Το καλοκαίρι των Πανελληνίων είχε δυο όνειρα: διαμέρισμα μακριά από γονείς και τραπεζάκια στο κυλικείο της σχολής. Στην Φιλοσοφική στον 4ο ήταν ο παράδεισος της πολιτικής νεολαίας. Τραπέζι και παράταξη, σύνορο η αφίσα. Κάθε ανάπαυλα από την μάχη της Άουλα, τσιγάρο και φραπέ. Καφενειακή ατμόσφαιρα που άναβε εύκολα. Βρισίδια, μούντζες,  σπανίως σφαλιάρες και κλωτσιές. Κάθε ομάδα είχε και την αποθηκούλα της. Το στρατηγείο. Μπογιές, κόλλες, σπασμένη πολυθρόνα, βιβλία, σημειώσεις, εφημερίδες και πρόγραμμα. Όχι σπουδών. Συνεύρεσης πολιτικής. Μίλαγε ο εχθρός, έτρεχες κι εσύ. Προετοιμαζόσουν για να τον αντικρούσεις. Εντατικά μαθήματα παλαίμαχων. Αποστήθιση ατάκες, δυο – τρια ονόματα του εξωτερικού και μια κατακλείδα. Το χες το επιχείρημα. Δεν ήταν ιδανικά, ήταν όμως ακόμα κάπως «παιδικά». Λίγοι ήταν οι σκληροί που τους πέταγε το κλίμα έξω.

Μπορεί να ήμουν εγώ σε άλλο κόσμο και να έβλεπα όλα με αθωότητα. Εμείς θα αλλάξουμε τους ανθρώπους, θα φέρουμε την δικαιοσύνη που θέλουμε αλλά και εάν δεν τα κάνουμε, δεν πειράζει. Θα ‘χουμε μιλήσει για αυτά,  θα έχουμε τσακωθεί και θα χουμε ιστορίες να διηγούμαστε.

Οι μάσκες της ΑΣΟΕΕ και οι μαύρες μπογιές της, στον φοιτητή της δεν ξέρω πώς φαίνονται. Σε μένα όμως που απέχω δέκα χρόνια από τα αμφιθέατρα, μου κάνουν σαν εκπαίδευση σε έναν πόλεμο φανταστικό που θα επιτεθεί ο άλλος να σου ανοίξει το κεφάλι. Να σε πνίξει ή να σε κομματιάσει.

Όταν προετοιμάζεις ένα παιδί για πόλεμο, έναν τυφλό στρατιώτη, το κάνεις για να μπει στην μάχη και άκριτα να ακολουθήσει την εντολή. Η βία που γεννά η νιότη, η πιο βαριά. Γιατί δεν χτυπά μόνο τα εμφανή θύματά της αλλά και την διαπαιδαγώγηση του γένους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News