Bγήκα λίγο απότομα από το αυτοκίνητο και περπάτησα γρήγορα προς τον φούρνο, βιαζόμουν. Μπροστά μου, μόλις είχε κατέβει από το λεωφορείο που κάνει στάση μπροστά στον φούρνο, μία κοπέλα γύρω στα είκοσι πέντε, τρόμαξε από το βιαστικό βήμα μου και μαζεύτηκε στον τοίχο κρατώντας γερά στην αγκαλιά της την τσάντα της. Δεν το πήρα προσωπικά. Βγήκα από τον φούρνο σχεδόν τρέχοντας –είπαμε, βιαζόμουν- με μία φραντζόλα ανά χείρας και έτρεξα προς το αυτοκίνητο. Μία κυρία, γύρω στα πενήντα, ακούγοντας κάποιον πίσω της να τρέχει, γύρισε, με κοίταξε και έγινε ένα κουβάρι, ένας αχινός στην άκρη του πεζοδρομίου, μία φοβισμένη σύνθεση από μαύρα ρούχα και σταυρωμένα χέρια. Λύθηκε μόνο όταν με είδε να προσπερνάω. Μέρα μεσημέρι, σε κεντρικό δρόμο της Ηλιούπολης. Άρχισα να το παίρνω προσωπικά. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Δεν με βρήκα επαρκή για να προκαλώ φόβο στις γυναίκες. Εξάλλου πάντα το αγαπημένο μου άθλημα ήταν να τις κάνω να γελάνε. Ξέρεις, εκείνη η αγορίστικη επιδεξιότητα που αναπτύξαμε πιτσιρικάδες για να έχουμε κι εμείς μία τύχη απέναντι στον ανταγωνισμό με τους  όμορφους.
    
Έχω φοβίσει πολλές γυναίκες τον τελευταίο καιρό. Έχω αρχίσει να μαζεύομαι κι εγώ, ούτε την ώρα, ούτε κάποιον δρόμο τολμάω να ρωτήσω. Καταλαβαίνω. Έχουν αυξηθεί και οι φίλες μου που έχουν δεχτεί επιθέσεις για να τους πάρουν το κινητό, και εσχάτως μία σακούλα ψώνια βγαίνοντας από το σούπερ μάρκετ!
   
Μία λύση είναι να περπατάω αργά. Βασανιστικά αργά, φωσκολικά, σαπουνοπερικά. Ορισμένες φορές αλλάζω και πεζοδρόμιο. Έχω αρχίσει να μπαίνω στην ψυχολογία των «θυμάτων» μου, να προλαβαίνω τους φόβους τους, να κάνω εκείνη την κίνηση που θα τις κάνει να αισθανθούν ασφαλείς. Αναπτύσσω στρατηγικές, ξεδιπλώνω καινούριες τεχνικές στις κινήσεις μου στην πόλη, κυρίως όταν είναι βράδυ και ο δρόμος σκοτεινός. Βλέπω δύο κορίτσια γύρω στα δέκα πέντε, να έρχονται προς το μέρος μου επιστρέφοντας σπίτι τους από το φροντιστήριο και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Γιατί την μυρίζομαι την ανησυχία τους. Όσο μικραίνει η απόσταση, αισθάνομαι τις κόρες τους να διαστέλλονται και είμαι σίγουρος ότι ακούω και τον ήχο από το στομάχι τους που σφίγγεται. Πιάνονται χέρι χέρι. Δεν μου αξίζει ρε γαμώτο αυτό. Ούτε και σε εκείνες βέβαια. Σε κανέναν μας. Θα ήθελα να τους ανοίξω τα κεφαλάκια και να βγάλω από μέσα τους τις Ειδήσεις των οχτώ. Αλλά πάλι, σκέφτομαι, πως δεν είναι πια εκεί το θέμα, εφόσον έχω τόσα προσωπικά παραδείγματα από δικές μου φίλες. Όμως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να περπατάμε πάλι σαν άνθρωποι. Ούτε εγώ μπορώ να συνεχίσω να κινούμαι σαν μετανοημένο κογιότ, ούτε κι εκείνες να τρέχουνε σαν τρομαγμένα μπιπ μπιπ.

Ίσως πρέπει να αλλάξουμε το τροπάριο και να τις μαθαίνουμε από μικρές να παίρνουν τελικά καραμέλες από ξένους. Να προσέχουν αλλά να μην φοβούνται. Γιατί ως γνωστόν ο λύκος τον μυρίζεται τον φόβο και είναι η αγαπημένη του λιχουδιά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News