Μου είναι  δύσκολο να γράψω αυτές τις ημέρες. Δεν διαβάζω, δεν βλέπω τηλεόραση, δεν σκέφτομαι ιδιαίτερα, δρω μηχανικά, και αποφασίζω τη μέρα μου όπως εκείνη έρθει. Απλά υπάρχω. Σχεδόν κάθε  πρωί τηλεφωνώ στη γιαγιά μου, άλλοτε για να μου πει πως φτιάχνει το γλυκό κυδώνι, άλλοτε για να με ξεματιάσει -παλιά παράδοση στην οικογένεια. Η γλυκιά φωνή της μου δίνει όλη τη δύναμη που χρειάζομαι για να ξεκουραστώ, να αδειάσω το μυαλό μου από τους φόρους, το ΔΝΤ, τον Λαυρεντιάδη, την οπλοκατοχή, τις προφητείες των Μάγια, το ντοκιμαντέρ μου, τα μελομακάρονα, τα λαμπιόνια, ακόμη και τον Άγιο Βασίλειο που έγινε Santa Claus. Tόσα στολίδια, τόσα λόγια, τόσες προσδοκίες. Χριστούγεννα. Οι πρόγονοί μας αυτές της μέρες εόρταζαν μέσα σε κλίμα κατάνυξης τα Ηλιούγεννα. Την αναγέννηση της φύσης μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο και την πνευματική φώτιση από τις ιερές ακτίνες του Φοίβου Απόλλωνα.

Ο ήλιος καίει. Δεν μας αφάνισε όπως είχε προβλεφθεί και το ανθρώπινο είδος μας επιβιώνει ακόμη. Είμαστε ίσως το μοναδικό είδος που ξέρει να λέει όχι. Όχι στον μαρξισμό, όχι στον καπιταλισμό, όχι στην σοκολάτα, όχι στα αλμυρά, όχι στην καταπίεση. Τάχα τα ζώα δεν αρνούνται; Δεν τραβάει το λουρί ο σκύλος όταν δεν θέλει να πάει βόλτα, δεν γυρίζει το κεφάλι όταν δεν θέλει να φάει; Κι όμως εμάς έχουν βαφτίσει ως το μοναδικό ζώο που ξέρει να λέει όχι. Σκέφτομαι αν έχω άραγε πει αρκετά όχι τελευταία. Άργησα να μάθω να λέω όχι. Παλαιότερα έλεγα πολλά ναι, είτε γιατί με καταδίωκε το πρέπει, είτε για να μην στεναχωρήσω τους άλλους. Ή γιατί απλά νόμισα ότι το όχι ήταν ένα μεγάλο ναι. Σήμερα τα όχι λέγονται με ευκολία. Με τα χρόνια πολλαπλασιάζονται. Εμπεριέχουν δε και μια μικρή μοναξιά.

Δύσκολη συνταγή το γλυκό κυδώνι. Θέλει χρόνο. Θέλει υπομονή. Ξεφλουδίζω τα κυδώνια. Τα κόβω σε λεπτές λωρίδες. Δένει το σιρόπι. Θέλει τέχνη για να δέσει. Ρίχνω τον χυμό λεμόνι στο γλυκό.
Κατεβάζω την κατσαρόλα από τη φωτιά για να ρίξω την αμπαρόριζα.

Θα αφήσω το γλυκό να κρυώσει. Λέω το Πάτερ Ημών, πίνω τρεις γουλιές νερό. Κάπως έτσι τελείται η μικρή τελετή του ξεματιάσματος. Βάζω το γλυκό σε μικρά γυάλινα βαζάκια. Και ο ήλιος καίει. Είναι τα Ηλιούγεννα είπαμε, όχι τα Χριστούγεννα. Πικρό το κυδώνι. Ξεχειλίζει από μέσα μου ένα ακόμη όχι. To φυλάω για την αρχή του νέου χρόνου. Να τι εύχομαι για το 2013: πολλά όχι. Με περισσότερη γαλήνη και αγάπη για τα ήσυχα και απλά.

Αχ τι λέει ο άνθρωπος όταν δεν σκέφτεται και αναπαύεται. Την χάνει την αλληλουχία του. Τη χάνει τη σειρά του. Και βρίσκει λίγη ευτυχία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News