Ξεκινώ μεταφέροντας κάποια στοιχεία από τη Βικιπαιδεία: «Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, ήταν αγωνίστρια της εθνικής αντίστασης που εκτελέστηκε το 1944 σε ηλικία 17 χρόνων.

Ήταν μαθήτρια Γυμνασίου και οργανωμένη στην ΕΠΟΝ, όπου είχε αναπτύξει έντονη απελευθερωτική δράση. Μιλούσε τέσσερις γλώσσες και όταν τη βασάνιζαν οι χιτλερικοί στην οδό Μέρλιν, όπου βρισκόταν το αρχηγείο της Κομαντατούρ, αναφέρεται ότι τους "μαστίγωνε" στη γλώσσα τους.

Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1944, μαζί με άλλους 49 κρατούμενους, οδηγήθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Η ζωή της έγινε ταινία το 1981 με τίτλο "17 σφαίρες για έναν άγγελο, η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου"»

Το άγαλμά της το συναντώ στην πόλη μου. Είναι στην πλατεία της Τερψιθέας στον Πειραιά. Ένα κορίτσι με κοτσίδες που προτάσσει το στήθος του ανοίγοντας το ντεκολτέ με τα δυο χέρια. Κάθε φορά οι δυο μας έχουμε μια μυστική επικοινωνία. Εγώ της χαμογελώ κι εκείνη μένει πιστά στη μέση της πλατείας, με τη μνημειακή της πια διάσταση να μου φωνάζει πως είναι εκεί γιατί τίποτα δεν χάθηκε άδικα. Όλα στα 17 της χρόνια είχαν έναν λόγο και αυτά τα «όλα» ήταν πολλά για το κοινό καλό, όπως έδειξε η συνέχεια των πραγμάτων. Από τότε ως σήμερα οι αποστάσεις ανάμεσα στις «προς υπεράσπιση ελευθερίες» μεγαλώνουν άσχημα. Το τότε διακύβευμα ήταν η ελευθερία της πατρίδας και των Ελλήνων και η θυσία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου κανέναν ρομαντισμό δεν έχει και ούτε τον υπονοεί γιατί η υπόθεση έχει πολλή βία μέσα. Κάπως έτσι νιώθω αμήχανη όταν μια γυναίκα σήμερα πετάει την μπλούζα της για να διαμαρτυρηθεί εν προκειμένω για τους συλληφθέντες των επεισοδίων στις κεραίες του Υμηττού. Ποια ελευθερία υπερασπίζεται και με τι ακριβώς συναλλάσσεται αυτή η γυναίκα; Με την πρόκληση; Με την προσβολή της δημοσίας αιδούς;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News