«Στις σχέσεις ανάμεσα σε μια αδύνατη κυβέρνηση κι έναν εξεγερμένο λαό, αργά ή γρήγορα, έρχεται η στιγμή που κάθε βήμα της εξουσίας εξαγριώνει τις μάζες και κάθε άρνησή της να δράσει, προκαλεί την περιφρόνηση». Έτσι περιγράφει ο Τζον Ριντ στις «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο», την παραμονή του ξεσπάσματος της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Θέλαμε εμείς να έχει ο Βενιζέλος θωρακισμένη ΒMW 750.000 και να την κάνει σέρβις με 24.000 ευρώ…; Ε, όχι δεν θέλαμε. Άλλοι γιατί απλά δεν την είχαμε οι ίδιοι και άλλοι γιατί θεωρούσαμε ότι δεν ταιριάζει στο παρουσιαστικό του… Θέλαμε εμείς να παραμένει ανέπαφη η λίστα Λαγκάρντ αλλά να κουρεύονται τα ομόλογα των βιοπαλαιστών; Θέλαμε να χαρίζονται τα χρέη των ποδοσφαιρικών ομάδων, να συντηρείται στρατός από κομματόσκυλα στα γραφεία των Υπουργών, να ξοδεύονται εκατομμύρια σε ανώφελα προγράμματα «αξιολόγησης» και να καταστρέφονται επιχειρήσεις από τους οριζόντιους φόρους; Προφανώς, δεν θέλαμε!

Κατά τον ίδιο τρόπο δεν ήθελαν και οι μπολσεβίκοι την αθλιότητα της τσαρικής Ρωσίας αλλά και οι Γάλλοι το «παντεσπάνι» της Μαρίας Αντουανέτας. Τι έκαναν όμως; Σπασμωδικά και με απελπισία, επεδίωξαν ή ανέχθηκαν την επιβολή των επόμενων. Αυτών που έσπευσαν, ως λυτρωτές, να πατήσουν πάνω σε βάθρα δικαίου και να εκδικηθούν την αισχρή αδικία των ξιπασμένων της εξουσίας. Έτσι έγινε και το ΄67 με τη χούντα. Το ΄74 επίσης, με την απελευθέρωση από τη χούντα… Το ΄81 με την «αλλαγή» και το ’89 με την απαλλαγή από την «αλλαγή»!

Σε όλες αυτές τις περιόδους, τις «επαναστατικές», οι εναλλασσόμενες μορφές εξουσίας έσπευδαν να αντιμετωπίσουν ένα κατεστημένο που άλλαζε μορφές μόνο για να εξυπηρετήσει την ανυπομονησία του «οργισμένου» λαού. Στην πραγματικότητα, συνέχιζε να υφίσταται, έως ότου το πλήρωμα του χρόνου άλλαζε την ποιότητα του ίδιου του λαού και όχι τις παραλλαγές της διοίκησης που τον κυβερνά. Ένα καλό δικό μας ιστορικό δείγμα είναι ότι το ίδιο κοινωνικό μείγμα που «ευημερούσε» ως «δεξιό» με τη δικτατορία, έτρεξε να «ξαναευημερήσει» ως «αριστερό» με τον σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ!

Μένει, λοιπόν, να δούμε και τώρα, αν ο ρους των εξελίξεων θα μας απαλλάξει από τη θωρακισμένη BMW του Βενιζέλου. Αν και το βρίσκω σχεδόν αδύνατον (η επανάληψη της αδήριτης ιστορικής επανάληψης, βλέπετε…), ελπίζω σε μια μερική απαλλαγή του πολιτικού κατεστημένου από την ασυλία που απολάμβανε για δεκαετίες. Μπορεί, δηλαδή, αν δεν επέλθει μη αναστρέψιμη καταστροφή, να εμπεδωθεί στην κοινωνία μια διαφορετική αντίληψη της εξουσίας, όσον αφορά την επίδειξη πλούτου και δύναμης. Να μην θέλουν δηλαδή κάποιοι να γίνουν υπουργοί για να έχουν BMW ή να περιοριστεί το λάιφ στάιλ από τις πολιτικές εξορμήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, η ΒΜW του Βενιζέλου δεν έχει να κάνει μόνο με την αλαζονεία της πολιτικής εξουσίας αλλά και με την χυδαία κουλτούρα που επιβάλλει και η πολιτιστική. Αυτά τα δύο πάνε μαζί. Η «λιτότητα» που θέλει να μας «διαφημίσει» η αριστερή μας κυβέρνηση θα πρέπει να εμπεδωθεί και ως δείγμα πολιτιστικό στην καθημερινότητά μας και στη μαζική (μιντιακή) επικοινωνία μας. Πράγμα δύσκολο για μια μικροκαπιταλιστική κοινωνία που μιμείται, με το χειρότερο τρόπο, το κάθε  καταναλωτικό πολιτιστικό «σκουπίδι».

Με λίγα λόγια, οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η συνήθεια μένει. Και οι κοινωνίες αλλάζουν πραγματικά, μόνο όταν αλλάζουν οι λαοί τους. Οι Δανοί δεν χρειάζονται για παράδειγμα, αριστερά, για να μην έχουν λιμουζίνες οι πολιτικοί τους. Ας περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε πόσο έχει διάθεση, αυτή τη φορά, να αλλάξει η ελληνική κοινωνία. Γιατί μόνο τότε θα αλλάξουν και οι εξουσίες που την κυβερνούν!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News