«Τι τραβάς ρε; Είσαι με τους μπάτσους; Σε είδα που τους μίλαγες πριν». Ο τόνος της φωνής του επιθετικός και άγριος. Τα επεισόδια στη σημερινή πορεία από το Σύνταγμα έχουν μεταφερθεί στην οδό Πανεπιστημίου. Το μάρμαρο που κρατάει στο χέρι ο διαδηλωτής με το καλυμένο πρόσωπο με κάνει να σκεφτώ πως θα μου το φέρει στο κεφάλι. Με απαράμιλλη αφέλεια προσπαθώ να του εξηγήσω πως δεν είμαι «μπάτσος» ή «ρουφιάνος» και πως δεν τραβάω πρόσωπα. Να του εξηγήσω πως πριν είχα απαντήσει στον Ματατζή πως δεν είναι δουλειά του να με ρωτάει τι φωτογραφίζω και να μην σηκώνει το κλομπ απειλητικά εναντίον μου.

Το χέρι με το μάρμαρο σηκώνεται αλλά αντί για το κεφάλι μου προσγειώνεται στον φακό της φωτογραφικής μηχανής. Μέσα σε 5 δευτερόλεπτα έχουμε πέσει στο οδόστρωμα της Πανεπιστημίου στη συμβολή με την Ομήρου. Σαν παιδάκια στον παιδικό σταθμό που παλεύουν για ένα παιχνίδι προσπαθεί να μου πάρει τη μηχανή από τα χέρια. Η μηχανή δυστυχώς μου ξεγλυστρά. Αμέσως και με μια γρήγορη κίνηση ο «νικητής» την “προσγειώνει” απότομα στην άσφαλτο. Όπως τα μικρά παιδάκια καταστρέφουν παίζοντας τα παιχνίδια. Η σκηνή καταγράφεται στα μάτια μου, από γνήσια επαγγελματική διαστροφή, καρέ – καρέ σχεδόν σε super slow motion. 

Φακός και σώμα γίνονται χίλια κομμάτια. Ο άγνωστος διαδηλωτής γυρίζει και πάλι προς το μέρος μου. «Τι έκανες ρε; Δεν είναι ρουφιάνος, την δουλειά του κάνει» του φωνάζουν διαδηλωτές αλλά και δημοσιογράφοι. «Δεν με νοιάζει, έχουμε πόλεμο ρε και αυτός τραβάει φωτογραφίες;» απαντά και δίνει μια κλωτσιά στην σμπαραλιασμένη μηχανή. Με την άκρη του ματιού βλέπω την ψηφιακή κάρτα με τις φωτογραφίες που είχα ήδη τραβήξει. Σκύβω τη μαζεύω και είμαι έτοιμος να πιαστώ στα χέρια μαζί του. Εκείνη τη στιγμή τα ΜΑΤ κάνουν «ντου» και πετούν χημικά.

Πέτρες πετιούνται από την απέναντι πλευρά και προσγειώνονται παντού γύρω μας. Ο άγνωστος – έξαλλος διαδηλωτής τρέχει προς τα Προπύλαια. Μέσα στον πανικό μαζεύω ό,τι απέμεινε – άγνωστο γιατί – και αρχίζω να τρέχω μαζί του. Σκέφτομαι να αρχίσω να τον χτυπώ στο κεφάλι με τον σπασμένο φακό σημαδεύοντας κυρίως στα μάτια του. Το ντου σταματά. Ένας άλλος «κουκουλοφόρος» – διαδηλωτής με πλησιάζει. Από τη χροιά της φωνής καταλαβαίνω πως δεν πρέπει να ξεπερνά τα 20 χρόνια σε ηλικία. Ο τόνος της φωνής του, σε αντίθεση με πριν, ιδιαιτέρως φιλικός και με αληθινό ενδιαφέρον. «Είστε καλά κύριε; Χρειάζεστε κάτι; Δεν πρόλαβα δυστυχώς να τον σταματήσω. Πολλοί εδώ πέρα δεν καταλαβαίνουν πως κάνετε τη δουλειά σας και πως δεν είστε με τους μπάτσους. Σας ζητώ συγνώμη». Αναρωτιέμαι τι να κάνω. Να του απαντήσω ή να επιτεθώ – βλακωδώς – στον τύπο που έσπασε την κάμερα; 

Τα ΜΑΤ δεν μου αφήνουν περιθώρια αφού επιτίθενται για μια ακόμη φορά με χημικά «εκτοξεύοντας» παράλληλα προς τους «κουκουλοφόρους» Παναγίες, Χριστούς και ιστορίες για τις μητέρες τους. Ένας φωτορεπόρτερ με πλησιάζει και φωτογραφίζει τον ματωμένο αριστερό μου αντίχειρα. Ωραία σκέφτομαι, τώρα έγινα εγώ το ρεπορτάζ και τον κοιτάζω παράξενα. «Μη στεναχωριέσαι, δεν τράβηξα πρόσωπο το δάχτυλο φωτογράφησα». Ένας άλλος συνάδελφος με ρωτά αν θα κατέβω και αύριο στην πορεία ύστερα από αυτό που μου συνέβη. Εννοείται απαντώ, μόνο που είμαι σίγουρος πως κανένας φίλος δεν θα μου δανείσει τη μηχανή και τον φακό του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News