Τόση καταστροφή μαζεμένη δεν θυμάται κανείς μας – τουλάχιστον οι κάτω των 70. Η κυριακάτικη περιήγηση σε εφημερίδες και blogs όλων των αποχρώσεων είναι αποκαρδιωτική. Είναι η Δρέσδη μας. Άνθρωποι, χαλάσματα και λέξεις, ένα. Ένα κουβάρι από υλικά με χαμένες τις επί μέρους ιδιότητές τους. Ακόμη και όσοι πριν λίγους μήνες θριαμβολογούσαν για τις απολύσεις στο Δημόσιο και εκσπερμάτωναν στα μούτρα μας για τη “Νέα εποχή” που μπαίνει η Ελλάδα, τώρα τους διαβάζεις, τους ακούς και δεν προλαβαίνεις να τους αλλάζεις τις πάνες… Ο φόβος θα σε βρει και θα είσαι μόνος. Πίστευαν –άλλοι από άδολη ιδεολογία και άλλοι λόγω των pay roll που ανήκουν- πως ένα 20% θα σωθεί κι εκείνοι θα είναι μέσα σε αυτό. Καληνύχτα. Οι καπεταναίοι σιχαίνονται τους ίδιους τους τους μούτσους. Άλλα πάντα οι μούτσοι πιστεύουν πως είναι φίλοι…

Δεν μπορούμε πια, ποιον κοροϊδεύουμε; Άκουσα έναν εργαζόμενο με τρία παιδιά στην “Ελληνοφρένεια” που με ήρεμη, σταθερή φωνή είπε κάτι που ακούγεται εφιαλτικό. “Όπως η Μοσάντ κυνηγούσε επί εξήντα χρόνια κρυμμένους ανά τον κόσμο Ναζί εγκληματίες, έτσι κι εγώ θα τους κυνηγάω συνέχεια όσους μας έφεραν εδώ, για χρόνια, μέχρι να τους πετύχω χαλαρούς και απροστάτευτους!”

Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα χώρο για εκδίκηση. Είναι το πλέον άκυρο συναίσθημα μαζί με την ζήλεια. Αναγνωρίζω πως εμπεριέχει ένα μεγάλο κομμάτι απόδοσης δικαιοσύνης, αλλά δεν είμαι φτιαγμένος για τέτοια. Πάντα έλεγα πως αν κάποιος κάνει κακό στην οικογένειά μου, ευτυχώς δεν θα τον δικάσω εγώ. Γιατί αυτή η φρίκη δεν θα έχει τέλος, αν ξεκινήσει. Και στεναχωριέμαι να ακούω αριστερούς να μιλούν για μαζικές δίκες με συνοπτικές διαδικασίες. Το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να σου κάνει ο εχθρός σου, είναι να σε κάνει ίδιο με εκείνον. Εκεί σου έχει πάρει και τα σώβρακα. Όταν χτίζεις στην άμμο, δεν νομιμοποιείσαι να φωνάζεις στο κύμα “γαμιέσαι!” Πας λίγο παραπάνω και χτίζεις στην πέτρα. Για όσο…

Λοιπόν δεν μπορούμε πια, είναι φανερό. Ίσως περάσουν χρόνια να μπορέσουμε ξανά. Αλλά είναι τα μόνα χρόνια που έχουμε. Υπάρχουν φάτσες που ούτε κι εγώ θα τις ξεχάσω, αλλά δεν θα ασχοληθώ άλλο. Έχω μια ζωή να συνεχίσω. Κανείς δεν μου υπέγραψε συμβόλαιο πως θα ζήσω καλά, όπως κι εγώ με κανέναν δεν υπέγραψα συμβόλαιο ότι θα γράφω χαρούμενα τραγούδια. Μικρός έβλεπα συνέχεια το ίδιο όνειρο. Είχα τρύπια γόνατα και έτρεχε νερό από μέσα και χυνόταν. Νερό, όχι αίμα. Ξυπνούσα ιδρωμένος. Το άλλο βράδυ τα ίδια. Δεν θυμάμαι πότε σταμάτησα να το βλέπω. Φαντάζομαι, όταν δεν με ενοχλούσε πια…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News