Υπάρχουν άνθρωποι που στην κρίση μαζεύονται και άλλοι που ανοίγονται. Οι δεύτεροι είναι μια ιδιαίτερη κατηγορία ανθρώπων που θαυμάζω. Όταν άλλοι γκρινιάζουν κοιτώντας ψηλά, εκείνοι ψάχνουν διεξόδους δεξιά και αριστερά. Όταν άλλοι πάνε μόνοι τους να γλιτώσουν, εκείνοι φτιάχνουν ομάδες για να δραπετεύσουν.

Μία από τις βασικότερες επιπτώσεις της κρίσης είναι η έλλειψη δουλειών. Το νούμερο ένα πρόβλημα κατά τη γνώμη μου αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία. Και ιδιαίτερα σε παιδιά (ή λιγότερο παιδιά) με πτυχία και διπλώματα που βλέπουν γύρω τους μόνο κλειστές πόρτες. Κι αυτήν την εποχή οι κλειστές πόρτες δεν ανοίγουν αν δεν πείσεις ότι είσαι αυτό που ζητάνε. Και αυτό δεν είναι εύκολο. Δεν το μαθαίνουμε άλλωστε και πουθενά.

Ο Γιάννης (Νικολάου) και η Μαρία (Βακόλα), Αναπληρωτές Καθηγητές από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ποτέ δεν θα πάψω να τη λέω ΑΣΟΕΕ), μαζί με μια ομάδα εθελοντών που σήμερα πια ξεπερνάει τους 30, πήραν πέρσι τέτοια εποχή την πρωτοβουλία να δημιουργήσουν μια δομή εθελοντικής δράσης για να δώσει αυτά τα εφόδια σε νέους που ψάχνουν εργασία ή και σε λιγότερο νέους που θέλουν να αλλάξουν εργασιακό περιβάλλον.

Το Job-Pairs, όπως το ονόμασαν, έκλεισε πριν λίγες μέρες τον ένα χρόνο και η αρχική ομάδα μεγάλωσε. Η βασική ιδέα είναι η δημιουργία ζευγαριών μέντορα-εκπαιδευόμενου. Με μια πολύ δομημένη διαδικασία κάθε μέντορας αναλαμβάνει μερικούς εκπαιδευόμενους και βήμα-βήμα τους διαμορφώνει το προφίλ υποψηφίου για εργασία. Ως μέντορες λειτουργούν έμπειρα στελέχη επιχειρήσεων από διαφορετικούς κλάδους και αναλαμβάνουν σχετικών προσόντων υποψήφιους. Εκπαιδευόμενοι μπορεί να είναι νέοι απόφοιτοι πανεπιστημίων ή ΤΕΙ που εισέρχονται στην αγορά εργασίας ή και λιγότερο νέοι που θέλουν να κάνουν στροφή στο επαγγελματικό τους περιβάλλον. 

Το ταίριασμα γίνεται κεντρικά από την βασική ομάδα του Job-Pairs. Ο μέντορας αφιερώνει χρόνο για 4 συναντήσεις με τον υποψήφιο για εύρεση εργασίας, προκειμένου να ανταλλαγούν εμπειρίες και να προσφέρει καθοδήγηση για την επιτυχημένη μετάβαση του δεύτερου στην αγορά εργασίας. Η ιδέα είναι απλή και η αποτελεσματικότητά της στον ένα χρόνο λειτουργίας της μεγάλη. Μέσα στις τελευταίες 365 ημέρες, 89 επαγγελματικά ζευγάρια έχουν ολοκληρώσει τις συναντήσεις τους, ενώ 72 είναι αυτή τη στιγμή ενεργά. Συνολικά, ενδιαφέρον έχουν δηλώσει 528 άτομα που θέλουν να ξεκινήσουν τη διαδικασία του mentoring ως υποψήφιοι και 197 ως μέντορες.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση περισσότερο στην όλη πρωτοβουλία είναι ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκε και λειτουργεί αυτό το σχετικά μεγάλο και διευρυνόμενο δίκτυο ανθρώπων. Σε συνθήκες κρίσης φτασμένοι άνθρωποι στη δουλειά τους τείνουν το χέρι να βοηθήσουν ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ νεότερους συμπολίτες τους, μεταφέροντάς τους γνώση και εμπειρία. Πού αποβλέπουν; Νομίζω στο ψυχικό εισόδημα που έχεις όταν βοηθάς και κυρίως όταν έχεις να κάνεις με νέους ανθρώπους που σου δίνουν προς στιγμή την ψευδαίσθηση ότι είσαι συνομήλικός τους. Δίνεις γνώσεις κι εμπειρία αλλά παίρνεις φρεσκάδα και όνειρα.

Η κρίση που έχει πλήξει την ελληνική κοινωνία έχει δώσει την ευκαιρία να ξεπεταχτούν πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που σε κάνουν περήφανο ως άνθρωπο. Συνήθως είναι ιδέες μιας παρέας που όταν παίρνουν σάρκα και οστά τις αγκαλιάζει όλη η κοινωνία. Και αυτό είναι ίσως και το μοναδικό καλό που μας έχει κληρονομήσει η οικονομική κρίση: να μην μετράμε τον χρόνο που αφιερώνουμε κάπου μόνο με το πόσο γεμίζει η τσέπη μας, αλλά και με το πόσο γεμίζει η καρδιά μας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News