλον. Ένα χαρακτηριστικό που διέπει τη φυλή μας που όταν βρισκόμαστε σε ειρηνική περίοδο και δεν έχουμε να φάμε κοινό εχθρό τρωγόμαστε μεταξύ μας.Κι όμως τα κατάφεραν. Οι περισσότεροι από αυτούς σκοτώθηκαν στη μάχη ή τους έφαγε βόλι αδελφικό ή προδόθηκαν ή πέθαναν μέσα στη φτώχια με μοναδική εξαίρεση τον Κολοκοτρώνη που είδε καλά γεράματα.

Ο αγώνας που ξεκίνησε το 21 και που ήταν σχεδόν χαμένος το 27- 28 από τύχη βρήκε μια σανίδα σωτηρίας. Εκείνη η ναυμαχία στο Ναυαρίνο που έγινε κατά λάθος και χωρίς άνωθεν εντολή σηματοδότησε την απαρχή της ελευθερίας μας. Μιας ελευθερίας που την πληρώσαμε και την πληρώνουμε ακριβά. Η έναρξη της επανάστασης του 21 για χρόνια γιορταζότανε την Πρωτοχρονιά. Με βασιλικό διάταγμα του Όθωνα ορίστηκε ο εορτασμός να γίνεται την 25η Μαρτίου και να καθοδηγείται από ένα παπά με αντικειμενικό σκοπό να ενώσει την έννοια της εκκλησίας και του κράτους.

Στην πραγματικότητα η επανάσταση ξεκίνησε στις 23 Μαρτίου 1821 στο ιστορικό κέντρο της Καλαμάτας και μέσα στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων όπου υπογράφηκε και το πρώτο μανιφέστο των αγωνιστών προς τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης που αποζητούσαν την ελευθερία τους.

Επιπλέον η αρχική κήρυξη της επανάστασης και η απόφαση γι’ αυτήν με οπλαρχηγούς της Μάνης, της Αρκαδίας και της υπόλοιπης Μεσσηνίας γίνεται στην Καρδαμύλη την 21η Μαρτίου στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στον πύργο του Τρουπάκη ή Μούρτζινου αδελφικού φίλου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Η κορυφαία μορφή όλου τούτου του αγώνα ήταν ένας αμόρφωτος άνθρωπος που στις δύσκολες στιγμές της ζωής του έκανε τον χασάπη. Ήταν κοντούλης και αδύνατος, είχε όμως στεντόρεια φωνή και ήξερε να επιβάλλεται στα πλήθη. Φορούσε αρχαϊκή περικεφαλαία, ασημένιο θώρακα και εγγλέζικες σπαλέτες.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο δημιουργός και το στήριγμα της επανάστασης, αντίθετα προς όλους τους άλλους αγωνιστές που στάθηκαν δίπλα του και βοήθησαν αυτό που δημιούργησε αυτός. Το όνομα του ήταν Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Σύντροφοι και ομοτράπεζοί μου χρωστάμε πολλά σε πολλούς. Στον Μιλτιάδη, στον Θεμιστοκλή, στον Περικλέα, στους αγωνιστές του 21, στον Ιωάννη Καποδίστρια, στον Ελευθέριο Βενιζέλου και πολλούς άλλους, γιατί εξαιτίας τους κοκορευόμαστε, αυθαδιάζουμε, πολλές φορές ασελγούμε, κλέπτουμε ελεύθερα και καμαρώνουμε για την ελληνικότητά μας.

Συνέλθετε συμπολίτες μου. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά. Μόνο που θέλει λίγη βοήθεια, λίγη βοήθεια από τα χεράκια μας, τα μυαλουδάκια μας, την θετική μας ενέργεια. Όλα αυτά μόνο εσείς οι καθημερινοί άνθρωποι μπορείτε να τα κάνετε και κανένας από τους ανάξιους πολιτικούς μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News