«Ότι οι νέοι φίλοι μας, οι Ισραηλινοί, εξουσιάζουν την παγκόσμια πολιτική και οικονομία, ότι κυβερνάνε τον κόσμο όλο και από το παρασκήνιο κάνουν ό,τι γουστάρουν, το ξέραμε από παλιά, δεν είναι καινούργιο».
Οπισθόφυλλο της Ελευθεροτυπίας πριν λίγες μέρες.  Έτσι ξεκίνησε ο Φίλιππος Συρίγος το κείμενο του με τίτλο «ο νόμος του Ισραήλ», θέλοντας να δώσει επιπλέον βάρος στο μνημειώδους σημασίας ζήτημα του αν η Μακάμπι Τελ Αβίβ δικαιούτο να αγωνιστεί στο Final 4 της Ευρωλίγκας λίγες ώρες νωρίτερα από το προγραμματισμένο, λόγω μίας εθνικής επετείου. Θα μπορούσε να είναι ένα άλλο κήρυγμα μίσους σε φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής, καθώς μας επαναφέρει μία προσφιλή θεωρία συνωμοσίας και μας εξηγεί «ποιοι εξουσιάζουν την παγκόσμια πολιτική και οικονομία», ποιοι είναι που «κυβερνάνε τον κόσμο όλο και από το παρασκήνιο κάνουν ό,τι γουστάρουν». Ο Χίτλερ θα ήταν περήφανος.

Αν είχε ήδη ψηφιστεί το προωθούμενο από το Υπουργείο Δικαιοσύνης νομοσχέδιο κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, για το άρθρο αυτό ο κύριος Συρίγος θα κινδύνευε με φυλάκιση μέχρι 3 έτη. Το άρθρο 3 είναι αρκούντως σαφές: «Όποιος… διά του τύπου προκαλεί ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια κατά ομάδας ή προσώπου, που προσδιορίζονται με βάση… τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή… κατά τρόπο που μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη, τιμωρείται με φυλάκιση….»  Σύμφωνα με τα παραπάνω, ο πατριάρχης της μπασκετικής δημοσιογραφίας δεν κινδυνεύει μόνο στο ακραίο σενάριο, αν δηλαδή ο Παναθηναϊκός χάσει από τη Μακάμπι εξαιτίας σφαγιαστικής διαιτησίας και «αγανακτισμένοι» οπαδοί του ΠΑΟ πετάξουν αντικείμενα στην πρεσβεία του Ισραήλ στο Ψυχικό, ή στη Συναγωγή στα Χανιά. Κινδυνεύει ήδη, και μπορεί μάλιστα να διωχθεί αυτεπαγγέλτως! Γιατί; Η λέξη κλειδί είναι «εχθροπάθεια».

Η λέξη δεν υπάρχει στα λεξικά. Ωστόσο, ο γλωσσοπλάστης νομοθέτης δεν πτοήθηκε, ορίζοντας την εχθροπάθεια ως την «καλλιέργεια και εξωτερίκευση αισθημάτων μίσους και αντιπαλότητας». Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το παραπάνω αντισημιτικό ξέσπασμα μπορεί, κατ’ ελάχιστον, όντως να  διεγείρει κάποιους σε εξωτερίκευση αισθημάτων μίσους και αντιπαλότητας.

Θα έπρεπε λοιπόν με τον νόμο-έκτρωμα Καστανίδη να διωχθεί ποινικά, ακόμη και να καταδικαστεί σε φυλάκιση ο Φίλιππος Συρίγος; Όχι. Η ελευθερία της έκφρασης, θεμέλιο της δυτικής δημοκρατίας, δεν αφορά μόνο σε απόψεις με τις οποίες όλοι σχεδόν θα συμφωνούσαμε, αλλά και με όσες πολλοί διαφωνούμε. Η ελευθερία της έκφρασης προστατεύει και πρέπει να προστατεύει και τους ρατσιστές, και τους συνωμοσιολόγους, και τους αντισημίτες και τους ομοφοβικούς. 

Το παράδειγμα του Φίλιππου Συρίγου είναι χαρακτηριστικό. H «Φωνή» του Ευρωμπάσκετ του ’87 έχει ευτυχώς ακουστεί για πολλά και δύσκολα θέματα, από το πόσο μεγαλομανής και σπάταλη ήταν η τρέλα των Ολυμπιακών του 2004, μέχρι το πόσο «χοντρά» είναι τα ψιλά γράμματα της διαφημιστικής πολιτικής του ΟΠΑΠ. Τότε ήταν προς το δημόσιο συμφέρον η ελευθερία της έκφρασης του. Τώρα όχι; Δεν έχει κι εκείνος δικαίωμα στη συνωμοσιολογία, ακόμη και σε ένα ρατσιστικό παραλήρημα; Νομίζω πως ναι, το έχει.

Για τον Φίλιππο Συρίγο δεν έχει τοποθετηθεί ακόμη ο λαλίστατος πολιτικός. Με ενημερωτικά σημειώματα και έκτακτες συνεντεύξεις Τύπου πάντως, ο Υπουργός Δικαιοσύνης αποφάνθηκε τις τελευταίες μέρες πως «δεν τιμωρείται κανείς όταν λέει  Έξω οι λαθρομετανάστες», ούτε όταν πει «να μη αναγερθεί τζαμί στην Ελλάδα», ούτε όταν διαδηλώνει έξω από τα σπίτια πολιτικών. «Δεν τιμωρείται η απλή έκφραση γνώμης», μας καθησύχασε. Δεν ξέρω αν αυτό για τους περισσότερους αρκεί. Εγώ πάντως για μένα φοβάμαι, μήπως ο κύριος Καστανίδης μου προκαλεί ήδη μία ελαφρά εχθροπάθεια, μήπως με κάνει όντως να εξωτερικεύω αισθήματα αντιπαλότητας. Άραγε κινδυνεύω;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News