Αν δεν την έγραφα αυτήν την ενδεικτική ιστορία αυταπάρνησης και ζήλου ενός δημόσιου λειτουργού, θα έσκαγα. Ξέρω ότι κατά κύριο λόγο σας μεταφέρω ιστορίες δυσλειτουργιών του κρατικού τομέα, που οφείλονται στο παράξενο σύστημα του Δημοσίου και στη νοοτροπία πολλών υπαλλήλων του. Σήμερα, όμως, θα σας πω για μία πραγματική περίπτωση δημόσιου Λειτουργού (με κεφαλαίο «Λ»), με αγάπη και αποτελεσματικότητα στην εργασία του.

Η ηρωίδα (στην κυριολεξία) της ιστορίας, ονόματι Αγγέλα, εργαζόταν μέχρι το 2012 σε οργανισμό από αυτούς που είναι (δικαίως) προς κατάργηση. Επειδή ο εν λόγω οργανισμός κάαααποτε θα έκλεινε, το προσωπικό του μειωνόταν γοργά, χωρίς όμως το έργο του να λιγοστεύει. Αντίθετα. Λόγω της επικείμενης επί έτη συγχώνευσης με το μητρικό υπουργείο, υπήρχε πίεση από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου για «κλείσιμο» όλων των εκκρεμοτήτων, κάτι απόλυτα λογικό. Λογική όμως δεν είναι η παραγωγή περισσότερου έργου με το ήμισυ του προσωπικού. Έτσι, μετά τη συνταξιοδότησή της η Αγγέλα εξακολουθεί να έρχεται 2-3 φορές την εβδομάδα, για να διεκπεραιώνει με ταχύτητα και επαγγελματισμό το έργο της. Ποιο έργο της; Αυτό που η ίδια αναθέτει στον εαυτό της, προκειμένου να ελαφρώσει τους έως χθες συναδέλφους της, αφού η ίδια είναι πλέον συνταξιούχος. Εννοείται ότι εργάζεται αμισθί. Μάλλον επιβαρύνεται κιόλας οικονομικά, αφού πληρώνει εισιτήρια μετρό κλπ.

Η Αγγέλα είναι αντικειμενικά, τουλάχιστον ευπαρουσίαστη, όμορφη θα έλεγες. Η συνέχιση της εργασίας της σε εθελοντική βάση την βοηθά να διατηρεί το κέφι της και μια φρεσκάδα εντυπωσιακή για την ηλικία της. Σκεφτόμουν ότι αν έμενε στο σπίτι της να παρακολουθεί τα υπέροχα πρωινάδικα, θα είχε σίγουρα μαραζώσει. Ναι, αλλά το γεγονός ότι επέστρεψε στο χώρο εργασίας της, ενώ θα μπορούσε να βοηθούσε εθελοντικά κάπου αλλού, αποδεικνύει ότι αγάπησε την εργασία της. Μια εργασία, όπου το σύστημα ΜΗ αξιολόγησης, το μοντέλο κομματικών προαγωγών και το ψαλίδισμα των μισθών τα τελευταία χρόνια, θα έκανε την εργασία αυτή απεχθή σε όλους μας. Όχι όμως στην Αγγέλα.

Σίγουρα αντίστοιχες περιπτώσεις ανθρώπων, που εργάζονται με αυταπάρνηση στον Δημόσιο Τομέα, υπάρχουν άφθονες. Αυτές οι περιπτώσεις (περιπτωσάρες για κάποιους) κρατάνε τη δημόσια διοίκηση όρθια. Διατηρούν ένα σχεδόν αποδεκτό επίπεδο σχέσεων κράτους-πολίτη και κράτους-επιχειρήσεων. Κάνουν εφικτή τη λειτουργία Νοσοκομείων, πανεπιστημίων και ιδρυμάτων, των οποίων οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι και βάζουν και από την τσέπη τους για την αγορά φωτοτυπικού χαρτιού και τόνερ.

Προς άρση παρεξηγήσεων: δεν δίνω ιδέες για εθελοντική κάλυψη θέσεων στο Δημόσιο από συνταξιούχους. Απλά, εντυπωσιάζομαι όταν βλέπω ανθρώπους που αγαπούν τόσο τη δουλειά τους, ώστε την αντιλαμβάνονται ως χόμπι. Άλλωστε, όπως είχε πει ο σοφός Κομφούκιος «αν επιλέξεις μια δουλειά που σου αρέσει, δεν θα χρειαστεί να εργαστείς ποτέ», εννοώντας ότι, απλά θα εξασφαλίζεις εισόδημα κάνοντας κάτι που σου αρέσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News