Yπάρχουν πολλές βρώμικες δουλειές. Εννοώ τις καθαρές βρώμικες δουλειές. Εκείνες που η τεχνολογία δεν έχει βρει ακόμη άλλους τρόπους, αλλά ακόμη κι όταν τους βρίσκει, το κόστος είναι μεγάλο, μεγαλύτερο από τις ζωές αναλώσιμων φτωχοδιάβολων. Και κάποιοι τις κάνουν αυτές τις δουλειές γιατί πρέπει να φάνε. Ποιος άλλος θα έσκαβε σε ορυχείο δυόμισι χιλιόμετρα κάτω από τη γη; Οι περιγραφές που δημοσιοποιήθηκαν για όσους προσπαθούσαν να αυτοκτονήσουν χτυπώντας το κεφάλι τους στα τοιχώματα του ορυχείου στην Τουρκία, για να γρηγορέψουν τον θάνατο, θα βασανίζουν για χρόνια τους δικούς τους.

Σε άλλη κλίμακα, λιγότερο εφιαλτική, τέτοιες δουλειές είναι καθημερινά δίπλα μας, μπροστά στα μάτια μας. Όχι τόσο σκληρές και με διαφορετικές ιστορίες πίσω από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους, αλλά η ζωή δεν υπάρχει συγκρινόμενη, δεν γίνεται να ζεις χτυπώντας μόνιμα ξύλο…

Εμείς οι «γλιτωμένοι» από τέτοιες ανάγκες, δεν ξέρω σε ποια γη μπορούμε να ανακουφιστούμε. Στων τύψεων; στου ρεαλισμού; στου κυνισμού του Ερντογάν;

Ακόμη κι αν οι μάσκες είχαν επισκευαστεί, ακόμη κι αν τα μέτρα ασφαλείας τηρούνταν κάτα γράμμα, δεν μπορείς να διασφαλίσεις τις ζωές ανθρώπων χιλιόμετρα κάτω από τη γη. Και η εξαγωγή του άνθρακα είναι μονόδρομος για έναν πολιτισμό που η ενέργεια είναι θεότητα, κινεί όλα του τα επιτεύγματα, έχει στηθεί όλος κοντά σε πρίζες, μακρυά τους είμαστε τίποτα.

Είχα προ καιρού διαβάσει την τοποθέτηση ενός Γερμανού φιλόσοφου (;) πως η ανθρωπότητα δεν γίνεται να γυρίσει πίσω, δεν μπορείς να πεις ξαφνικά στον Ευρωπαίο πως από δω και πέρα δεν θα έχει πια ιδιωτικό αυτοκίνητο ή πως θα του περιορίσεις την ενέργεια, πρέπει να προχωρήσουμε με οποιοδήποτε κόστος! Η ανθρωπότητα είναι οι Ευρωπαίοι, αν και όχι όλοι. Η ανθρωπότητα είναι και οι Αμερικανοί και κάτι άλλοι σύμμαχοι του «Δυτικού» πολιτισμού. Κι εμείς είμαστε οι τυχεροί της ζαριάς που γεννηθήκαμε στην από δω πλευρά. Όλοι, δεξιοί, αριστεροί, χριστιανοί, άθεοι. Και κάνουμε χρήση αυτής της τύχης. Με διαφορετικά ηθικά αντίβαρα, με άλλη πείνα για επιβολή, εξουσία και πλούτο στα μάτια, με διαβαθμισμένη αίσθηση περί δικαίου, με κλιμακούμενη διάθεση θυσίας ορισμένων προνομίων μας προς όφελος των αδυνάτων, αλλά χρήση της τύχης μας κάνουμε όλοι.

Σε εποχές που η πιπίλα της αποδόμησης της διάκρισης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς και του τέλους των ιδεολογιών, παίζει πρώτη είδηση, μία θηριώδης νέα διάκριση έρχεται ως πρόκληση για όλους. Γυρίζει «πίσω» η ανθρωπότητα; Είναι πισωγύρισμα να βρεθούμε ξαφνικά όλοι δίχως αυτοκίνητο; (τυχαίο το παράδειγμα). Τι είναι πραγματικά πρόοδος; Έχουμε βάλει κάποιο στοίχημα με υπερκόσμιες δυνάμεις για το ποιος είναι πιο μάγκας στο σύμπαν; Από τότε που καταργήθηκαν και αποσύρθηκαν τα Concorde και η πτήση Παρίσι-Νέα Υόρκη έγινε πάλι οκτώ ώρες από τέσσερις, η ανθρωπότητα πήγε πίσω;

Το να μην ταμπουρώνεσαι πίσω από την «τύχη» σου, ξοδεύοντας λίγη από την εύνοιά σου για το κοινό καλό, είναι σαφής διάκριση ιδεολογίας. Γιατί μετά, το όριο της χρήσης αυτής της τύχης γίνεται δυσδιάκριτο και πολύ ύπουλο.

Δεν περιμένω από την παγκόσμια Αριστερά να θέσει τέτοια θέματα. Έχει αποδειχτεί πιο φοβική σε πολύ απλούστερα ζητήματα. Κάποτε θα κληθεί να το κάνει όμως, και μάλλον σύντομα. Τότε όλοι θα πάρουμε πάλι θέση. Κάποιοι δεξιά, κάποιοι αριστερά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News