Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να μην δουλεύει Κυριακές. Όχι μόνο εκπομπές, αλλά και μαθήματα. Ξεκινάς μ’ ένα δίωρο και κλείνεις με οκτάωρο. Κυριακή. Η μέρα της ανάπαυσης. Ή όποιας άλλης δραστηριότητας. Πλην εργασίας.

Δεν μου είναι, λοιπόν, ανοίκεια η κυριακάτικη εργασία. Είμαι, όμως, ελεύθερος επαγγελματίας. Επιλέγω τον χρόνο που θα δαπανήσω στην δουλειά μου. Και δεν λογοδοτώ, παρά μόνο στον εαυτό μου. Ούτε κάποιος με εξαναγκάζει να εργαστώ. Κυριακή, επίσης, επιλέγει να εργάζεται ο καλλιτέχνης, ο οδηγός πάσης φύσεως, ο γιατρός, το γκαρσόνι και ένα σωρό άλλοι επαγγελματίες. Το ήξεραν, όμως, εξ αρχής, ήταν μέρος της δουλειάς τους. 

Η κυριακάτικη εργασία, όταν επιβάλλεται από τον εργοδότη ή από τον Εμπορικό Σύλλογο, προϋποθέτει προσαυξήσεις στην μισθοδοσία του εργαζομένου, σύμφωνα με την νομοθεσία. Δηλαδή, ο εργοδότης υποχρεούται να καταβάλλει προσαύξηση του ημερομισθίου κατά 75%, δηλαδή επί συνόλω 175% και να δώσει αναπληρωματική εβδομαδιαία ανάπαυση διάρκειας 24 συνεχών ωρών σε άλλη εργάσιμη ημέρα της τρέχουσας εβδομάδας. Όλα αυτά λογικά θα ισχύσουν για την Κυριακή 3 Νοεμβρίου που τα εμπορικά καταστήματα είναι ανοιχτά. Όχι οκτάωρο, αλλά εννιάωρο! Σαν το bonus. Αυτό που σαφώς δεν θα ισχύσει είναι:

α) η πραγματικά καλή διάθεση των υπαλλήλων που εξυπηρετούν
β) η αύξηση των πωλήσεων.

Η Κυριακή είναι η μέρα για την εκδρομή, τον ύπνο, την οικογένεια, τον σύντροφο, τα παιδιά, το βιβλίο, τις ταινίες, τα φαγητό με ένα καλό μπουκάλι κρασί, την χαλαρότητα… να μην κάνεις τίποτα τέλος πάντων και να χαζεύεις το ταβάνι. Κι αυτό έχει την αξία του. Είναι η μέρα που θέλεις να δεις όλους όσους επιθυμείς και που επίσης δεν εργάζονται. Είναι ένας προγραμματισμός ή μια συνήθεια – κι αν έχει δυναμική η συνήθεια – που «σπάμε» μόνο την γιορτινή περίοδο. Δεν εξυπηρετεί κανέναν ουσιαστικά παρά μόνο τον επιχειρηματία που θέλει το κέρδος. Μιλώ σαν συνδικαλίστρια, αλλά ποτέ δεν υπήρξα. Δεν θέλω να ανήκω σε καμία ομάδα. Θέλω μόνο να είναι σεβαστή η προσωπική ζωή των ανθρώπων και να τηρούνται σε εργασιακό επίπεδο ό,τι συμφωνείται κάθε φορά. Η προσαρμοστικότητα σε κάθε νέο μπορεί να έχει χώρο, αρκεί να μην καταλύεται ο σεβασμός στον εργαζόμενο.

Θα αποτελούσε μήνυμα να μην αξιοποιήσει κανείς την κυριακάτικη αγορά. Άλλωστε, όποιος θέλει να κάνει αγορές, μπορεί να χρησιμοποιήσει τα απογεύματα της εβδομάδας. Από την άλλη είναι όμορφο να υπάρχει ζωή στους δρόμους της πόλης. Αρκεί να νοιώθουν όλοι χαρούμενοι.

Μετά την τραγική μείωση των μισθών, ήρθε η τραγική υποτίμηση του ελεύθερου χρόνου. (Ανέκαθεν δηλαδή υπήρχε, αλλά δεν ήταν ορατή). Έστω κι αν αυτός ο χρόνος πληρωθεί κατά 175% επιπλέον. Συνεπώς, και ο επιχειρηματίας θα ζημιωθεί, αν είναι σωστός εργοδότης, και η κατάσταση κινδυνεύει να παγιωθεί δεδομένου πως μας διακατέχει παθητικότητα. Το πρόβλημα του τζίρου δεν λύνεται με την επιπλέον δουλειά. Απεναντίας ανοίγει κι άλλα μέτωπα. Και είναι τόσα πια ανοιχτά, που φοβάμαι πως κάποια θα μας καταπιούν, όσο κι αν εμείς επιμένουμε κάθε φορά να κοιτούμε μεμονωμένα κάτι. 

Και σε αυτό προστίθεται και το βλέμμα του πεντάχρονου παιδιού: «Μα καλά, ρε μαμά, πάλι θα φύγεις;».

Υγ: είναι σημαντική παράμετρος ομαλής κοινωνικοποίησης να μπαίνουμε στην θέση των άλλων. Άραγε, πώς θα αντιδρούσαν οι εργαζόμενοι που θα τους επέβαλλαν να κρατήσουν τις δημόσιες υπηρεσίες ανοιχτές κάποιες Κυριακές;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News