Πριν λίγους μήνες διάβασα τη διαμαρτυρία μιας νέας ερευνήτριας βιολόγου, της Βαρβάρας Τροχανά, που δήλωνε στο περιοδικό Nature ότι σκέφτεται να φύγει από τη πατρίδα της γιατί είναι αδύνατον να κάνει τη δουλειά της. Το ελληνικό πανεπιστήμιο την εξέλεξε μεν επίκουρη καθηγήτρια αλλά αρνείται να τη διορίσει «γιατί δεν έχει τα απαιτούμενα κονδύλια» ώστε να μπορεί να πληρώσει τουλάχιστον το νοίκι της (γιατί με τα 1.300 ευρώ που παίρνουν -αν παίρνουν- μηνιαίως οι λέκτορες, λιγότερο κι από συνταξιούχο του ΟΤΕ δηλαδή, μόνο νοίκι και κοινόχρηστα μπορούμε να πληρώσουμε). Μαζί με την κυρία Τραχανά περιμένουν άλλοι 800 νέοι επιστήμονες, ματαίως. Τα ελληνικά πανεπιστήμια, που ήδη φυτοζωούσαν, χωρίς λεφτά για συνέδρια, χωρίς καν χαρτί για το φωτοτυπικό, με ελάχιστους και απαρχαιωμένους υπολογιστές, χωρίς προσωπικό να διδάξει, δέχονται τώρα ακόμα ένα πλήγμα από τη διακοπή των συνδρομών στις μεγάλες επιστημονικές εκδόσεις και τις βάσεις δεδομένων που αντικαθιστούσαν την τραγική έλλειψη βιβλιοθηκών από την οποία πάσχει η χώρα. «Η επιστήμη στην Ελλάδα πηγαίνει ολοταχώς προς τα πίσω», δήλωσε η δρ Τραχανά και ετοιμάζεται να φύγει τρέχοντας από τη χώρα μαζί με όλους τους νέους που αδημονούν να ανοίξουν, επιτέλους, τα φτερά τους. Στη συνέχεια θα μάθουμε τα νέα τους από την τηλεόραση φαντάζομαι: Ελληνικής καταγωγής γιατρός στην Αμερική ανακάλυψε το τεστ για τον καρκίνο τραχήλου μήτρας κ.λπ. κ.λπ.

Δεν είναι όμως μόνο τα «απαραίτητα κονδύλια» που δεν έχετε, κύριε υπουργέ. Ας είμαστε ειλικρινείς. Είναι που η χώρα μας δεν αγαπάει την έρευνα, δεν την πιστεύει, δεν στηρίζεται σ’ αυτήν. Το αντίθετο μάλιστα. Η χώρα μας τιμωρεί τους ερευνητές με τρόπους που ούτε ο Κινέζος βασανιστής είχε σκεφτεί. Θα σας εξομολογηθώ εγώ τον πόνο μου, εντελώς ενδεικτικά, για να δείτε ότι δεν είναι μόνο τα λεφτά. Είναι η νοοτροπία που σκοτώνει την αγάπη για την επιστήμη και την πρόοδο.

Εγώ είμαι ιστορικός. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια έρευνα για τον ρόλο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού την εποχή των μεγάλων βαλκανικών εθνικισμών (1912-1922). Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν φυσικά να αναζητήσω τα αρχεία του ΕΕΣ, του πρώτου μεγάλου διεθνούς Μη Κυβερνητικού Οργανισμού στη χώρα. Η απάντηση που πήρα από την παλιά διεύθυνση ήταν τηλεφωνική και συνοψιζόταν σε λίγες λέξεις: «Λυπάμαι. Δεν υπάρχουν αρχεία». Αρχεία, φυσικά, υπάρχουν. Η όρεξη δεν υπήρχε από την παλιά διεύθυνση που είχε αναμιχτεί με σκάνδαλα να έχει μια περίεργη μέσα στα πόδια της να σκαλίζει. Γιατί αυτό είμαστε οι ερευνητές στη χώρα μας: κάτι περίεργοι που σκαλίζουν. Μπελάδες εν δυνάμει. (Εξου και η νέα διεύθυνση μου έδωσε τελικά την άδεια και -αν το θέλει ο θεός- αρχίζω από την επόμενη εβδομάδα)

Ακολούθως απευθύνθηκα στο ιστορικό αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών. Εκεί, ως γνωστόν, διευθύνει εδώ και πολλά χρόνια η κυρία Φωτεινή Τομαή που πιστεύει πως τα αρχεία είναι δική της ιδιοκτησία και ΑΝ θέλει, «σου κάνει τη χάρη» να σου δώσει άδεια να ερευνήσεις αλλά βέβαια δεν σ’ αφήνει να κάνεις παρά 50 φωτοτυπίες σε όλο τον χρόνο της έρευνας (όταν χρειάζεσαι 50 την ημέρα). Αν ρίξετε μια ματιά στο αναγνωστήριο των αρχείων αυτών θα δείτε τους φουκαράδες τους επιστήμονες να αντιγράφουν με το χέρι εκατοντάδες σελίδες, λες και η διαστημική κάψουλα τους έχει μεταφέρει στο 1920.

Μετά από ένα τεράστιο καυγά, η κυρία Τομαή «μου έκανε τη χάρη» να με αφήσει να φωτογραφίζω με το τηλέφωνο τα αρχεία (μέθοδο που η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού στη Γενεύη έχει υιοθετήσει ως την καθαρότερη, ευκολότερη, φτηνότερη, και λιγότερο βλαπτική για το πολύτιμο αρχείο της). Μετά όμως εκνευρίστηκε πάλι και μου έστειλε τον κλητήρα να μου ανακοινώσει «ότι η κυρία Τομαή πιστεύει πως πρέπει να σταματήσετε να φωτογραφίζετε τα αρχεία γιατί ο λόγος που σας δώσαμε την άδεια επετεύχθη!» Όταν πήγα να διαμαρτυρηθώ, η διευθύντρια με απεκάλεσε «σκουλήκι» που συνυπέγραψα μαζί με πολλούς γνωστούς συναδέλφους πανεπιστημιακούς, ζητώντας -επιτέλους- να μας αφήσουν να κάνουμε τη δουλειά μας. (Σημειωτέον ότι οι ιστορικοί έχουμε κάνει πολλάκις δημόσιες εκκλήσεις στον αρμόδιο υπουργό για την περίπτωσή της. Συνάδελφοι έχουν γράψει εκτεταμένα άρθρα εναντίον της. Το κερασάκι στη δύσοσμη τούρτα είναι ότι πρόσφατα η κυρία αυτή καταδικάστηκε για λογοκλοπή από τα ελληνικά δικαστήρια. Το μόνο αποτέλεσμα είναι η κυρία Τομαή να πάρει προαγωγή! Τώρα έχει βαθμό πρέσβη και διακηρύττει «Δεν πα να λένε οι ιστορικοί, εγώ δυναμώνω». Σωστά, κυρία Τομαή, εσείς δυναμώνετε, όπως όλοι οι ανάλγητοι αυτής της γης. Αυτή που αποδυναμώνεται είναι η έρευνα. Και η λογική.)

Η δουλειά μου στο αρχείο αυτό κράτησε πολλούς δύσκολους μήνες. Υπομονή, θα περάσει έλεγα. Όλο μου έρχονταν στο νου οι ένδοξες μέρες της έρευνας μου στα βρετανικά κρατικά αρχεία όπου πιτσιρίκι τότε ερευνούσα για το διδακτορικό μου. Μια μέρα πήγα στην υπάλληλο και ζήτησα έναν φάκελο του 1943 για το Κυπριακό. "Δυστυχώς, κυρία Διβάνη, τον έχουν πάρει στο Foreign Office", μου είπε στεναχωρημένη η υπάλληλος. "Αλλά αν βιάζεστε, να τους τηλεφωνήσουμε να το φέρουν ταχύτερα". Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό για κάνα πεντάλεπτο και την κοίταζα. Ώστε εδώ ένα φοιτητάκι είναι πιο σημαντικό από τον υπουργό Eξωτερικών; Όχι, η έρευνα όμως ναι, είναι πιο σημαντική από κάθε υπουργό γιατί σ’ αυτή στηρίζεται η χώρα.

Πριν λίγες μέρες τελείωσα επιτέλους από το άχθος να πηγαίνω καθημερινά στο αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών. Με ανανεωμένο κέφι ξεκίνησα προχτές για τη Γεννάδιο βιβλιοθήκη, που ανήκει στην Αμερικάνικη Αρχαιολογική Σχολή, και γενικά είναι ένα κόσμημα (σε σύγκριση λ.χ. με την Εθνική Βιβλιοθήκη, όπου οι φοιτητές μου τραβούσαν τα μαρτύρια του Ιώβ για να μπορέσουν να διαβάσουν και μόνο μετά από μεσολάβησή μου). Φτάνω ως την οδό Σουηδίας και βλέπω την καγκελόπορτα κλειστή. Αρχίζω να κάνω τοn γύρο του τετραγώνου μπας και βρω καμιά κρυφή είσοδο. Τίποτα. Πάνω που θα πάθαινα ηλίαση κάνοντας ματαίως τον τρίτο γύρο, βγάζω το κινητό να φωτογραφίσω την κλειστή πόρτα και τότε ακούω μια φωνή από τοn δρόμο απέναντι διαγωνίως. Γυρνάω και βλέπω έναν νεαρό σεκιουριτά που μου έγνεφε οργισμένος. Πηγαίνω προς τα κει και τον ακούω να μου ανακοινώνει ότι απαγορεύεται να βγάζω φωτογραφίες. Ακολούθησε ο εξής διάλογος.

-Φωτογραφίζω την κλειστή καγκελόπορτα, κύριε. Θέλω να μπω μέσα και δεν ξέρω πώς. Τρεις κύκλους έχω φέρει το τετράγωνο.
-Εδώ έπρεπε να ‘ρθειτε. Να αφήσετε ταυτότητα.
-Και πού να το ξέρω εγώ αυτό; Δεν έχει μια ταμπέλα να το γράφει.
-Ναι, δεν έχει. Αυτό τους το χω πει κι εγώ.
-Άρα, πώς να το ξέρω εγώ, κύριε; (αρχίζω να εκνευρίζομαι)
-Σας φώναζα και δεν με ακούγατε.
-Δεν με φωνάζατε καθόλου. Ούτε με είδατε από κει απέναντι. Κάπου ήσασταν. Αφού κοίταγα γύρω-γύρω να περάσει κανείς να τον ρωτήσω.
-Σας φώναζα, δεν με ακούγατε.
-Δεν με φωνάζατε. Αλλά και αν πράγματι με φωνάζατε, σας πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσα να έχω προβλήματα ακοής; Ή υπάρχουν ευγονικά κριτήρια για να μπεις στη βιβλιοθήκη;
(ταυτόχρονα είχα βγάλει το διαβατήριό μου και το ακούμπησα στο πάσο, αντί να του το δώσω στο χέρι που ήθελε)
-Λοιπόν, το ύφος σας δεν μου αρέσει καθόλου και γι' αυτό δεν θα σας αφήσω να μπείτε.
-Τι; Δεν θα αφήσετε να μπω να κάνω τη δουλειά μου;
-Ναι. Δεν μου αρέσει το ύφος σας
-Σοβαρολογείτε τώρα. Είμαι ερευνήτρια, κύριε, δουλεύω στο πανεπιστήμιο και πρέπει να κάνω τη δουλειά μου.
-Ε, και; Κι εγώ οικονομολόγος είμαι.
-Τι σχέση έχει αυτό; Γιατί δεν μ’ αφήνετε να μπω μέσα;
-Για σας το κάνω, κυρία μου. Εδώ πέρα έχουμε ναρκομανείς. Θα αφήνω τον οποιονδήποτε να μπαίνει μέσα;

Και τότε βγήκα ξαφνικά έξω από το σώμα μου και είδα τον εαυτό μου να κάνει αυτό τον Ιονεσκικό διάλογο με τον σεκιουριτά-οικονομολόγο μιας ιδιωτικής εταιρείας που είχε μια εξουσιούλα να ασκήσει και την άσκησε όλο σαδιστική χαρά. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί δεν έγινε υπουργός Οικονομικών, ενώ το άξιζε. Ίσως γιατί είχε ζέστη και ήθελε να πάει για μπάνιο αντί να κάθεται να σκανάρει φάτσες. Ίσως γιατί είχε και τους Αμερικανούς από πίσω που πιστεύουν πολύ στο σεκιούριτι. Κυρίως, όμως, γιατί μπορούσε να κάνει ό,τι γουστάρει, στη χώρα όπου όλοι κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Μόνο έρευνα δεν μπορούν να κάνουν.

(αφιερωμένο στους νέους ερευνητές του Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών που, επί ένα εξάμηνο, με τα μολύβια ή τα πληκτρολόγια, αντιγράφουν τα έγγραφα που θα μπορούσαν να φωτοτυπηθούν/φωτογραφιστούν σε 1 δευτερόλεπτο. Αυτοί δεν μπορούν να μιλήσουν γιατί φοβούνται ότι δεν θα ξαναπάρουν άδεια στον αιώνα τον άπαντα. Εγώ, όμως, μπορώ και πρέπει να το κάνω εκ μέρους τους)

 

Απάντηση της κυρίας Φωτεινής Τομαή (20/06/2013)

Οι ανακρίβειες και παραλείψεις της κυρίας Διβάνη:

1. Η κυρία Διβάνη κατέθεσε αίτηση, σύμφωνα με την προβλεπόμενη από τον Κανονισμό Αναγνωστηρίου του ΥΠΕΞ διαδικασία, με θέμα «Η Ελλάδα 1911-1922». Επομένως, το θέμα της ήταν πολύ γενικό και δεν αφορούσε τον ΕΕΣ αποκλειστικά. Η αίτησή της εγκρίθηκε στις 2/11/2012 μετά από θετική εισήγηση της γράφουσας από τον Υπουργό των Εξωτερικών και η κυρία Διβάνη, αφού ειδοποιήθηκε σχετικώς, επισκέφθηκε το Αρχείο για πρώτη φορά στις 3 Δεκεμβρίου.
2. Καταθέτοντας την αίτηση υπέγραψε ότι έχει λάβει γνώση του Κανονισμού Αναγνωστηρίου. Ο συγκεκριμένος Κανονισμός έχει τεθεί σε ισχύ από το 1998, ύστερα από διαβούλευση με τις πολιτικές Διευθύνσεις ΥΠΕΞ και ύστερα από υπουργική έγκριση, και διέπει τον τρόπο λειτουργίας του Αναγνωστηρίου. Δεν το έχει επιβάλει η γράφουσα, αλλά είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή και την τήρησή του. Αντίστοιχους Κανονισμούς έχουν φυσικά όλα τα δημόσια και ιδιωτικά αρχεία, τους οποίους οι ερευνητές είναι υποχρεωμένοι να αποδεχθούν, συνήθως μέσω της αίτησης που καταθέτουν για πρόσβαση σε αυτά.
3. Παρά το γεγονός ότι ο Κανονισμός προβλέπει μόνο τη δυνατότητα φωτοτυπιών (όντως 50 ανά θέμα), η κυρία Διβάνη, χωρίς να λάβει την άδεια των υπευθύνων του Αναγνωστηρίου, ξεκίνησε αυθαίρετα να φωτογραφίζει με το κινητό της τα έγγραφα (διερωτάται κανείς, θα έκανε το ίδιο αν διαφωνούσε με κάποιον από τους κανονισμούς στα Βρετανικά Εθνικά Αρχεία πχ, τα οποία ανέφερε ως παράδειγμα;). Ύστερα από σχετική ευγενική παρατήρηση των επιβλεπόντων το Αναγνωστήριο υπαλλήλων, αλλά και ερευνητών που παραπονέθηκαν για την ευνοϊκή μεταχείρισή της, απευθύνθηκε προφορικώς στην Προϊσταμένη της ΥΔΙΑ και ζήτησε άδεια για να φωτογραφίσει μερικά μόνο έγγραφα εξαιτίας του κατεπείγοντος χαρακτήρα της έρευνάς της. Η συζήτηση έγινε σε πολύ καλή ατμόσφαιρα (όχι «ύστερα από τρομερό καυγά», όπως αναφέρει η κυρία Διβάνη). Μάλιστα η ίδια επικαλέστηκε το μικρό χρονικό περιθώριο που της απέμενε προκειμένου να ολοκληρώσει την έρευνά της, καθώς έπρεπε να συμμετέχει με εισήγησή της σε ημερίδα της Νομικής Σχολής με θέμα τη Συνθήκη της Λωζάννης και χρειαζόταν το υλικό. Σημειωτέον, η ατμόσφαιρα της συζήτησης, αυτήκοες μάρτυρες της οποίας ήταν οι περισσότεροι εργαζόμενοι της ΥΔΙΑ καθώς η πόρτα του γραφείου της Προϊσταμένης παραμένει πάντοτε  ανοιχτή, έγινε σε πολύ καλό κλίμα και η κυρία Διβάνη επικαλέστηκε και την παλιά φιλία που τις συνέδεε, μιλώντας με καλά λόγια για το έργο της. Καταλαβαίνοντας το επείγον του ζητήματος η γράφουσα έδωσε έγκριση (στην ουσία κατά παράβαση του Κανονισμού) ώστε να μπορέσει η κυρία Διβάνη να φωτογραφίσει τα έγγραφα που χρειαζόταν με την υπόδειξη να γίνει όσο το δυνατόν με τον πιο διακριτικό τρόπο εξαιτίας δικαιολογημένης αντίδρασης των λοιπών παρισταμένων στο Αναγνωστήριο ερευνητών.
4. Παρά το γεγονός ότι για να εξυπηρετήσει την κυρία Διβάνη, η γράφουσα δέχθηκε κατ’ εξαίρεση και κατά παράβαση του Κανονισμού, την τήρηση του οποίου η ίδια οφείλει να φροντίζει, να της επιτρέψει τη φωτογράφιση, και παρά τις φιλοφρονήσεις της εν λόγω ερευνήτριας, σε blog ιστορικών λίγες εβδομάδες αργότερα η τελευταία αναφέρθηκε με πολύ απαξιωτικά λόγια στην γράφουσα, προτείνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ την …εξορία της! Η γράφουσα μόλις έλαβε γνώση του σχολίου αυτού, κάλεσε την κυρία Διβάνη στο γραφείο της, για να της εκφράσει σε προσωπικό επίπεδο την απορία της και τη λύπη της για τη συμπεριφορά αυτή, που δεν αρμόζει σε ήθος ακαδημαϊκού δασκάλου. Η κυρία Διβάνη φυσικά εξεπλάγη, καθώς δεν περίμενε ότι η γράφουσα θα λάμβανε γνώση του σχολίου και δεν είπε τίποτα. Όσο για τη λέξη «σκουλήκι», η γράφουσα αναφέρθηκε στη γνωστή έκφραση: «Εγώ τα έχω βάλει, Λένα μου, με λιοντάρια και τα έχω βγάλει πέρα, δεν θα με φοβίσουν τα σκουλήκια». Είναι ανακριβές λοιπόν ότι η συνομιλία αυτή έγινε ύστερα από το τέλος της φωτογράφισης των εγγράφων από την κυρία Διβάνη. Χαρακτηριστικό είναι ότι το σχόλιο στο blog έγινε στις 6 Φεβρουαρίου, και η σχετική συνομιλία με τη γράφουσα ελάχιστες ημέρες αργότερα, ενώ η κυρία Διβάνη φωτογράφιζε σχεδόν έως την τελευταία της επίσκεψη στο Αρχείο, δηλαδή στις 25 Απριλίου, 2,5 μήνες αργότερα.
5. Μετά από τη συνομιλία αυτή, η κυρία Διβάνη φυσικά συνέχισε να επισκέπτεται το Αρχείο. Συνολικά στους συνολικά περίπου 5 μήνες που διήρκεσε η έρευνά της, επισκέφθηκε το Αρχείο 25 φορές (πάντα τα στοιχεία στη διάθεσή σας).Ωστόσο, ακόμα και μετά τη λήξη της ημερίδας για τη Συνθήκη της Λωζάννης, για την οποία είχε πάρει την ειδική άδεια φωτογράφισης, η κυρία Διβάνη συνέχισε να φωτογραφίζει δεκάδες έγγραφα. Κατόπιν επισήμανσης του γεγονότος, ο επιβλέπων το Αναγνωστήριο υπάλληλος της ΥΔΙΑ και εκτελώντας όντως οδηγίες, ζήτησε από την κυρία Διβάνη να σταματήσει τη φωτογράφιση και να σεβαστεί επιτέλους τον Κανονισμό, όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι ερευνητές. Εκείνη δεν το έκανε αμέσως, διότι όπως είπε «έτσι κι αλλιώς τελειώνω τώρα την έρευνα». Καμία επαφή δεν έγινε με την Προϊσταμένη μετά από αυτό.
6. Συνοψίζοντας, η κυρία Διβάνη αρνήθηκε να δεχθεί τον Κανονισμό, χρησιμοποίησε τη γνωριμία της με τη γράφουσα ώστε να εξασφαλίσει ευνοϊκότερη μεταχείριση, την οποία δεν είχε πρόβλημα να εκμεταλλευτεί τη στιγμή που οι υπόλοιποι νομιμόφρονες ερευνητές αποδεχόμενοι τον Κανονισμό ενεργούσαν αναλόγως, ενώ ταυτόχρονα κακολογούσε τη γράφουσα μέσω των blogs. Πάντα ταύτα αφήνω στην κρίση σας…
7. Αναρωτιέται όμως η γράφουσα, δεν αξιολόγησε ούτε μία στιγμή η κυρία Διβάνη πόσο ενοχλήθηκαν οι νεαροί ερευνητές που τόσο οικτίρει η ίδια, από τη δική της στάση και προκλητικότητα με την οποία καταπατούσε όλο το διάστημα της παραμονής της στην Υπηρεσία μας τον Κανονισμό;
8. Δημιουργεί πάντως φόβο το γεγονός ότι αν η ιστορικός κυρία Διβάνη παραποιεί τόσο πολύ σύγχρονα γεγονότα, τα οποία μπορούν να τα επιβεβαιώσουν ή διαψεύσουν περισσότεροι του ενός άνθρωποι, τι ακριβώς θα μπορούσε να κάνει με την εξιστόρηση ιστορικών γεγονότων των οποίων η επιβεβαίωση ασφαλώς είναι εξ ορισμού πολύ δυσκολότερη!
9. Όσον αφορά το ευέξαπτο του χαρακτήρα της και την εριστικότητα που τη διακρίνει και είναι τοις πάσι γνωστή (την οποία άλλωστε επιβεβαιώνει η ίδια στο σχόλιο υμετέρου blog προφανώς επαιρόμενη για την αλαζονική συμπεριφορά της σε επόπτη της Γενναδείου Βιβλιοθήκης), οφείλομε να καταγράψομε δύο επεισόδια στο θυρωρείο της εισόδου επί της Ζαλοκώστα 3, όταν η τελευταία δυσκολεύθηκε να αντιληφθεί ποια από τις τέσσερις εισόδους της γυάλινης προστατευτικής μπάρας έπρεπε να ωθήσει για να εισέλθει στο κτήριο, με βαρείς χαρακτηρισμούς που αντηλλάγησαν μεταξύ εκείνης και του επόπτη θυρωρού τους οποίους αδυνατούμε να επαναλάβομε, αλλά και καθημερινές ανοίκειες συμπεριφορές σε βάρος του προσωπικού της Υπηρεσίας το οποίο απευθύνθηκε εγγράφως στη γράφουσα αιτούμενο την αποσύνδεσή του από οιαδήποτε συναλλαγή με την εν λόγω εκπρόσωπο του ακαδημαϊκού κόσμου της χώρας. Ο tempora, o mores…

 

Απάντηση της Λένας Διβάνη (21/06/2013)

Η κυρία Τομαή έχει καταδικαστεί για λογοκλοπή, δεν θα δίσταζε φυσικά να πει ψέματα δημόσια για να καλύψει τα ακάλυπτα. Δεν υπάρχει λόγος να ανασκευάσω τα όσα λέει. Θα πω μόνο ότι ο άνθρωπος που μου ζήτησε εκ μέρους της να σταματήσω τη φωτογράφηση μού ζήτησε σχεδόν συγγνώμη εκ μέρους της. Η κοινότητα των ιστορικών με γνωρίζει και τη γνωρίζει πολύ καλά και οι νοήμονες αντιλαμβάνονται. Η κ Τομαή δεν μπορεί να αντιληφθεί καν ότι το θέμα δεν είναι προσωπικό. Είναι ζήτημα πολιτικό. Θα τη βοηθήσετε την έρευνα ή θα δυσκολεύετε τη ζωή μας;.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News