Ο απολογισμός του Πάνου Σόμπολου για τα πεπραγμένα της διοίκησης της Ένωσης Συντακτών τα τελευταία έξι χρόνια δεν είναι προβληματικός μόνο ως προς το ομόλογο 130 εκατομμυρίων ευρώ του ΤΣΠΕΑΘ. Άθελα του, καταφέρνει να ξεγυμνώσει την ελληνική δημοσιογραφία, σε όλο το συντεχνιακό της μεγαλείο.

«Είναι πάρα πολλά τα επιτεύγματα και οι επιμέρους λύσεις των προβλημάτων του Κλάδου που πετύχαμε. Θα χρειαζόταν πολλές σελίδες να τα καταγράψω» γράφει αυτάρεσκα ο πρόεδρος, και απαριθμεί «μόνο» τα δέκα πιο σημαντικά. Ποιά είναι αυτά; Προνομιακές Συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αυξήσεις μέχρι  28,4% για δημοσιογράφους, ενώ όπως δηλώνει περήφανα ο κύριος Σόμπολος άλλοι κλάδοι εργαζομένων υπέγραφαν με 2-3% αυξήσεις (τα κορόιδα).  Προνομιακή μεταχείριση των ταμείων των δημοσιογράφων, με το να εξαιρεθούν από την ενσωμάτωση τους στο ΙΚΑ όπως προέβλεπε σχέδιο νόμου της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα τα ευγενή ταμεία μας να διασωθούν (άλλοι κλάδοι εργαζομένων δεν εξαιρέθηκαν γιατί προφανώς δεν ήταν άξιοι να διασωθούν). Προνομιακές επιπλέον αυξήσεις στους συνταξιούχους δημοσιογράφους. Προνομιακή μη εφαρμογή Οδηγίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τη δημοσίευση ισολογισμών στο διαδίκτυο, για να προστατευθούν οι εργαζόμενοι στις μικρές εφημερίδες, κι ας νοθεύεται έτσι ο ανταγωνισμός στη χώρα μας, κι ας παρανομούμε με το να μην την ενσωματώνουμε στο ελληνικό δίκαιο.

Δεν χρειάζεται να σας κουράζουμε και με άλλα παραδείγματα. You get the picture. Και τα δέκα «επιτεύγματα» της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ αφορούν όλα σε επιδόματα, αυξήσεις, ρυθμίσεις και προνόμια καθαρά συντεχνιακού χαρακτήρα. Τίποτα για την προστασία της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, που κατακρεουργείται καθημερινά στη χώρα μας. Τίποτα για την προστασία της ελευθερίας της έκφρασης και του Τύπου. Τίποτα για την αδυναμία ή απροθυμία ελέγχου της κάθε εξουσίας από τα ΜΜΕ, όταν τόσοι και τόσοι συνάδελφοι μας είναι φαύλοι. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε, το ξέρω.

Κι όμως, το Καταστατικό της Ένωσης Συντακτών είναι ξεκάθαρο. Ο πρωταρχικός σκοπός της ΕΣΗΕΑ είναι:
«Α) Η αποφασιστική και με όλα τα νόμιμα αγωνιστικά μέσα, προάσπιση της ελευθεροτυπίας από κάθε επιβουλή, απ όπου και αν προέρχεται, με σκοπό να διασφαλισθεί η πλήρης ενημέρωση των πολιτών με τον Τύπο, το Ραδιόφωνο, την Τηλεόραση, με τη δημοσίευση και αναμετάδοση όλων των ειδήσεων, με τον παραμερισμό κάθε σκοπιμότητας και ιδιοτέλειας.

Αυτά στη θεωρία. Γιατί στην πράξη, «επίτευγμα» της ΕΣΗΕΑ δεν ήταν η υιοθέτηση κανόνων δεοντολογίας για τα «δωράκια» ή τις «δωράρες» που λαμβάνουν πολλοί μεγαλοδημοσιογράφοι, υπό ποιες προυποθέσεις να επιτρέπονται και μέχρι ποιο ύψος (οι New York Times έχουν προ πολλού ρυθμίσει το θέμα με Κώδικα Ηθικής, αλλά ξέρω, αυτοί είναι αμερικανάκια). «Επίτευγμα» της ΕΣΗΕΑ δεν ήταν η υιοθέτηση κανόνων δεοντολογίας για το αν μπορεί κάποιος για παράδειγμα να είναι πολιτικός συντάκτης και να εργάζεται σε 5-6 Γραφεία Τύπου υπουργείων (η Ανθή Καρασάββα έχασε τη δουλειά της στο CNN για σχετικό περιστατικό, αλλά είπαμε, αμερικανάκια). Ούτε επίτευγμα της ΕΣΗΕΑ ήταν η ρύθμιση του online τοπίου. Οι φωστήρες της ΕΣΗΕΑ, αν δεν εισπράξουν πρώτα αγγελιόσημο, δεν θα δεχτούν στον παράδεισο της ΕΣΗΕΑ κανέναν συντάκτη του ίντερνετ.

Ο σκοπός της ΕΣΗΕΑ μας (ναι, είμαι κι εγώ μέλος) είναι  σύμφωνα με το καταστατικό  η πλήρης ενημέρωση των πολιτών με τον παραμερισμό κάθε ιδιοτέλειας. Κι όμως, τα επιτεύγματα της διοίκησης των δημοσιογράφων, τα τελευταία έξι χρόνια, είναι και τα δέκα συντεχνιακά. Για την πάρτη μας. Ιδιοτελή. Και τα δέκα! Συμπέρασμα; Απαξιωμένη και από πολλούς δικαίως μισητή η δημοσιογραφική μας συντεχνία. Απαξιωμένο και το αξίωμα του προέδρου που εγκαταλείπει ο κύριος Σόμπολος. Στο καλό!

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News