Ετοίμαζα βαλίτσες να φύγω «γι΄ άλλες πολιτείες μακρινές», εκμεταλλευόμενος ένα υπόλοιπο αδείας, αλλά διάβασα το κείμενο του Τέλλογλου και με τσίγκλησε. Γράφει με αφορμή την ανακοίνωση της Εκκλησίας: “Δεν νομίζω ότι αυτό είναι που κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση όσο η αναφορά της απόφασης της ιεραρχίας για εκμαυλισμό του ποιμνίου της από την καταναλωτική φρενίτιδα των τελευταίων χρόνων. Αυτή η φρενίτιδα πήγαινε χέρι-χέρι με την ίδια λογική από την ηγεσία της επί Χριστόδουλου”.

Αυτή η φρενίτιδα, λοιπόν, δεν πήγαινε μόνο χέρι – χέρι με τον Χριστόδουλο. Εντάξει, ο Χριστόδουλος ήταν ή ακραία και χυδαία έκφραση της εκκοσμίκευσης της εκκλησίας. Συνδύασε όλες τις διαχρονικές αμαρτίες της: Δίψα για εξουσία, βυζαντινισμό, υπόγεια συναλλαγή με την θεσμοθετημένη εξουσία ( «Η δεξιά του Κυρίου», είχε πει στο Καραμανλή στην πρώτη τους συνάντηση στου Μαξίμου μετά τη άνοδο του Κωστάκη στην κυβέρνηση), εκπόρνευση των ιερών της φυλής (τα λάβαρα της Αγίας Λαύρας στο Σύνταγμα, λες και ως άλλος Παλαιών Πατρών Γερμανός είχε να ξεσηκωθεί κατά …των τούρκων του Σημίτη), γελοίος δημόσιος λόγος με «πατάτες γιαχνί», ή «τι γελάς είσαι χάχας» κλπ, κλπ.

Σαφώς ο νυν αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος με τους χαμηλούς τόνους, την λιτή ζωή (σ.σ. το «κατσαριδάκι» VW με το οποίο oποίο επισκεπτόταν τις ενορίες του, έχει μείνει στη μνήμη των Βοιωτών), την απαράμιλλη μετριοπάθεια και τον χριστιανικό ανθρωπισμό , βρέθηκε αναγκασμένος να ισορροπήσει στο μεσαιωνικό περιβάλλον των αρχιεπισκόπων και υπερέβη τα εσκαμμένα. Δεν έπεφτε λόγος στην ιεραρχία να εκφράσει άποψη για το μνημόνιο. Αυτό αφορά την κοσμική εξουσία, την εκλεγμένη με τη ψήφο του λαού, και είναι δικό της θέμα αν θα άρει την εμπιστοσύνη της στους εκλεκτούς της.
Ωστόσο η ανακοίνωση της Ιεραρχίας «χτύπησε κέντρο». Αυτή η «καταναλωτική φρενίτιδα των τελευταίων χρόνων» που αναφέρει, είναι η απόλυτη αποτύπωση της ελληνικής πραγματικότητας τις τελευταίες δεκαετίες. Το κράτος δεν χρεοκόπησε γιατί κάποιοι τα φάγαν. Αυτό είναι ο απόλυτος λαϊκισμός , στον οποίο καταφεύγουμε για απεκδυθούμε τις ατομικές μας ευθύνες και να δικαιολογηθούμε από τα λάθη μας – και ο Παπαδάκης στο πρωϊνάδικό του για να μαζέψει θεατές :«φέρτε πίσω τα κλεμμένα», έγραφε το «κρόουλ» που περνούσε ως «ταινία» στο κάτω μέρος της οθόνης επί μέρες.

Σίγουρα κάποιοι τα φάγαν, και φάγαν πολλά, στα χρόνια της ΠΑΣΟΚικής και ΕΟΚικής ευδαιμονίας: Τυχάρπαστοι και ύποπτοι «επιχειρηματίες», που αναδύθηκαν εν μια νυχτί και βρήκαν τον μόσχο τον σιτευτό … κομματικά στελέχη (λίγα), που από τη απόλυτη ένδεια βρέθηκαν στην ανυπέρβλητη χλιδή… σκιώδεις εταιρίες που κάναν …οργασμικά «λιμιτ απ» στο χρηματιστήριο το ΄99, μαζεύοντας τα χρήματα του κοσμάκη (ενός κοσμάκη όμως που παράτησε το «Προπό» και τον «Θανάση» στα πατάρια των επαρχιακών καφενείων και νόμισε ότι βρήκε την ευκαιρία για μεγάλη μπάζα στη Σοφοκλέους, οραματίστηκε την μεγάλη χλιδή, πίστεψε ότι θα τα πάρει από τους αετονύχηδες, και τελικά έμεινε με τα λεφτά χαμένα και τα «χαρτιά» στο χέρι να τα κάνει …ταπετσαρία στο δωμάτιό του! ).

Εδώ λοιπόν, αν και φυσικά από άλλη οπτική γωνία, θα συνταυτιστώ με τον λόγο της Εκκλησίας. Μιλάει για «καταναλωτική φρενίτιδα των τελευταίων χρόνων», και ασχέτως προθέσεων, έχει απόλυτο δίκιο: Σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο κυριάρχησε «το δίκιο του συνδικαλιστή» και το με «αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας». Μια χώρα που έβγαινε τραυματισμένη από τη χούντα, ένας λαός που πάλευε για πολιτικές ελευθερίες, βρέθηκε ξαφνικά έρμαιο πολιτικάντηδων, που τον έπεισαν ότι δικαιούται τα πάντα σε επίπεδο υλικής καταναλωτικής ευμάρειας, μην πω ευζωίας.( Θυμάμαι π.χ. έναν ΟΤΕτζή στο χωριό μου να μου λέει ότι …ο αγώνας δικαιώθηκε, αφού «με τον Αντρέα, σε δυο χρόνια διπλασίασα τι αποδοχές μου». Τότε κατάλαβα ότι κάτι «άρρωστο» συμβαίνει, στο μέτρο που όσοι δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα δεν είχαν την ευτυχία να διπλασιάζουν σε δυο χρόνια τις αποδοχές τους) …
Δεν θα πω πολλά για το καθεστώς τον ΔΕΚΟ και δεν θα εξειδικεύσω. Ζούμε δύσκολους καιρούς, σχέδια ζωής των ανθρώπων ανατρέπονται, είναι σεβαστά και αυτά και οι αντιδράσεις τους. Αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω τον «εκμαυλισμό του ποιμνίου της από την καταναλωτική φρενίτιδα των τελευταίων χρόνων», που λέει η εκκλησία, αφού το ίδιο ίσχυσε και με τη δράση των πολιτικών δυνάμεων! Υποτίθεται ότι ένας αριστερός, ένας σοσιαλιστής, απαιτούν να μοιράζεται δίκαια το εθνικό παραγόμενο προϊόν. Στην Ελλάδα είχαμε την πρωτοτυπία: Να δανείζεται το κράτος ασυστόλως και να διανέμει τα δανεικά! Αυτή την απαίτηση την είχαν και οι δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες σε κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των ΔΕΚΟ ( αφού αυτές είχαν τη δύναμη και την εργασιακή ασφάλεια να κατεβαίνουν στους δρόμους ) συνηγορούσαν και πριμοδοτούσαν. Ο λαός έμπαινε και γευόταν την «καταναλωτική φρενίτιδα», κάπου στο ΄88 η φτωχή Ελλάδα ήταν πρώτη, ανα κάτοικο, σε κατανάλωση ουίσκι, το ΄89 πρώτη σε κατοχή Μερσεντές και πέρυσι, το 2009 πρώτη, ένα χρόνο πριν την χρεωκοπία ( σύμφωνα με ανακοίνωση της Πόρσε) σε κατοχή Καγιέν!  Θεωρώ ότι αυτή «καταναλωτική φρενίτιδα» που λέει και η Εκκλησία, επενδεδυμένη με φιλεργατικό μανδύα και με δανεικά , ήταν που μας πήρε και μας σήκωσε…

 

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News