Αυτό είχαν άραγε στο μυαλό τους οι εργάτες στο Σικάγο, στη ματωμένη Πρωτομαγιά του 1886; Αυτό στόχευαν οι καπνεργάτες απεργοί στη Θεσσαλονίκη το ΄36; Αυτός ήταν ο αγώνας εκατομμυρίων εργατών, εργαζομένων, υπαλλήλων, ανέργων στις Πρωτομαγιές του κόσμου; Να γίνονται όλο και περισσότεροι, να γίνονται μιλιούνια, και οι εργατικές τους απεργίες να μαζεύουν κάθε χρόνο διπλούς από τον περσινό; Αν ήταν αυτό το πέτυχαν, αλλά δεν ήταν αυτό. Ήταν το αντίθετο.

Οι εργάτες, οι προλετάριοι, οι χαμηλόμισθοι υπάλληλοι, οι άνεργοι είχαν στόχο να λιγοστέψουν. Είχαν στόχο οι ίδιοι, περισσότερο τα παιδιά τους, να προκόψουν με άλλο τρόπο. Να γίνουν επιστήμονες, να γίνουν έμποροι, επιχειρηματίες, εργοδότες. Να αλλάξουν τάξη. Αυτό γίνεται όταν οι κοινωνίες προοδεύουν. Φτωχαίνουν οι εργατικές Πρωτομαγιές. Αυτό συνέβαινε στην Ευρώπη μέχρι πριν μια δεκαετία, αυτό συνέβαινε και στη χώρα μας, δεν είναι ντροπή να το λέμε, ήταν κατάκτηση να θεωρούμε την Πρωτομαγιά επετειακή γιορτή.

Στα χρόνια μας τα τελευταία, παραγέμισαν πάλι οι πλατείες και αυτό θεωρείται νίκη των εργατών. Είναι; Οι συνδικαλιστές (οι περισσότεροι από τους οποίους δεν ανήκουν, ούτε ανήκαν ποτέ, στην εργατική τάξη) θριαμβολογούν. Δικαίως; Οι πολιτικοί κάνουν δηλώσεις σεβασμού στη δύναμη της εργατιάς, ενώ θα έπρεπε να καταθέτουν την παραίτησή τους στη μέση της πλατείας. Αυτοί φταίνε που έχει τόσο κόσμο με λάβαρα -αν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, οι άνθρωποι θα γέμιζαν τα ντεπόζιτα και θα ξεχύνονταν στις εξοχές.

Η Πρωτομαγιά δεν γελά γιατί η γιγάντωσή της στις μέρες μας είναι δανεική. Από την μεσαία τάξη που κατά εκατομμύρια σε όλη την Ευρώπη μετακόμισε κάτω από τα πανό των εργατών που παλιά έβλεπε στην τηλεόραση. Και νιώθει ξένη εκεί μέσα αλλά δεν έχει κάτι καλύτερο. Γιατί στη μεσαία τάξη δεν δόθηκε καμιά πρώτη κανενός μήνα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News