Στο εμπορικότερο κομμάτι της πρωτεύουσας και δίπλα απ' τη Βουλή το «μαύρο σινεμά» ακόμα στέκει βρώμικο κι έρμο. Πόσες φορές έχω περάσει μπροστά του κι έχω σκεφθεί να κουκουλωθεί όμορφα η μαυρίλα του. Οι ιδιοκτήτες του, ο δήμος με δική του πρωτοβουλία, μία ΜΚΟ, μια πρωτοβουλία κατοίκων του κέντρου, η Καλών Τεχνών να το αμπαλάρει όμορφα μέχρι να ξαναζωντανέψει.

Είναι μελαγχολικό κι άγριο να θυμάσαι τι είχε συμβεί ένα βράδυ πριν από δυο χρόνια (2/2/2011) στην Αθήνα. Στα ρεπορτάζ της επόμενης χρονιάς – ανήμερα της θλιβερής επετείου – υπήρχαν διαβεβαιώσεις για την αποκατάσταση και λειτουργία του. Και δεν έγινε. Μπορεί να μην υπάρχουν λεφτά. Δεν υπάρχει όμως καλλιτεχνική πρωτοβουλία ή έστω πρωτοποριακή γραφή; Όπως τον πρώτο καιρό που τα γκράφιτι έδωσαν χρώμα στο σκοτεινό κι άρρωστο κέντρο της Αθήνας. 

Θυμίζω την ιστορία του: Ο κινηματογράφος «Αττικόν» άνοιξε τις πόρτες του το 1914 ως θέατρο και 6 χρόνια αργότερα ξεκίνησε να λειτουργεί ως κινηματογράφος σε κτίριο που είχε σχεδιάσει ο Ερνέστος Τσίλλερ. Ένα από τα έργα του διεθνώς αναγνωρισμένου αρχιτέκτονα, Αλέξανδρου Νικολούδη. Το «Αττικόν» μαζί με το αδελφάκι του, το «Απόλλων» ήταν δύο κινηματογράφοι με κοινή πορεία, σημεία αναφοράς της πολιτιστικής Αθήνας που φιλοξένησαν μεγάλα γεγονότα όπως το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου αλλά και το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου του Γαλλικού Ινστιτούτου. Το 2007 ανακαινίστηκαν. Τέσσερα χρόνια μετά κάηκαν.

Οι γιορτές είναι ευκαιρία να αλλάξει η εικόνα. Δεν είναι αμελητέα η προσφορά της. Καμιά φορά ένα σχήμα, ένα χρώμα, μια ιδέα αρκεί να σου φτιάξει τη μέρα και τη διάθεση, πόσω μάλλον όταν από 'κει περνάς συχνά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News