Μπορεί και να έχεις γεννηθεί ήδη και μέσα στον δικό σου κλαυσίγελο, να διαισθάνεσαι έτσι μαγικά και αθόρυβα, όπως τα παιδιά, τον δικό μας. Μπορεί και να μη γεννηθείς ποτέ, ίσως να πούνε κάποιοι. Στη δική μου όμως χαρμολύπη, κάπου υπάρχεις ή θα υπάρξεις.

Θα στέκεσαι με σύνεση, γνώση και ανιδιοτέλεια όρθιος μπροστά σε έναν λαό και θα του ζητάς συγγνώμη για τα λάθη σου, χωρίς να κρύβεσαι πίσω από πόρτες ασφαλείας, σκεπάζοντας έτσι την ντροπή σου στολισμένος λουλούδια, γλάστρες και μυστικά χρηματοκιβώτια. Θα λες ευχαριστώ για όποια θυσία σε οδήγησε σε αυτό που είσαι τώρα και δεν θα παρφουμάρεσαι λόγια, αγκαλιές, πανό και ασημένια φλας, για να διαλέξεις ποια απ' όλες τις φωτογραφίες ταιριάζει στο κάδρο 1×1 του τοίχου σου. Θα χαμογελάς στα φλας διαπερνώντας τα, θα απομυθοποιείσαι για να κατακτήσεις τον μύθο σου.

Θα ταξιδεύεις στον κόσμο, αν δεν το κάνεις ήδη, για να μάθεις να βλέπεις πέρα από τον μικρόκοσμο της δικής σου χώρας. Και για να μάθεις να την αγαπάς, ως κομμάτι ενός πλανήτη που τον χρειάζεσαι, όσο σε χρειάζεσαι και αυτός. Θα ξέρεις να χειρίζεσαι την εξουσία σαν το αλέτρι, για να μοιράζεις ισάξια τα τσουβάλια σε όσους πεινάνε. Και αν κάποιος πεινάει λιγότερο, θα μάθεις να του δίνεις μικρότερη μερίδα. Δεν θα γίνεις εξουσιαστής, ούτε μίζερο θρηνητικό άσμα, για να εξοικονομήσεις λίγα περισσότερα δάκρυα από αυτούς που ούτε αυτά τους περισσεύουν πια.

Θα είσαι ενήλικας, που δεν ξεχνάει ποτέ το παιδί που περπατάει δίπλα του και τον γέροντα που μένει πίσω γιατί τα βήματά του πια είναι αργά, μα σταθερά και ειρηνικά. Θα δέχεσαι αυτή την ησυχία, αλλά και τη ζωηράδα ενός παιδιού που ανακαλύπτει τον κόσμο.

Δεν με ενδιαφέρει αν θα οδηγάς πλοίο, αεροπλάνο, αγωνιστικό ή πατίνι. Ούτε αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Ούτε ποια είναι η καταγωγή σου και πόσα κομμάτια γης σού ανήκουν. Δεν θα σε βάλω σε καλούπια επειδή έτσι μου είπανε κάποιοι να κάνω. Δε μ' ενδιαφέρει αν θα είσαι πιο μάγκας από εμένα, γιατί θέλω εσύ να μου δείξεις ένα μονοπάτι που δεν ανακάλυψα ακόμα. Θα είσαι ο ηγέτης που θα ανάβει μαζί μου τον φακό στο σκοτάδι. Και αν ακόμα δεν ξέρω πού είναι το κουμπί, θα μου διδάξεις με απαλοσύνη τις κινήσεις.

Όχι με φοβισμένα βήματα και μάτια πιο σκοτεινά από το σκοτάδι. Μα ακόμα και αν φοβηθείς, ανθρώπινος θα είναι ο πόνος σου, μοιράσου τον, χωρίς αγκάθια στη γλώσσα και στον νου.

Θα με γνωρίσεις στους φίλους σου, για να μάθω ποιος είσαι. Γιατί θα θέλεις να μοιραστείς μαζί μου, κάτι από την αλήθεια σου. Δεν θα τους κρύβεις γιατί θα φοβάσαι μήπως σε κατασπαράξουνε, μαζί και εμένα, για ένα μάτσο περισσότερα ευρώ.

Δεν θα προσκυνάς και δεν θα αναζητάς προσκύνημα. Και αν γονατίσεις, θα είναι για να σηκωθείς πιο δυνατός και ίσως λίγο πιο σοφός. Θα βλέπεις τον ορίζοντα, για να μάθεις να κοιτάς και τα αστέρια. Μην ξεκινήσεις από εκεί ψηλά χωρίς να αγαπήσεις πρώτα τη γη τους. Δεν θα προδοθείς από υποσχέσεις. Δεν θα προδώσεις για να υπηρετήσεις μάταιες προσδοκίες. Θα απλώνεις το χέρι τίμια, χωρίς να ξεγελιέσαι.

Θα είσαι μέρος του πιστεύω μου. Και εγώ του δικού σου. Έτσι μοναχά, με αλήθεια.

*Το κείμενο αυτό εμπνεύστηκε από την 9χρονη Catherine, της οποίας ζητήθηκε να ζωγραφίσει έναν μελλοντικό/ιδανικό πρωθυπουργό. Ζωγράφισε έναν κύκλο ανθρώπων από διάφορες χώρες. Κρατάνε στο χέρι τους από ένα μουσικό όργανο και βρίσκονται στον δρόμο. Όταν τη ρώτησα τι νιώθει βλέποντας τη ζωγραφιά της, μου είπε «Θα είναι περισσότεροι από πέντε. Θα ήθελα να μου μάθουν μουσική. Γιατί θα μπορούσα να τη μάθω και εγώ στ' αδέρφια και στους φίλους μου. Να τη μάθω και σε άλλους».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News