Νέα παιδιά, όμορφα πρόσωπα , καλοζωισμένα, με μεστό λόγο, σειρά τα πτυχία, στο τσεπάκι τα διπλώματα ξένων γλωσσών, παίζουν στα δάχτυλα τα λογισμικά των πισι, των twitter, των facebook. Επικοινωνούν πανεύκολα με συνομηλίκους τους σε όλη τη γη, ενώ με τα διάφορα Erasmus κλπ, πριν βγουν από το αυγό, γίνονται πολίτες του κόσμου. Δεν έχουν όνειρο να προσληφθούν στο δημόσιο, ζητούν σύνδεση πανεπιστημίου και παραγωγής, απαιτούν από το κράτος αν όχι ενθάρρυνση, τουλάχιστον όχι αποθάρρυνση και παρεμπόδιση της νεανικής επιχειρηματικότητας.

Ενα καλό δείγμα της νέας γενιάς ήταν τα παιδιά που συζήτησαν με τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου στην διαδικτυακή του συνέντευξη με νέους. Τότε γιατί ο τίτλος του ποστ η «ρητορική του μίσους»; Μα γιατί εκεί εμφανίστηκε και μια, νεωτερικών πεποιθήσεων, κοπελιά (έβαλε στον πρωθυπουργό θέματα για το σύμφωνο συμβίωσης, δικαιώματος στον σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ). Ευγενικά τον ρώτησε τι…μέτρα θα πάρει κατά της «ρητορικής του μίσους»!
ΩΧ! οι νέοι μελανοχίτωνες καταφθάνουν μεταλλαγμένοι!

 

Είναι παγκοσμιοποιημένοι, καλλιεργημένοι, ανθρωπιστές, αντικρατιστές, αντιρατσιστές, αντιεθνικιστές και μονομερείς υπερασπιστές του εαυτού τους και των μειονοτήτων (πάντα κοινωνικών, ποτέ εθνικών). Ταυτόχρονα ζηλώνουν δόξαν παλαιών χουνταίων, αναγνωρίζουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να γίνουν λογοκριτές των αντιγνωμούντων. Τάσσονται υπέρ της δικής τους ελευθερίας τους, αλλά την ίδια στιγμή με κραυγές αποζητούν την φίμωση των άλλων, και μάλιστα ζητούν από την εξουσία –ναι αυτοί οι αντιεξουσιαστές- να τους φιμώσει!
Παλιά μια παρόμοια, ηπιότερη πάντως, στρέβλωση διέκρινε το ΚΚΕ, μόνο για τις γιορτές του: Γιόρταζε τον Γράμμο και το Βίτσι, αλλά καταδίκαζε δριμέως τους αντιπάλους του ακροδεξιούς για τις γιορτές τους («γιορτές μίσους», η πάγια ονομασία) στου Μακρυγιάννη.

Τώρα η απαίτηση εκσυγχρονίζεται. Για να σταθούμε με παράδειγμα στην επικαιρότητα: Ο προκατακλυσμιαίος Ανθιμος, σκοπιανομάχος και κατά φαντασίαν βουλγαρομάχος, κομματάρχης χειρίστου είδους του πλέουν καθυστερημένου τμήματος της Δεξιάς (υπάρχουν και δεξιοί που ντρέπονται γι' αυτον), εκκοσμικεύει ασύστολα και προσβλητικά την εκκλησία, την εντάσσει στην δημοτική μάχη της Θεσσαλονίκης μετατρέποντάς την σε κομματάρχη της μιας πλευράς, και απειλεί τον Μπουτάρη ότι δεν θα δει δημαρχία όσο ο ίδιος ζει.
Ωραία λοιπόν. Ας τον φτύσουν οι πιστοί του, ας του δείξει την περιφρόνησή του ο λαός της Θεσσαλονίκης, ας τον βάλει στη θέση του ο αρχιεπίσκοπος, ας γίνει μια διαδήλωση από τους αντιγνωμούντες, που θα καταδικάσει τις απόψεις του. Από πού κι ως που θα ζητήσει κάποιος από την πολιτεία να πάρει μέτρα εναντίον του όταν μιλάει κατά των σκοπιανών;

Με ποια λογική θα εκχωρήσουμε το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου μας στην Πολιτεία; Και ποιος θα ορίσει τι είναι και από πού αρχίζει η ρητορική του μίσους; Ποιος θα κρίνει την ποιότητα του λόγου εάν αυτή εκπέμπει μίσος ή κριτική σκέψη;
Πάνω σ΄αυτό έχω προσωπικό παράδειγμα: όταν έγραψα για τους μετανάστες εδώ, σε κάποια, εκ του ασφαλούς αντιρατσιστικά blogs, κάποιοι αναγνώστες σχολιαστές παρότρυναν το protagon να με διώξει γιατί σε ένα τέτοιο σαιτ δεν μπορεί να υπάρχει ρατσιστικός λόγος!
Ακόμη και τέτοιος να ήταν, δεν παρενέβησαν να με αντικρούσουν, να με κονιορτοποιήσουν ίσως, με τα δικά τους σωστά επιχειρήματα. Απλώς αρκέστηκαν στη ανεγκέφαλη βολή της εύκολης βρισιάς και της παρότρυνσης για αποπομπή μου από το protagon –αυτοί οι δημοκράτες!

Υπάρχει ένα σύνθημα στους αντιεξουσιαστικούς χώρους που πλέον γίνεται και σύνθημα των «πολιτικώς Ορθών»: Καμιά ελευθερία στους εχθρούς της Ελευθερίας. Όμως όσοι το πιστεύουν και εμπράκτως το υπερασπίζουν με απαιτήσεις για φίμωση, γίνονται ίδιοι με τους αντιπάλους τους. Εχθροί της Ελευθερίας… μελλοντικοί μπάτσοι της σκέψης και της έκφρασης η οποία δεν θα πρέπει να είναι ελεύθερη αν δεν συμφωνούν οι ίδιοι!
Καημένε Βολταίρε το αθάνατο απόφθεγμα σου για την ελευθερία της έκφρασης αργοπεθαίνει και…εγώ τώρα τελευταία δεν αισθάνομαι πολύ καλά!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News