Στα Πετράλωνα μία δολοφονία. Ένας ξένος νεκρός από μαχαίρι Ελλήνων. Στους ίδιους δρόμους, λίγα χρόνια πριν,  η Κωνσταντίνα Κούνεβα άλλαζε δέρμα. Τότε πολλές διαδηλώσεις έγιναν, πολλοί ξένοι – δυτικοί δήλωσαν τη συμπαράστασή τους σε μια κοινωνία που λυσσαλαία αναζητούσε τον δράστη και καταδίκαζε τη βία, τον φόβο, την ανομία. Κινητοποίηση, «κληρονομιά» καμιά.

Στην περίπτωση του Πακιστανού η αστυνομία έκανε γρήγορα τη δουλειά της. Οι δράστες, Έλληνες του διπλανού τραπεζιού, στα πολλά μπαράκια της γειτονιάς. Νέοι άνθρωποι ακροδεξιοί με μίσος για τη μελαμψή παρουσία στα «πόδια» μας. Να είναι αυτός ο λόγος που τώρα έγινε απλή είδηση του αστυνομικού δελτίου ή μαζί με τη Χρυσή Αυγή  γιγαντώνεται και η αδιαφορία μας;

Εμείς τι κάνουμε; Γυρνάμε τη σελίδα με την είδηση για την επόμενη, παρακολουθούμε τα έκτακτα για την ψηφοφορία στο σόου της Βουλής, διερωτόμαστε εάν η Λαγκάρντ προσφέρεται  " Λαγκάρ" ή ακούγεται και το – ντ κι αφήνουμε τα δρώμενα να εκτυλίσσονται κάτω απ´ το μπαλκόνι μας, ήσυχοι εμείς για το καθήκον μας για μια βόλτα στην πορεία, για μια αναφορά σε ένα καφέ.

Τα κόμματα τι κάνουν; Αρκούνται σε καλοσυνταγμένες αναφορές και μέσα στο άντρο τους μετρούν ψήφους.

Η βία γίνεται δολοφονία κι εμείς αργά την αναλύουμε και δεν την κοιτάμε κατάματα, να της ορμήξουμε σαν γεννημένη σκύλα, να της δέσουμε τα χέρια και να τη χώσουμε στη γωνίτσα της που της αναλογεί.

Όταν κάνεις πως δεν υπάρχει και επιπόλαια την προσπερνάς, σταδιακά τη νομιμοποιείς, με έναν τρόπο σκοτεινό  τη βάζεις στη μέρα σου.

Όταν ένας άνθρωπος δολοφονείται εύκολα κάτω απ´την Ακρόπολη, μία σκέψη σε σώζει. Ότι τη δύναμη του μυαλού σου δεν στην κουκουλώνει κανείς, αρκεί να σκέφτεσαι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News