Κανείς δεν είναι τόσο ευάλωτος στην έλξη της προσευχής όσο τα μικρά παιδιά. Έχοντας μόλις ανακαλύψει, έστω κι ακροθιγώς, την ύπαρξη του Θεού, μιας αγαπησιάρικης κοσμικής οντότητας που προσφέρει στον πιστό άλλοτε άλλη ανταμοιβή, λίγο πριν βυθιστούν στον τρομαχτικό μικροθάνατο του ύπνου, κλείνουν τα μάτια και μιλούν, παρακαλούν, και περιμένουν. Η σιωπή του Θεού, και η μη εκπλήρωση των γεμάτων απελπισία και λαχτάρα παιδικών τους αιτημάτων – να μείνουν ο μπαμπάς και η μαμά αγαπημένοι, να γίνει καλά η γιαγιά και να βγει απ’ το νοσοκομείο, να μη με κοροϊδεύουν τα παιδιά στο σχολείο επειδή έχω μεγάλη μύτη – δεν τα αποκαρδιώνει, τουλάχιστον όχι άμεσα. Ορισμένα εξ αυτών θα συντηρήσουν αυτή τη μονόπλευρη – και ως επί το πλείστον ατελέσφορη – σχέση με τον αενάως σιωπηλό Δημιουργό εφ’ όρου βίου, με κύριο στήριγμα και όπλο την ελπίδα, η δύναμη της οποίας είναι κάθε άλλο παρά αμελητέα. Κι άλλα (όπως εγώ), εξοργισμένα που ο Θεός τα σνομπάρει αντί να τους πιάνει την πάρλα όπως στον Αβραάμ και το Μωυσή, εγκαταλείπουν την προσπάθεια, και πορεύονται χωρίς καρμικό αποκούμπι.

Με τα παραπάνω επ’ ουδενί δεν εννοώ πως η προσευχή είναι πράξη αφελής και παιδαριώδης. Οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει παρηγοριά και καταφύγιο από τη δυστυχία και την απελπισία είναι βαθιά ανθρώπινο και απολύτως σεβαστό. Πλήθος επιστημονικών ερευνών έχουν καταδείξει πόσο σημαντική είναι η ευεξία του ασθενή – η χιλιομασημένη πλην πανίσχυρη θετική ενέργεια, η διάχυτη αισιοδοξία που συχνά ταυτίζεται με την πίστη σε μιαν υπέρτατη, σωτήρια δύναμη – στην έκβαση της νόσου. Μολαταύτα υπάρχει και η αντίθετη άποψη, που θέλει την έκβαση των πραγμάτων απλώς και μόνο προϊόν του τυχαίου. Όπως θα έλεγε ένας μαχητικός άθεος: ‘Προσευχή είναι όταν πιστεύεις ότι βοηθάς, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνεις τίποτε απολύτως.’

Το μείζον φαινόμενο των Αγανακτισμένων και η δυναμική τους παρουσία, έχουν πολλά κοινά με τη διαδικασία της προσευχής. Δυστυχώς, τα περισσότερα από τα αιτήματα, που δικαίως και μεγαλοφώνως ακούγονται – ένα κράτος αξιοκρατίας, πρόνοιας και διαφάνειας, χωρίς πολιτική ασυδοσία, μια υγιής οικονομία – πέφτουν στου κουφού την πόρτα: το τεχνητό πρόσωπο που λέγεται Κράτος είναι εξίσου απαθές στις φωνές της καθημερινής λαοθάλασσας όσο κι ο Θεός στα παρακάλια ενός παιδιού που, πλήρες καλοσύνης κι αθωότητας, ζητά ειρήνη στον κόσμο και να μην πεθαίνουν παιδάκια στην Αφρική. Ακόμη κι αν τα πράγματα αλλάξουν προς το καλύτερο, είναι μάλλον απίθανο να οφείλεται στο συλλογικό πάθος των Αγανακτισμένων.

Ωστόσο η συλλογικότητα αυτή, από μόνη της, είναι κάτι το αξιοσημείτωτο, γεγονός που φαίνεται από το μούδιασμα όλου του πολιτικού φάσματος στην αντιμετώπισή του. Κι ακόμη κι αν σε πρώτη φάση το σάπιο σύστημα εξακολουθήσει να σαπίζει, η παρουσία όλου αυτού του κόσμου, η ζέση, η ειλικρίνεια και η πίστη τους σ’ ένα καλύτερο μέλλον (γιατί, όσο αόριστο κι αν ακούγεται, όλοι αυτό λαχταράμε), ιδίως σε μια περίοδο σκότους, άγχους, αβεβαιότητας, φόβου και οργής, είναι ένα βάλσαμο ανεκτίμητο.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News