Επί χρόνια, όταν κυριαρχούσαν οι συνδικαλιστές της δεξιάς παράταξης, οι αριστεροί και κεντροαριστεροί δημοσιογράφοι φτύναμε αίμα έως ότου γίνουμε μέλη της  Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Η έσχατη παραχώρηση που έκαναν ήταν ή κρυφή ποσόστωση  μεταξύ των παρατάξεων-παλιά μου τέχνη κόσκινο. Και για όσους το αγνοούν: ‘Οποιον δημοσιογράφο δεν ενέγραφαν οι διοικήσεις στο συνδικάτο, δεν μπορούσε να έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στον ΕΔΟΕΑΠ, έστω κι’ αν του γίνονταν κρατήσεις!! Ο εκβιασμός φανερός. Ή μαζί μας ή μένεις χωρίς γιατρούς και φάρμακα. Αναρωτιέμαι σήμερα μήπως έφτασε η ώρα να υποβάλουμε, πριν δημοσιευτούν,  τα κείμενά μας στον αξιότιμο  πρόεδρο Τρίμη, τον αριστερό, και τα πειθαρχικά συμβούλια, αν θέλουμε να παραμείνουμε μέλη του συνδικαλιστικού μας οργάνου.

Αναφέρομαι στην  απόφαση, από το πρωτοβάθμιο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, πρόσκαιρης διαγραφής του Πάσχου Μανδραβέλη, που ανέδειξε προχθές σε όλες του τις λεπτομέρειες και με όλα τα ντοκουμέντα το protagon, με τις υπογραφές πολλών συναδέλφων. Δεν θα επαναλάβω τα αυτονόητα επιχειρήματα περί της αντίθετης γνώμης, αναγκαίας όχι μόνο για τη δημοσιογραφία, αλλά και για τη δημοκρατία. Προσωπικά διαφωνώ με τις  γενικεύσεις, όπως αυτή που διατύπωσε ο Μανδραβέλης για τη δημόσια ΕΡΤ αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Αυτό που σημαίνει πολλά είναι η απαράδεκτη στάση της πλειοψηφίας του Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ και του πειθαρχικού συμβουλίου στην ά λ λ η  ά π ο ψ η. Αλλά μια που επικαλέστηκαν, γι’ αυτή την επικίνδυνη απόφαση οι φοβεροί και τρομεροί «δικαστές», το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ και τη δημοσιογραφική δεοντολογία , ας επισημάνουμε δυο τρία πράγματα που κατά την άποψή μου είναι θεμελιώδη και όχι περιπτωσιολογικά.

Οι αποφάσεις που παίρνουν τα όργανα της ΕΣΗΕΑ στηρίζονται σε ένα ξεπερασμένο καταστατικό, που βολεύει διάφορους. Δεν αλλάζουν κρίσιμα άρθρα από καμία διοίκηση, αν και εδώ και χρόνια σε γενικές συνελεύσεις  και αλλού έχουν ακουστεί σοβαρές προτάσεις εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού.

– Γνωρίζετε ότι στους συνταξιούχους δημοσιογράφους δίνεται η δυνατότητα να  ψηφίζουν για τα όργανα της ΕΣΗΕΑ, ισότιμα με τους εν ενεργεία; Δηλαδή εγώ ό συνταξιούχος έχω τη καταστατική δυνατότητα να ψηφίσω για διοικητικό συμβούλιο εργαζομένων δημοσιογράφων, για πειθαρχικές και άλλες επιτροπές, που αφορούν υποθέσεις εργαζομένων, αν  θα γίνει απεργία(!), για αύξηση μισθών κλπ. Πρωτότυπο παγκοσμίως θα πείτε, αλλά εξηγείται, αν ανατρέξετε στην αρχή αυτού του άρθρου. Καθώς οι δεξιές διοικήσεις επέλεγαν επί πολλά χρόνια  κυρίως «εθνικόφρονες» για μέλη της ΕΣΗΕΑ, δημιουργήθηκε αργότερα μια κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων συντηρητικών  συνταξιούχων τους οποίους φόβιζαν ότι αν έλθουν οι «άλλοι» στη διοίκηση κινδυνεύει ή περίθαλψή τους! Τότε τον είχαμε ονομάσει  «συνδικαλισμό της ασπιρίνης» κι’ αυτοί μας είχαν ονομάσει «βιετκόνγκ»…Το κόλπο, από τη πλευρά των διοικούντων, έπιανε αλλά μέχρι σήμερα ούτε οι «σοσιαλιστές» ούτε οι «αριστεροί» τόλμησαν να προχωρήσουν σε αλλαγές του καταστατικού για να μη δυσαρεστήσουν – για ψηφοθηρικούς τώρα λόγους – την «κρίσιμη μάζα». Και όχι μόνο αυτό, αλλά προχώρησαν στα χειρότερα. Σκαρφίστηκαν προφορικές και γραπτές εξετάσεις για τα υποψήφια μέλη της ΄Ενωσης, με πενταμελή επιτροπή εξεταστών όπου τα δύο μέλη προέρχονται από το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ και τα τρία από συνταξιούχους που επιλέγονται από το ίδιο το διοικητικό συμβούλιο! Κάποιος γνώστης της κατάστασης αυτό θα το έλεγε «κοσκίνισμα» των νέων συναδέλφων… Αυτά βρήκαν Τρίμης και Σια και δεν τα άλλαξαν, ούτε νομίζω ότι θα τα αλλάξουν, προς δόξα της αριστεροφροσύνης.

– Διαβάζουμε συχνά φήμες για δημοσιογράφους που βρίσκονται σε κάποιες λίστες πληρωμών από περίεργες υπηρεσίες, μυστηριώδεις εταιρείες και άλλους φιλόπτωχους οργανισμούς. Απορώ γιατί η ΕΣΗΕΑ δεν ερευνά – και σίγουρα το μπορεί – με υπευθυνότητα τις καταγγελίες, ώστε αν προκύψουν στοιχεία να τα δώσει στη δημοσιότητα και να δ ι α γ ρ ά ψ ε ι  ά μ ε σ α  τους αργυρώνητους;

– Στην παράβαση της δεοντολογίας «τους» εμπίπτει η άποψη του Μανδραβέλη, αλλά όχι εκείνου του απερίγραπτου με τη γαϊδουροφωνάρα που αποκάλεσε ξένο αρχηγό κράτους – την Μέρκελ – ξεκ……ρα; Εκτός  αν αυτή την χυδαιότητα και άλλες που καθημερινά βλέπουμε, διαβάζουμε και ακούμε την εκλαμβάνουν ως πολιτική διαφωνία ή « άλλη άποψη»…

–  Κάτι άλλο. Ουδείς πιέζει με το πιστόλι στον κρόταφο να συνδικαλιστούν οι συνάδελφοι που το αποφασίζουν. Είναι μια δική τους επιλογή. Σύμφωνοι; Αναμφίβολα. Ωστόσο υπάρχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια  μια πρακτική που πάντα με παραξένευε. Όταν ο υποψήφιος εκλεγόταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου έπαιρνε, αν ήταν εργαζόμενος, κανονικά τον μισθό του από την εφημερίδα που δούλευε πριν, δηλαδή από τον εργοδότη. Η συμβολή του στη δουλειά της εφημερίδας ήταν – πολύ λογικά- ελάχιστη, με την ανοχή φυσικά του « αντιπάλου», δηλαδή της εργοδοσίας. Ειλικρινά δεν υπονοώ τίποτα, διότι γνωρίζω συναδέλφους που και με αυτό το καθεστώς υπήρξαν αψεγάδιαστοι συνδικαλιστές. Απλώς υπενθυμίζω τη γυναίκα του Καίσαρα και τη συμπεριφορά που πρέπει να έχει. Παλαιότερα είχαν γίνει προτάσεις να αμείβονται οι συνδικαλιστές, όσο είναι σ’ αυτή τη θέση,  από την ίδια την ΕΣΗΕΑ, να μην έχουν μισθολογική εξάρτηση από τον ιδιοκτήτη εφημερίδας ή από τον καναλάρχη όσο μετέχουν σε διοικητικά όργανα. Στο βρόντο και αυτές οι φωνές.

Για τους μεγαλόστομους τώρα: Δεν πιστεύω ότι οι  δημοσιογραφικές ενώσεις είναι «πνευματικά σωματεία» – τι σημαίνει αυτό; Η εποχή του Κονδυλάκη, του Ξενόπουλου και του Παλαμά έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μας αρκεί να είναι ένα συνδικαλιστικό όργανο συνεπές, ψύχραιμο, μαχητικό, ανεξάρτητο και όχι καθοδηγούμενο από «πολιτικές τάσεις» ή από κομματικούς σχηματισμούς. Δεν κατανοώ επίσης γιατί οι δημοσιογράφοι ασκούν «λειτούργημα» – τι σημαίνει πάλι τούτη η μεγαλοστομία; Μας αρκεί να είναι έντιμοι, ευπρεπείς και επαγγελματικά επαρκείς. ‘Όλα τα υπόλοιπα είναι ξεπερασμένες παρόλες.

Κάτι τελευταίο για το παράλογο και ισοπεδωτικό μένος πολλών και για διάφορους λόγους κατά των δημοσιογράφων. Πόσους γνωρίζουν από τα κείμενά τους ή από την παρουσία τους στα ηλεκτρονικά μέσα; Δέκα, είκοσι, άντε πενήντα, πες εκατό. Κυρίως αυτούς που βρίσκονται στον αφρό της δημοσιότητας. Ας μάθουν, λοιπόν, ότι υπάρχουν 6.ΟΟΟ εργαζόμενοι στα ΜΜΕ μέλη της ΕΣΗΕΑ και απροσδιόριστος αριθμός μη μελών. Αν γνώριζαν αυτοί που χυδαιολογούν γενικώς και αορίστως, τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και τους  χαμηλούς μισθούς του συνόλου των συναδέλφων, δεν θα έβγαζαν άχνα. Αν γνώριζαν τι απειλές έχουν δεχτεί για τη ζωή τους και τη ζωή των οικογενειών τους δημοσιογράφοι όλων των Μέσων, που αποκάλυψαν κάθε είδους παρανομίες ή υποστήριξαν σθεναρά απόψεις που σε κάποιους δεν άρεσαν, θα ήταν λιγότερο επιθετικοί. Βεβαίως γνωρίζω ότι το συνάφι μου δεν είναι ολόκληρο αγγελικά πλασμένο. Αυτό το νόημα έχει και μέρος της κριτικής μου στην ΕΣΗΕΑ που δεν ερευνά  η ίδια,  α μ έ σ ω ς και  δ ί κ α ι α, τυχόν παρασπονδίες και λαμογιές, που δεν καθαρίζει με διαχρονική συνέπεια το δημοσιογραφικό τοπίο, αφήνοντας έτσι τους αδαείς ή τους εμπαθείς να πετάνε τη λάσπη μπροστά στον ανεμιστήρα και όποιον πάρει ο χάρος.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News