«Είμαι ένα παιδί που χρειάζεται το πτυχίο του και ένας άνθρωπος που χρειάζεται δουλειά». Ο συνομιλητής μου είναι φοιτητής σε σχολή της Φιλοσοφικής, είναι 25 χρόνων, η μητέρα που τον μεγάλωσε δεν ζει και ο ίδιος έχει από αυτήν ένα σπίτι και καλή παιδεία που του επιτρέπει να βγάζει μεροκάματο κάνοντας ό,τι μπορεί για να βοηθήσει έναν μαθητή ή φοιτητή. Εκθέσεις, μεταφράσεις, δακτυλογραφήσεις, έρευνες.

Καθυστέρησε να πάρει το πτυχίο του γιατί έπεσαν πάνω του ασήκωτα τα «βαριά» οικογενειακά. Στην εξεταστική του Ιουνίου το πήρε απόφαση, στην επόμενη να τελειώνει. Η επόμενη ακόμα αργεί. «Εδώ και τρεις μήνες, συναντώ ανθρώπους που είναι χαλαροί, καθηγητές χαρούμενους και μιλώ με τους συμφοιτητές μου στα χωριά τους. Με τη δικαιολογία ή μη της οικογενειακής οικονομίας, οι περισσότεροι με έναν τρόπο βολεύονται. Όμως πολλοί σαν κι εμένα δεν έχουν λόγο να τρώνε τον χρόνο τους».

Δεν έχουν όμως και τον τρόπο να συσπειρωθούν και να εκφραστούν. Θυμάμαι όταν εγώ ήμουν στη Σχολή, το παραμικρό που θα έθιγε τη φοιτητική κοινότητα γινόταν θέμα συζήτησης. Άλλοτε κατέληγε στον καφέ άλλοτε στον δρόμο. Οι φωνές και τα συνθήματα μερικές φορές μπορεί να μην οδηγούν στο αποτέλεσμα, δηλώνουν όμως έναν ζωντανό οργανισμό που θίγεται και θέλει να ακουστεί. Δράση και αντίδραση. Επιπλέον συσπείρωση, κοινωνικότητα, αλληλεγγύη και στο τέλος πραγματικό ενδιαφέρον για το κοινό μας μέλλον. Κάποτε τα ψέματα τελείωναν, δεν μας οδηγούσε για πολύ η απραξία.

Για 13 εβδομάδες οι νέοι μιας ταραγμένης κοινωνίας παρακολουθούν το σκηνικό της καθημερινότητάς τους να καταρρέει, όταν αυτοί οι ίδιοι πάλεψαν τουλάχιστον για δυο χρόνια με τις αντοχές τους, τον ύπνο και τη σκέψη τους. Και τώρα δεν υπάρχουν πουθενά γύρω μας, σαν να εκφράζονται με εκπροσώπους. Η ακινησία γεννά απάθεια.

Και δεν φθάνει αυτό, παρατηρούν και το πρόσφατο μαθητικό παρελθόν τους να σκοντάφτει. Σε μια τριετία 17 θέσεις κάτω τα ελληνικά σχολεία.

Τι προσλαμβάνουσες έχει ένα παιδί; Την οικογένεια, το σχολείο, τους φίλους. Εάν η οικογένεια σουρώνει από την ανασφάλεια, εάν οι φίλοι χάνουν τη δοτικότητα μαζί με την αισιοδοξία τους, τότε μόνο το σχολείο μένει να το βγάλει δυνατό στη ζωή.

Δεν μιλάμε για μας, δεν μιλάμε για την κρίση, μιλάμε για την αυριανή μέρα που θα τη χτίσουν τα σημερινά παιδιά, με τη μόρφωση που τους παρέχεται σήμερα. Εάν συνεχίζουμε να βάζουμε την παιδεία στον προεκλογικό διάλογο τότε συμπεριφερόμαστε σαν να μη μάθαμε τίποτα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News