Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν ο Τσίπρας θα κερδίσει, θα χάσει, θα συμβιβαστεί, θα κάνει κωλοτούμπα, θα μετονομάσει απλώς τις τρόικες, θα σκίσει τα χαρτιά που θα του βάλουν μπροστά του ή θα υπογράψει ένα γεφυρωμένο μνημόνιο. Οι έννοιες και οι λέξεις αρχίζουν να γίνονται όλο και ελαστικότερες, οι νέοι ορισμοί των πραγμάτων παγιώνονται σαν μέσα σε παρθένο έδαφος. Ματαίως πασχίζουν οι (ελάχιστοι εναπομείναντες) επικριτές να συνδέσουν τα παλιά με τα νέα περιγράμματα: Φωνάζουν ότι τα «θεσμικά όργανα» είναι συγκαλυμμένη η παλιά «τρόικα», ότι η «γέφυρα» είναι μεταμορφωμένο το παλιό «μνημόνιο», ότι η «απομείωση» του χρέους είναι στον αντίποδα του παλιού ΣΥΡΙΖΑίικου «κουρέματος» και πανομοιότυπη με την «επιμήκυνση» του Σαμαρά. Τρίχες. Φωνασκούν εις ώτα μη ακουόντων. Στο μυαλό του Έλληνα η νέα χωροταξία των πραγμάτων και η ονοματοδοσία τους ολοκληρώνεται τάχιστα και αποκτά αυτούσια αξία.

Εντός ολίγου, ουδείς θα θυμάται τι ακριβώς έκαναν και έλεγαν ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος. Θα έχει απομείνει μόνο η ισχυρή ανάμνηση μιας φρικτής περιόδου. Το νέο οικοδόμημα θα κριθεί από μόνο του, όχι συγκρινόμενο με οποιοδήποτε παρελθόν. Όποιος δεν καταλαβαίνει αυτήν την απλή αλήθεια και επιμένει να υπενθυμίζει εκνευριστικά το «πέρυσι», την πάτησε. Μοιάζει με τον τρελό ή τον φαρμακιάρη του χωριού, που την ώρα των εγκαινίων της καινούριας εκκλησίας, αυτός φωνάζει ότι χτίστηκε με πέτρες από τα ερείπια της παλιάς, άρα οι δυο εκκλησίες είναι κατά βάθος ίδιες. Ε και; Στην καινούρια θα πάνε να εκκλησιαστούν, αυτή θα κρίνουν πόσο θαυματουργή είναι. Ακόμα κι αν δεν τους κάνει, θα την γκρεμίσουν (μετά από καιρό) και θα χτίσουν μια τρίτη, αλλά να ξαναπεράσουν τη θύρα της παλιάς αποκλείεται. Έτσι είναι η ζωή, για να γράψω και μια κοινοτοπία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News