Νέες εκλογές, μία από τα ίδια. Οι γκέι απουσιάζουμε από την πολιτική συζήτηση, ένα ανύπαρκτο μη-θέμα, μια καυτή πατάτα. Τις ελάχιστες φορές που μας αναφέρουν στον πολιτικό λόγο είναι με αμηχανία, μισές κουβέντες κι ένα πρόχειρο πασάλειμμα πολιτικής ορθότητας, ίσα που να σκεπάζει τη σκουριά των προκαταλήψεων και του ρατσισμού.

Είναι να απελπίζεσαι, αλλά η απελπισία είναι η εύκολη λύση. Οι μικρονοϊκοί πολιτικοί που μας κυβερνούν επηρεάζουν φυσικά τη ζωή μας, αλλά η ευτυχία μας δεν εξαρτάται από αυτούς. Τους καλύτερους νόμους να είχαμε, όχι μόνο να μας αναγνωρίζουν δικαίωμα γάμου αλλά να μας φέρνουν τον γαμπρό στην πόρτα μας, σκατά θα ήταν οι μέρες μας, αν εμείς οι ίδιοι δεν ανοίγαμε την πόρτα μας – στον έρωτα και στη ζωή. Σε μια ολόκληρη ζωή.

Πολλές γκέι γυναίκες και άντρες κρατάμε την πόρτα μας κλειστή. Δεν ξέρουμε καν ότι υπάρχει πόρτα. Έχουμε πειστεί ότι στην καλύτερη περίπτωση μπορούμε να γίνουμε ανεκτοί, αν φυσικά δεν προκαλούμε και φροντίζουμε να κρυβόμαστε, εκτός από έναν πολύ μικρό κύκλο πολύ έμπιστων ανθρώπων. Αν δεν πιστέψω ότι μπορώ να ζήσω ευτυχισμένα ως ομοφυλόφιλος άντρας, τι να μου κάνει ένας νόμος αναγνώρισης δικαιωμάτων; Βέβαια, η νομική κατοχύρωση των δικαιωμάτων συμβάλλει τα μάλα στη σταδιακή καταπολέμηση των διακρίσεων. Αλλά από μόνος του ένας νόμος δεν αρκεί.

Κράζουμε την ομοφοβία των πολιτικών, αλλά πρώτοι και καλύτεροι στην ομοφοβία τερματίζουμε εμείς οι ίδιοι οι γκέι άντρες και γυναίκες. Πράγμα φυσικό, αφού οι καταπιεσμένοι πάντα είναι οι αυστηρότεροι καταπιεστές του εαυτού τους (λέγε με εσωτερικευμένη ομοφοβία).

Δεν χωρά αμφιβολία ότι υπάρχουν διακρίσεις και ομοφοβία στην Ελλάδα, αλλά μην τρελαινόμαστε κιόλας. Δεν είμαστε Ρωσία ή Σαουδική Αραβία. Πράγματι, αντιμετωπίζουμε ανισότητες -στην εργασία, στη φορολογία, στο οικογενειακό δίκαιο− αλλά οι περισσότεροι γκέι άντρες και γυναίκες που ξέρω ζουν καλά, όχι παρά το ότι είναι γκέι αλλά επειδή είναι γκέι: έχουν μια αίσθηση ανήκειν που οι στρέιτ δεν βρίσκουν πάντα. Διασκεδάζουν, έχουν φίλους, κάνουν έρωτα, ερωτεύονται, δεν κλείνονται μέσα σε τέσσερις τοίχους ή «προστατευμένους» χώρους.

Σίγουρα οι γκέι καταπιεζόμαστε κοινωνικά. Όμως άλλο καταπίεση, άλλο ευτυχία. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να τρίβουμε την ευτυχία μας στη μούρη των ομοφοβικών. Δεν εννοώ να είμαστε ευτυχισμένοι όλη μέρα σαν να έχουμε καταπιεί τη Μελωδία της ευτυχίας, αλλά το να διεκδικούμε μια πλήρη ζωή στην καθημερινότητά μας είναι στο χέρι μας σε μεγάλο βαθμό. Αναζητώντας ομοϊδεάτες, ανθρώπους που νοιάζονται και μας αγαπούν. Πώς;

Σίγουρα όχι με αλληλοκάλυψη ή με μια ερωτική ζωή περιορισμένη σε σκέτο ανώνυμο σεξ και μοναχικές εξορμήσεις σε μπαρ, όπου στηνόμαστε μ' ένα ποτό και κοιτάμε το κενό. Ένας τρόπος είναι να διεκδικήσουμε χώρο για μας στις στρέιτ παρέες μας ή να φροντίσουμε να βρούμε (και) γκέι φίλους.

Αν δεν υπάρχει αυτό που επιθυμούμε, το φτιάχνουμε! Βάζουμε αγγελία/ανακοίνωση για άλλους γκέι για ποδηλασία ή βραδιές επιτραπέζιων, βόλτες στην πόλη ή γκέι λέσχες ανάγνωσης. Τέτοιες πρωτοβουλίες γίνονται εδώ και πολλά χρόνια στην Αθήνα από το www.10percent.gr, ενώ πρόσφατα έχουν ξεκινήσει και σε επαρχιακές πόλεις, όπως η Λάρισα, η Καλαμάτα, τα Γιάννενα, η Κρήτη. Λόγου χάρη, στις εκδρομές και τους λάτιν χορούς που οργανώνει το 10%, γκέι γυναίκες και άντρες γνωρίζονται, παίζουν, γελάνε, επικοινωνούν, δημιουργούν παρέες και φιλίες.

Και μετά από αυτές τις εκλογές θα υπάρχει καταπίεση εναντίον μας, ακόμα και αν περάσει το σύμφωνο συμβίωσης. Τουλάχιστον όμως, ας φροντίζουμε στην καθημερινότητά μας να μην αυτοπυροβολούμαστε. Οι χειρότεροι εχθροί μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Τον Σεπτέμβριο ξεκινούν και πάλι τα μαθήματα λάτιν χορών καθώς και οι εκδρομές του 10% για ΛΟΑΤ άτομα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News